นานๆทีจะมีเวลานอนเฉยๆใจก็คิดถึงวันนั้นขึ้นมา วันที่เราคงจำมันไปจนตาย คงไม่มีวันลืม ขอเล่าเก็บเป็นความรู้สึกละกัน ไม่รู้จะมีใครโดนเหมือนเรามั้ย ถ้ามีก็ขอเป็นกำลังใจให้ทุกคน และก็เป็นกำลังใจให้เราในการใช้ชีวิตต่อด้วยนะ

เรื่องมันมีอยู่ว่า

เราใช้ชีวิตในโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่งในกรุงเทพตั้งแต่ ม.1 ถึง ม.6 เลย เราก็เรียกตัวเองได้ไม่เต็มปากว่าเราเป็นเด็กกิจกรรม เพราะเราอ่ะ ไม่ชอบทำกิจกรรมเลย แต่เป็นคนชอบคุยกับคนที่เป็นผู้ใหญ่กว่า ซึ่งในสะงคมโรงเรียนมัธยมมันก็มีแค่ครูที่แก่กว่าเราเยอะ เราก็ได้คุยจนเรียกว่าสนิทกับครูปกครอง และครูก็เอาเราเป็นสายเด็กปกครอง (คือคอยเป็นหูเป็นตาเวลามีเด็กในโรงเรียนไปทำอะไรไม่ดี เขาก็ให้เรารายงานอะไรแบบนี้) เราก็เป็นได้ ไปเรื่อยๆ เพื่อนในห้องบางคนรู้ บางคนก็ไม่รู้ เราก็เรียนและทำงานไปเรื่อยตั้งแต่ ม.1 เทอม 2 จน ม.6 นั่นแหล่ะ มันกผ็มีมาตลอดที่จะเสี่ยงโดนดักตบ นอกโรงเรียน ที่คิดว่าหนักสุดก็ แก๊งที่มีเรื่องในห้องน้ำในตึกเรียน เราดันไปเจอ เลยโทรบอกให้ครูปกครองรีบมาดู แต่ดันมีคนเห็นว่าเราเป็นคนโทร มันแอดเฟซเราเป็นสิบ ส่งข้อความมาขู่ว่าเดินออกข้างนอกระวังจะ วูบ บ้าง โดนตบบ้าง แต่เราก็ทำเป็นเฉยๆ แต่จริงก็กลัวแหล่ะ กลัวจะกลับไม่ถึงบ้าน เลยใช้วิธีเดินออกจากโรงเรียนเวลากลับบ้านพร้อมเพื่อนผู้ชาย แต่สุดท้ายก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกลับบ้าน นอน สบาย ทุกคืน เรื่องนี้ก็ผ่านไป

มาจะพีคสุดก็ตอน ม.6 รู้ว่าตัวเองอยากห่างจากห้องปกครองบ้าง ก็เลย หยุดการเป็นสาย และก็อยากตั้งใจเรียนให้มากกว่าเดิม

แต่....เรื่องมันก็เกิดมาว่า เรากลายเป็นคนที่ไม่อยากคุยกับใคร รู้สึกว่าคุยกับคนวัยเดียวกันไม่รู้เรื่อง (ตอนนั้นอาจจะเป็นเพราะที่บ้านก็ทะเลาะกับพี่กับแม่ อยู่บ่อยๆ) พอไม่คุย ก็ไม่ค่อยจะมีใครอยากยุ่งกับเรา เวลามีงานกลุ่มก็จะไม่ค่อยมีใครอยากเอาเราเข้ากลุ่ม เราก็พึ่งตัวเอง เดินไปขอกลุ่มเพื่อนหลังห้องอยู่ด้วย ไปๆมาๆ สักพัก เราก็ตัดสินใจไปโรงพยาบาล เพราะคิดว่าตัวเองดป็นโรคซึมเศร้า ซึ่งผลออกมา ก็เป็นจริงๆ เพราะว่า เราไม่อยากคุยกับใครรู้สึกว่าคุยไม่รู้เรื่องกับคนวัยเดียวกัน ทำให้ไม่อยากไปโรงเรียน บางทีนอนร้องไห้ รู้สึกว่าอยากตายๆไปจะได้จบ เพราะคิดว่าเพื่อนในห้องมันไม่อยากคบกับเรา เราก็อยากจะลาออกจากโรงเรียนนี้ทั้งๆที่อีกไม่กี่เเดือนเราก็จะจบ ม.6

