ตั้งแต่มัธยมผมจนจบนิติศาสตรบัณฑิต พ่อแม่อยากให้เป็นอัยการผู้พิพากษา เพราะท่านคิดว่า อยากให้ผมมีอนาคตที่ดี มีการงานที่มั่นคง ไม่อดอยาก แต่ก็นั้นแหละครับ ผมไม่ได้ชอบมาสายนี้ แต่ที่ทำไปทุกวันนี้ก็เพราะเชื่อฟังพ่อแม่ครับ เหมือนมันทรมานมาก มาเส้นทางนี้อ่านหนังสือ อ่านหนังสือ สอบ สอบ สอบ สอบ คือจบมาแล้ว สอบแล้วสอบอีก สอบไม่มีวันจบสิ้น ปัจจุบันนี้ก็กำลังเรียนเนติบัณฑิต สอบได้ 3 ขาแล้วครับ เหลืออีก1ขาก็จะจบ ส่วนใบอนุญาตว่าความก็ได้แล้ว แต่ถามผมว่าดีใจ ก็ดีใจนะที่อุตส่าห์กลั้นใจ อดทนอ่านหนังสือ จนมาถึงวันนี้ทั้งๆที่เราไม่ได้ชอบมันเลย ผมพยายามบอกพ่อแม่แล้ว ว่าถ้าเรียนจบนิติศาสตร์จะไปทำอย่างอื่นนะ ท่านก็ยังยืนยันคำเดิมว่าสิ่งที่ท่านวางและปูทางให้ผมนั้นคือสิ่งที่ดีที่สุดในปัจจุบันแล้ว 
ตอนนี้กำลังจะอายุครบ 22 ปีแล้วครับ ยังไม่รู้จะเอาไงต่อชีวิตที่เหลือดีเครียดเหมือนกันครับ เพราะจะหักดิบ ไปหางานทำเอง ไม่ยุ่งกับพ่อแม่ ผมทำไม่ได้ครับเพราะผมยังเคารพท่านเสมอ กว่าผมจะโตมาขนาดนี้ก็มีท่านนี้แหละ สั่งสอนและเลี้ยงดูมา เข้าใจในแง่ของท่านเหมือนกันครับ ที่อยากให้ลูกตัวเองอยู่สบายไม่ลำบากเลี้ยงดูตัวเองได้ในอนาคต แต่เราจะมีวิธีการพูดให้ท่านเข้าใจและตกลงกันได้ทั้ง2ฝ่ายมั้ยครับ