เวรกรรมมันมีจริงมั้ย??? เราไม่เคยเชื่อ แต่จนตอนนี้เราเริ่มเชื่อแล้ว
ต้องเกริ่นก่อนว่าเราเคยทำผิดต่อแม่ของเรา เราหนีออกจากบ้านมาเพื่อมาอยู่กับแฟนเรา ซึ่งคนในครอบครัวคนอื่นๆของเราก็ยอมรับและเข้าใจได้ แต่แม่ของเราเป็นคนหัวโบราณ ซึ่งแน่นอนว่าแม่ไม่เข้าใจ เราทำแม่เสียใจ และคิดว่าวันนึงเราและแฟนจะทำทุกอย่างให้ถูกต้อง ซึ่งยังไม่ใช่ตอนนี้ด้วยปัญหาหลายๆอย่าง(ไม่มีเงินมากพอที่จะจัดงานตามที่แม่หวังไว้)
เราย้ายมาอยู่บ้านแฟนได้3ปีกว่าๆ ไปๆมากลับบ้านหาแม่บ้างเดือนละครั้งสองครั้ง ซึ่งทุกครั้งที่ไปหาแม่ แม่ก็จะตึงๆใส่เรา ซึ่งเราก็พอเข้าใจดีว่าเราทำผิดกับแม่ไว้ เราจึงไปหาแม่ซื้อของไปฝากแม่ พยามพาแม่ไปกินข้าวนอกบ้าน แต่ทุกครั้งที่ไปก็เหมือนเดิม แม่จะตึงใส่เราทุกครั้ง เรากลับบ้านไม่เคยสบายใจ แต่เราก็พยามกลับเพื่อไปให้แม่เห็นหน้าบ้าง
ทุกครั้งเวลาที่เราอยู่บ้านแฟน อยู่กับแฟน เวลามีปัญหา หรือเวลาทะเลาะกัน เราไม่เคยแม้แต่จะปริปากบอกใคร เพราะเราไม่อยากให้ใครต้องมาไม่สบายใจ จนตอนนี้เราอึดอัด เราไม่รู้จะปรึกษาใคร ไม่รู้จะต้องทำยังไงต่อ
เรื่องที่อึดอัดตอนนี้ไม่ใช่เรื่องที่เรากับแฟนมีปัญหา ไม่ใช่เรื่องมือที่สามหรือเรื่องผู้หญิงอะไรทั้งนั้น แต่มันคือเวรกรรมที่เราต้องเจอ จนบางทีเราเหนื่อย เราท้อ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เราจะชดใช้ได้หมดไปสักที
เรื่องมีอยู่ว่า แม่แฟนป่วยเป็นอัลไซเมอร์ จนตอนนี้ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ เราต้องคอยดูแล คอยอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า คอยดูแลเรื่องการเป็นอยู่ ซึ่งหน้าที่ที่เรารู้สึกว่ามันหนักหนาสาหัส คือการเช็ดอุจจาระ ปัสสาวะของแม่แฟน ซึ่งจะเลอะเทอะแทบทุกวัน เนื้อตัวเปื้อนอุจจาระ เปื้อนปัสสาวะ ตั้งแต่หัวจรดเท้า แทบจะทุกวัน เราเองก็พยามจะดูแลแม่แฟน
ใจนึงเราสงสารเขาที่ต้องมาอยู่ในสภาพนี้เราจึงยอมทำ ยอมเช็ด ยอมล้าง ยอมกวาด ยอมถูให้
ใจนึงเราก็รู้เลยว่า มันคงเวรกรรม ที่เราได้ทำไว้กับแม่ของเราเอง เราทำแม่เสียใจ ทำแม่ร้องไห้ เราถึงต้องมาเจออะไรแบบนี้
