เกริ่นก่อน เราเป็น นศ.ครู เรียน 5 ปี ตอนนี้เรียนครบ4ปีแล้ว เหลือฝึกสอน1ปี 
คือต้องบอกก่อนว่าเราอ่ะ ไม่ได้อยากเป็นครูตั้งแต่แรกอยู่แล้ว555 อาจจะผิดที่เลือกเองตั้งแต่แรก
แต่ตอนนั้นที่เลือกก็คือมีเหตุผลนั่นแหละ ก็กะจะเรียนให้จบแล้วไปหาอย่างทำ ยังไงก็ไม่บรรจุครูแน่ๆ

เริ่มต้นสัปดาห์ฝึกงาน 
รีวิวสัปดาห์แรก :: อยากลาออก
แบบ เข้าใจฟิลพี่ๆหลายคนที่เรียนมาถึง ปี4แล้วดรอป ลาออก เลย

ปกติเราเป็นคนเข้ากับคนง่ายมาก แล้วก็ความอดทนสูงพอสมควรเลย
แต่พอมาถึงจุดนี้ เราเริ่มคิดว่าทำไมเราต้องมาอดทนทำอะไรที่เราไม่ชอบด้วย
เราเจอกับครูพี่เลี้ยงที่ค่อนข้าง กดขี่ ใช้อำนาจไม่เป็น ทำงานมั่วๆ งงๆ แกพร้อมจะพ่นของเสียใส่คนอื่นอยู่ตลอดเวลา
คือคำพูดตรงๆ แรงๆ แบบที่แกทำมาตลอด และที่สำคัญคือแกเข้ากับครูในหมวดไม่ได้เลย (สักคน) 55
แล้วเราได้แกเป็นครูพี่เลี้ยง งือ 

เราไม่มีสิทธิ์เลือกอะไร ไม่มีสิทธิ์พูดอะไร เพราะเราเป็นนักศึกษาฝึกสอน ไปฝึกงาน มีหน้าที่ทำงานตามเขา
แต่เราโคตรอึดอัดเลย ข้างในใจ ..
ตื่นเช้ามาแทนที่จะมีความสุข ได้ไปเจอเด็กนักเรียน 
แต่ไม่เลย ลืมตาขึ้นมา "เห้อ เมื่อไรจะครบ1ปี" ทรมานม้ากกก แค่1สัปดาห์เองนะ
แล้วเรามีความรู้สึกว่า กว่าจะครบ1ปี เราจะเป็นประสาทก่อนมั้ย เสียสุขภาพจิตทุกวัน

มีคำถามเกิดขึ้นในหัวมากมาย : เราผิดมั้ย ถ้าเราไม่อยากไปต่อตรงนี้แล้ว 
                                             เราต้องแคร์สายตาคนอื่นที่มองมา มากแค่ไหน? 
                                             เราจะดูเป็นบุคคลล้มเหลวในชีวิตเลยมั้ย แค่เรียนไม่จบ5555
                                             บลาๆๆๆๆ 

เราแค่คิดอะไรง่ายๆ ตรงนี้มันไม่เคยให้ความสุขกับเราเลย แถม ทำเราจิตป่วยทุกวัน 
ก็เลย ... มีความคิดแบบนี้ขึ้นมา

เราเชื่อว่าหลายคนน่าจะเคยเป็น ::::: อยากจะขอคำแนะนำ + กำลังใจ
ทั้งการเริ่มต้นใหม่ดีๆ
หรือจะเป็นกำลังใจในการไปต่อ (ตอนนี้เหลือกำลังไปต่ออยู่แค่ 30%) 5555
เหมือนหมด Passion

ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้ค่ะ