สวัสดีค่ะ เราอายุ23 กำลังจบมีนา62 เราเรียนครูดนตรี ฝึกสอนเสร็จโรงเรียนก็จ้างให้ทำงานเป็นครูอัตราจ้างต่อที่นั่นเลย เพราะโรงเรียนไม่มีครูดนตรี อีกอย่างเราเป็นศิษย์เก่าที่นั่นด้วย ตอนที่ครูใหญ่บอกจะจ้างต่อเราร้องไห้เลย คือใจเราไม่อยากอยู่ เพราะที่นั่นงานหนักไม่มีเวลาพักไม่มีเวลาเป็นส่วนตัว แต่เพราะไม่กล้าปฏิเสธ เราเป็นคนแคร์คนอื่นมากกว่าความรู้สึกตัวเอง กลัวโดนคนนั้นคนนี้ว่า กลัวครูใหญ่ท่านจะว่าอุตส่าห์ให้โอกาส ให้งาน ยังจะไม่รับอีก เราเลยจำยอมคืดว่ามันคงไม่มีอะไรคนอื่นยังอยู่ได้ ทำไมเราจะอยู่ไม่ได้ พอเดือนพฤษภาเราเริ่มทำงานเต็มตัว ทำตั้งแต่โรงเรียนยังไม่เปิดเทอม จนตอนนี้ยังไม่มีวันหยุด เสาร์อาทิตย์ ครูฝ่ายการเงินโทรเรียกต้องมา เพราะเค้าเอาเราไปอยู่ฝ่ายการเงิน ทำงานงกๆคนเดียว ทั้งที่ฝ่ายการเงินมีตั้งหลายคน สุดท้ายงานมันผิดพลาดเราโดนด่าคนเดียว เราได้รับหน้าที่อยู่ฝ่ายการเงิน มีหน้าที่เติมเงินให้นักเรียนเพื่อซื้อจองในโรงเรียน พิมพ์ใบเสร็จทุกอย่างของนักเรียน ครูบางคนมักง่ายโยนงานให้ เก็บนับเงินออมทรัพย์ของนักเรียนทั้งหมด เงินหายเราต้องชดใช้ ซึ่งเงินที่ต้องเก็บต้องนับแต่ละวันไม่ใช่น้อยๆวันละ3-5หมื่น เราต้องรับผิดชอบคนเดียว ทำคนเดียวแบบนี้ทุกวัน บางวันต้องไปฝากถอนเงินธนาคาร ไม่ได้สอน ไม่มีเวลาซ้อมเด็กดนตรีแถมงานแสดงก็มีเข้ามาเรื่อยๆตอนนี้เด็กหลายคนถอดใจไม่อยากเล่น เพราะไม่มีเวลาพัก ไม่มีเวลาได้เล่นกับเพื่อนเหมือนเด็กคนอื่นๆ แต่เมื่อครูใหญ่ออกคำสั่งว่าต้องไปแสดงวันนั้นวันนี้เราต้องพร้อมเสมอ เราเครียดและท้อมาก กดดันหลายอย่าง กลัวงานออกมาไม่ดี กลัวเด็กไม่มาเล่นให้ในวันจริง(เคยมีมาแล้ว) เราอยากให้เวลาเด็กที่เค้าสนใจจริงๆได้ซ้อม แต่มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะฝึกไม่กี่วันเด็กจะทำได้ ดนตรีมันต้องหมั่นซ้อมหมั่นฝึก คนสอนก็ต้องมีเวลาให้ เราไม่อยากบังคับเด็ก แต่เบื้องบนสั่งมา เราปฏิเสธไม่ได้เพราะเราคือผู้น้อย ตอนนี้เปิดเทอมได้2อาทิตย์แล้ว เราเลิกงาน5-6โมงเย็นทุกวัน กลับมาร้องไห้ในห้องคนเดียวทุกวัน ตาบวมไปทำงานทุกวัน คิดอยากจะลาออกแต่ไม่กล้าพูด ตอนนี้เหมือนเดินมาทางแยกเรายังเลี้ยวไปทางอื่นได้เพราะสัญญาจ้างยังไม่สมบูรณ์ ครูใหญ่ยังไม่ได้เซ็นว่าจ้าง เราไม่รู้จะพูดกับครูใหญ่ยังไง ถ้าเราบอกว่างานเยอะ ไม่มีเวลาซ้อม เราไม่รู้ว่าจะได้รับคำตอบกลับมายังไง แต่ที่แน่ๆตอนนี้เราไม่มีใจที่จะอยุ่ที่นี่ต่อไปแล้ว เรายังรักในการสอนนะ เรามีความสุขกับมันมาก แต่เราไม่ชอบระบบการแบ่งงานของที่นี่ที่เราต้องรับอยู่คนเดียวตอนนี้เราอยากปรึกษาว่าเราควรจะหาเหตุผลอะไรไปพูดกับครูใหญ่อย่างสุภาพ เราอยากไปดีๆไม่อยากให้ท่านโกรธแค้นเคืองใจ