แต่อีกใจนึงของเรา เรารู้สึกเหนื่อย ท้อแล้ว ไม่อยากทำแล้ว แต่เราเองก็กลัวว่าแฟนจะมองว่าเราเป็นผู้หญิงไม่ดี ไม่ช่วยแบ่งเบา ไม่ช่วยดูแลแม่ของเขา
ซึ่งในทุกๆวันเราเครียดและรู้สึกท้อแท้มาก เราทำงานเหนือย กลับบ้านมาเราต้องมาเจอแม่แฟนในสภาพแบบนี้แทบจะทุกวัน จนบางทีเรารู้สึกกินอะไรไม่ลง เพราะมันโคตรจะเหนื่อย จะท้อเลย ซึ่งถ้าเราไม่ทำ ไม่ช่วยดูแลแม่ของเขา ก็จะกลายเป็นว่าเราทำหน้าที่คนรักที่ดีไม่ได้
กระทู้นี้เราตั้งขึ้น เพราะเราแค่อยากระบายความในใจของเราที่มันไม่สามารถบอกให้ใครรับรู้ได้ บอกครอบครัวเราก็ไม่ได้ เพราะกลัวคนในครอบครัวเราจะไม่สบายใจ บอกแฟนเราก็เห็นเค้าเหนื่อยพอแล้ว ไม่อยากไปเพิ่มปัญหาให้ บอกเพื่อนมันก็ไม่สมควรเพราะมันเป็นเรื่องในครอบครัว
เราแค่เหนื่อย แค่อยากระบาย ใครจะบ่น จะว่าเราก็เชิญ เรายินดีรับความคิดเห็น เราแค่อยากรู้ว่าเราควรจะรับมือต่อไปยังไงดี
จะบอกแฟนดีมั้ยว่าไม่ไหว ไม่อยากทำแล้ว!!!
หรือ
จะยอมรับชะตากรรมของตัวเองต่อไป ก้มหน้าก้มตาทำต่อไปเพราะมันคือหน้าที่ที่เราต้องทำในฐานะคนรักที่ดี รักเขาก็ต้องรักแม่ของเขาด้วยใช่มั้ยคะ?
นี่ใช่มั้ยที่เรียกว่าเวรกรรม???
ต้องเกริ่นก่อนว่าเราเคยทำผิดต่อแม่ของเรา เราหนีออกจากบ้านมาเพื่อมาอยู่กับแฟนเรา ซึ่งคนในครอบครัวคนอื่นๆของเราก็ยอมรับและเข้าใจได้ แต่แม่ของเราเป็นคนหัวโบราณ ซึ่งแน่นอนว่าแม่ไม่เข้าใจ เราทำแม่เสียใจ และคิดว่าวันนึงเราและแฟนจะทำทุกอย่างให้ถูกต้อง ซึ่งยังไม่ใช่ตอนนี้ด้วยปัญหาหลายๆอย่าง(ไม่มีเงินมากพอที่จะจัดงานตามที่แม่หวังไว้)
เราย้ายมาอยู่บ้านแฟนได้3ปีกว่าๆ ไปๆมากลับบ้านหาแม่บ้างเดือนละครั้งสองครั้ง ซึ่งทุกครั้งที่ไปหาแม่ แม่ก็จะตึงๆใส่เรา ซึ่งเราก็พอเข้าใจดีว่าเราทำผิดกับแม่ไว้ เราจึงไปหาแม่ซื้อของไปฝากแม่ พยามพาแม่ไปกินข้าวนอกบ้าน แต่ทุกครั้งที่ไปก็เหมือนเดิม แม่จะตึงใส่เราทุกครั้ง เรากลับบ้านไม่เคยสบายใจ แต่เราก็พยามกลับเพื่อไปให้แม่เห็นหน้าบ้าง
ทุกครั้งเวลาที่เราอยู่บ้านแฟน อยู่กับแฟน เวลามีปัญหา หรือเวลาทะเลาะกัน เราไม่เคยแม้แต่จะปริปากบอกใคร เพราะเราไม่อยากให้ใครต้องมาไม่สบายใจ จนตอนนี้เราอึดอัด เราไม่รู้จะปรึกษาใคร ไม่รู้จะต้องทำยังไงต่อ