แต่เรื่องก็ดันเกิดเมื่อ เงินเพื่อนในห้องมันหาย เป็นรายคน รายวัน จริงๆก็หายมาตลอด (ที่หายนี่คือหายแค่เงิน 500-พันบาทขึ้นไป)  จนวันนึง ม.6 มันต้องมีการแสดงก่อนจบ ซึ่งทุกห้อง ของ ม.6 ต้องไปแสดงและรวมกันอยู่ห้องประชุม บางคนก็ทิ้งกระเป๋าไว้ในห้องเรียน เพื่อไปเตรียมตัวที่ห้องประชุม ห้องเราก็เช่นเดียวกัน ก่อนถึงวันแสดงกลุ่มไลน์ห้องก็มีแชทเข้ารัวๆ เป็นการจัดแจงหน้าที่ของทุกคนในห้อง จากหัวหน้าห้องว่า วันแสดงของห้องเราทุกคนมีหน้าที่อะไรบ้างเราก็ตั้งใจอ่านมากๆ ว่าหน้าที่เราคืออะไร แต่....ในข้อความที่หัวหน้าห้องจัดแจงหน้าที่ ตั้งแต่ต้นจนจบมันไม่มีชื่อเราเลย!! (แน่นอนว่าเรามีอารมณ์Down จนร้องไห้อยากตาย เพราะคิดอยู่แล้วว่าเพื่อนไม่อยากคบเรา คงไม่เห็นเรามีคุณค่า  นึกตลอดว่า ทำไมต้องลืมชื่อเราคนเดียวในห้อง และไม่มีใครทักท้วงให้เราเลยสักคน) เราก็ตัดสินใจว่าจะไปโรงเรียนดีมั้ย แต่เช้ามาเราก็ตื่น อาบน้ำแต่งตัว และขับมอไซต์ไปโรงเรียรแต่เช้าเพื่อที่จะไปเจอและขอมีหน้าที่ช่วยในการแสดงวันนั้น สุดท้ายมันก็ลืมเราคนเดียวจริงๆ เราก็น้อยใจ แต่ก็ทำไงได้

สุดท้ายให้เราไปเป็นคนยกของจากห้องที่อยุ่อีกตึก ไปห้องประชุมใหญ่ที่อยู่อีกตึก เราก็เต็มใจทำ และตั้งใจทำมากๆ ทั้งที่เราเป็นผู้หญืงคนเดียวด้วยซ้ำที่มีหน้าที่ยกของแบบนี้ ผู้หญิงคนอื่นไปเป็นนักแสดง หรือไม่ก็ สตาฟ หมด แล้ววันนั้นก็เกิดเรื่องขึ้นมาจริงๆคือ เงินเพื่อนในห้อง ที่มันทิ้งกระเป๋าตังไว้ในห้องเรียน หาย 2 พัน พอดีวันนั้นคือวันที่แสดงอ่ะ เรามีนัดกับหมอจิตเวชทที่รักษาเรา เราก็อยู่จนถึงเวลาที่ห้องเราแสดง (ห้องสุดท้าย) ซึ่งมันเกือบจะ 4 โมง เราก็นึกและว่า หมอนัด 5 โมงถ้าเราไม่ออกจากโรงเรียนตอนนั้นไม่ทันแน่ พอการแสดงของห้องเราจบ เรายอมรับว่าเราไม่ได้อยู่ช่วยเก็บของ เราก็รีบคว้ากระเป๋าออกจากห้องประชุมทันที สักพัก ไลน์กลุ่มห้องเริ่มโวยวายและ ให้ทุกคนรวมตัวกันในห้อง ให้ไปให้ครบ เพื่อที่จะได้หาตัวคนขโมยเงินมาตลอด ซึ่งไม่รู้ว่าใคร ในห้องก็พูดกันว่า คนในนี่แหล่ะที่ขโมยไป และหวยนั้นมันก็ตกมาที่เรา...ใช่ เราโดนชี้ว่าเป็นคนขโมยเงิน เพื่อนทุกคนที่เคยเงินหาย ต่างบอกว่าเราเอาไป เดี๋ยวต่อในเม้นนะคะ