ดุจแม่นก ระหกระเหินเทียว
รอดปากเหยี่ยวยังหวังกลับรังหนา
เหยื่อเต็มปากฝากลูกผูกติดมา
สัมพุลา ลำเค็ญเห็นคือกัน

ดุจแม่วัว ตัวออกจากคอกไป
ลูกหายไซร้อาเพศเหตุผกผัน
สัมพุลา กลับมาอาศรมนั้น
อาศรมอันว่างเปล่าเงาสามี

เมื่อไม่เห็นสามีที่พึ่งพา
สัมพุลาร้อนรนทนทุกขี
อั้นอุรัสอัสสุล้นชลธี
มลฤดีร้อนเร่าเศร้าโศกา

อัสสุชลเอ่อล้นพ้นจักษุ
ดั่งน้ำพุพรั่งพรูแต่คูหา
ฟุ้งฟูมฟายละม้ายสายน้ำตา
นัยนามืดมัวทรุดตัวลง

นางนั่งย่อยอกรขอวอนไหว้
ท่านเหล่าใดพราหมณะคณะสงฆ์
ทั้งฤษีที่หยั่งรู้ผู้ซื่อตรง
เหล่านั้นจงรับรู้หนูพึ่งพา

สัมพุลาหน้าเศร้าเว้าวอนไหว้
สัตว์เหล่าใดมฤคเนื้อเสือสิงหา
สัตว์เหล่านั้นเห็นหนอขอพึงพา
โปรดเถิดหนาบอกหนูให้รู้ที

ที่แท้จริงมิ่งสามีขี้ระแวง
ท้าวเธอแคลงว่า โลเลมเหสี
ท่าจะพาศัตรูหมู่ไพรี
มาย่ำยีเราแน่แท้นั่นนา

จึงหลบหน้ามาซุ่มหว่างพุ่มไม้
ด้วยสงสัยอาเพศเหตุนั่นหวา
น้องหญิงเราเยือนเหย้าเข้าชักช้า
ธรรมดาหญิงไซร้ใจโลเล

สัมพุลาหน้าเศร้าเว้าวอนไหว้
ด้วยหัวใจอ่อนล้าพาโผเผ
ดั่งยาจกงกเงิ่นเดินโซเซ
ร้องโยเยพึมพำคำเว้าวอน

ข้าแต่เทพยดาองค์อารักษ์
ผู้ทรงศักดิ์สิทธิอดิศร
มีวิมานบ้านหญ้าพนาดร
อีกอัมพรวิมานบ้านดารา

โปรดรับรู้หนูพ้อขอพึ่งพิง
ที่รักยิ่งมลายหายนั่นหนา
โปรดรับรู้บอกหนูผู้พึ่งพา
สามีข้าหายไปในพงพี

สัมพุลาหน้าเศร้าเว้าวอนไหว้
เทพองค์ใดงามจรัสรัศมี
องค์นั้นเหลืองดั่งดอกคูนพูนทวี
เทพราตรีโปรดจ้องมองฉันนี้

สัมพุลาหน้าเศร้าเว้าวอนไหว้
องค์เทพไท้คงคาภาคีรถี
องค์ประชุมลุ่มน้ำมหานที
เทพไท้นี้ดิฉันวันทนา

สัมพุลาหน้าเศร้าเว้าวอนไหว้
เทพองค์ใดผู้สถิตติดภูผา
หิมวันต์เทพนั้นฉันวันทา
สัมพุลาวอนว้อขอไหว้วาน

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้พระนางสัมพุลานั้นหลุดพ้นแล้วจากยักษ์กินคนกลับมาสู่อาศรม
ดุจแม่นกซึ่งมีลูกอ่อนเป็นอันตรายบินมายังรัง
หรือดังแม่โคนมมายังที่อยู่อันว่างเปล่าจากลูกน้อย ฉะนั้น

พระนางสัมพุลาราชบุตรผู้มียศ เมื่อไม่เห็นพระสวามีผู้เป็นที่พึ่งในป่า ก็มีพระเนตรพร่า
เพราะความร้อน ร่ำไห้อยู่ ณ ที่นั้น

เมื่อไม่พบพระราชสวามี พระนางก็วอนไหว้สมณพราหมณ์และฤาษีทั้งหลายผู้สมบูรณ์ด้วยจรณะว่า
ดิฉันขอถึงท่านทั้งหลายเป็นที่พึ่ง.

เมื่อไม่พบพระราชสวามี พระนางก็วอนไหว้ราชสีห์ เสือโคร่ง และหมู่มฤคเหล่าอื่นในป่าว่า
ดิฉันขอถึงท่านทั้งหลายว่าเป็นที่พึ่ง.

>แท้จริงคราวนั้น เมื่อพระนางสัมพุลาชักช้าอยู่ โสตถิเสนกุมารทรงระแวงว่า ขึ้นชื่อว่าหญิงเป็นคนเหลาะแหละ
จะพึงพาแม้ปัจจามิตรของเรามา จึงเสด็จออกจากบรรณศาลาเข้าไปนั่งซ่อนอยู่ระหว่างกอไม้
เพราะเหตุนั้น ท่านจึงกล่าวความไว้<

เมื่อไม่พบพระราชสวามี พระนางก็วอนไหว้เทพเจ้า อันเนาสถิตอยู่ที่กอหญ้าลดาชาติ
และที่เนาอยู่ ณ ภูเขาราวไพร ตลอดถึงดวงดาวในอากาศว่า ดิฉันขอถึงท่านทั้งหลายเป็นที่พึ่ง.

เมื่อไม่พบพระราชสวามี พระนางก็วอนไหว้เทพเจ้าผู้มีวรรณะเสมอดอกราชพฤกษ์
ผู้ยังดวงดาวให้รุ่งเรืองงามในราตรีว่า ดิฉันขอถึงท่านเป็นที่พึ่ง.

เมื่อไม่พบพระราชสวามี พระนางก็วอนไหว้เทพเจ้าอันเนาสถิตอยู่ ณ แม่น้ำคงคาชื่อภคีรถี
อันเป็นที่รับรองแม่น้ำอื่นว่า ดิฉันขอถึงท่านเป็นที่พึ่ง.

เมื่อไม่พบพระราชสวามี ดิฉันขอวอนไหว้เทพเจ้าซึ่งสถิตอยู่ ณ ขุนเขาหิมวันต์
อันล้วนแล้วไปด้วยหินว่า ดิฉันขอถึงท่านเป็นที่พึ่ง.

: ยังมีต่อ