เรื่องที่อึดอัดตอนนี้ไม่ใช่เรื่องที่เรากับแฟนมีปัญหา ไม่ใช่เรื่องมือที่สามหรือเรื่องผู้หญิงอะไรทั้งนั้น แต่มันคือเวรกรรมที่เราต้องเจอ จนบางทีเราเหนื่อย เราท้อ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เราจะชดใช้ได้หมดไปสักที
เรื่องมีอยู่ว่า แม่แฟนป่วยเป็นอัลไซเมอร์ จนตอนนี้ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ เราต้องคอยดูแล คอยอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า คอยดูแลเรื่องการเป็นอยู่ ซึ่งหน้าที่ที่เรารู้สึกว่ามันหนักหนาสาหัส คือการเช็ดอุจจาระ ปัสสาวะของแม่แฟน ซึ่งจะเลอะเทอะแทบทุกวัน เนื้อตัวเปื้อนอุจจาระ เปื้อนปัสสาวะ ตั้งแต่หัวจรดเท้า แทบจะทุกวัน เราเองก็พยามจะดูแลแม่แฟน
ใจนึงเราสงสารเขาที่ต้องมาอยู่ในสภาพนี้เราจึงยอมทำ ยอมเช็ด ยอมล้าง ยอมกวาด ยอมถูให้
ใจนึงเราก็รู้เลยว่า มันคงเวรกรรม ที่เราได้ทำไว้กับแม่ของเราเอง เราทำแม่เสียใจ ทำแม่ร้องไห้ เราถึงต้องมาเจออะไรแบบนี้
แต่อีกใจนึงของเรา เรารู้สึกเหนื่อย ท้อแล้ว ไม่อยากทำแล้ว แต่เราเองก็กลัวว่าแฟนจะมองว่าเราเป็นผู้หญิงไม่ดี ไม่ช่วยแบ่งเบา ไม่ช่วยดูแลแม่ของเขา
ซึ่งในทุกๆวันเราเครียดและรู้สึกท้อแท้มาก เราทำงานเหนือย กลับบ้านมาเราต้องมาเจอแม่แฟนในสภาพแบบนี้แทบจะทุกวัน จนบางทีเรารู้สึกกินอะไรไม่ลง เพราะมันโคตรจะเหนื่อย จะท้อเลย ซึ่งถ้าเราไม่ทำ ไม่ช่วยดูแลแม่ของเขา ก็จะกลายเป็นว่าเราทำหน้าที่คนรักที่ดีไม่ได้
กระทู้นี้เราตั้งขึ้น เพราะเราแค่อยากระบายความในใจของเราที่มันไม่สามารถบอกให้ใครรับรู้ได้ บอกครอบครัวเราก็ไม่ได้ เพราะกลัวคนในครอบครัวเราจะไม่สบายใจ บอกแฟนเราก็เห็นเค้าเหนื่อยพอแล้ว ไม่อยากไปเพิ่มปัญหาให้ บอกเพื่อนมันก็ไม่สมควรเพราะมันเป็นเรื่องในครอบครัว
เราแค่เหนื่อย แค่อยากระบาย ใครจะบ่น จะว่าเราก็เชิญ เรายินดีรับความคิดเห็น เราแค่อยากรู้ว่าเราควรจะรับมือต่อไปยังไงดี
จะบอกแฟนดีมั้ยว่าไม่ไหว ไม่อยากทำแล้ว!!!
หรือ
จะยอมรับชะตากรรมของตัวเองต่อไป ก้มหน้าก้มตาทำต่อไปเพราะมันคือหน้าที่ที่เราต้องทำในฐานะคนรักที่ดี รักเขาก็ต้องรักแม่ของเขาด้วยใช่มั้ยคะ?