เริ่มต้นจากเราเป็นคนที่เปิดใจที่จะรับคนใหม่ๆเข้ามาในชีวิตเสมอ ไม่ว่าจะเป็นคนยังไง จะดีหรือไม่ดีก็มาปรับตัวเข้าหากันได้ ตอนที่เข้ามามหาวิทยาลัยครั้งแรกก็ต้องมีการรับน้อง โดยอันดับแรกเลยคือ หอ ซึ่งแน่นอนอยู่แล้วว่าต้องอยู่ตามเพศสภาพ ก็มีกิจกรรมละลายพฤษติกรรมมากมายให้คนที่ไม่รู้จักกันเปิดใจเข้าหากันก่อน แต่มันก็เป็นเรื่องสำหรับบ้างคนที่มี life style นิสัย ความต้องการที่แตกต่างกันออกไป โดยตามหัวข้อที่ว่า ก็จะมีจำพวกบุคคลที่มาเป็นกลุ่ม เป็นแก้งซ์ ในที่นี่ก็คือ โรงเรียนเดียวกัน จังหวัดเดียวกัน ญาติกัน หรือคนที่เคยเล่นเกมส์ด้วยกัน บุคคลจำพวกนี่จะค่อยข้างที่จะเปิดใจยอมรับคนใหม่ๆเข้ามาอยู่ยาก โดยส่วนตัวแล้วเป็นคนที่กล้าแสดงออก สีหน้า อารมณ์ ค่อนข้างที่จะมากจนหล่นเลย บุคคลจำพวกนี่ก็อาจจะไม่ชอบส่วนตัว แล้วเราเป็นคนที่มาคนเดียวจริงๆ เพื่อนที่โรงเรียนก็เรียนคนละที่ ไม่มีใครมาด้วยเลย ซึ่งความคิดที่เราตั้งสินใจที่จะมาเรียนที่นี่คือ อยากเรียนที่เราสนใจจริงๆ ซึ่งมีไม่กี่ที่ในประเทศ เราก็ตัดสินใจที่เรียนที่อยู่ใกล้บ้านเราที่สุด โดยในความเป็นจริง อยู่ใกล้จากบ้านเรามาก กลับบ้านทีหนึ่งก็ปิดเทอมใหญ่ หรือเทศกาลหยุดยาวมากกว่า 1 สัปดาห์ ซึ่งมีน้อยมาก ซึ่งต่างจากเพื่อนที่โรงเรียนสามาร๔กลับบ้านเสาร์-อาทิตย์ได้ แล้วในที่ที่เราตัดสินใจที่เรียนไม่มีเพื่อนมาด้วยเลย เราก็ต้องหาเพื่อนใหม่ให้ได้ ซึ่งมันหาได้ยากมากที่จะหาเพื่อนสนิทได้ แล้วก็มีน้อยมากคนที่จะมาจากต่างจังหวัดอย่างเรา ในคณะ/สาขาที่เราเรียน มีมากกว่า 95 % ที่บ้านอยู่ภายในจังหวัดที่ตั้งของมหาวิทยาลัย อีก 5 % มีเราคนหนึ่งที่อยู่ในนั่น แล้วใน 5 % นี่ก็จะแยกคนจำพวกหนึ่งคือ เก่งแล้วแยกตัว ไม่สุงสิงกับใครเลย พยายามที่จะเข้าหา แต่ก็น่าจะรู้ว่าเป็นยังไง แล้วทุกวันนี้ก็จะเรียนครบ 1 ปีแล้ว มันก็จะน้อยลงๆทุกที ซึ่งกังวลมากว่าต่อไปเราจะทำยังไงดี เราควรปรับตัวเข้าหาเขาไหม อย่างไร หรือว่าอยู่กับเพื่อนที่มีอันน้อยนิดนี้ให้เขาเชื่อใจเรา แล้วอยู่กันไปนานๆ (ด้วยส่วนตัวยากมากที่จะทำให้เขาเชื่อใจเราในทุกๆเรื่องที่ต้องร่วมแก้ปัญหาร่วมกัน) หรือทำอย่างไร คอมเมนต์ข้างล่างได้เลย รอคำตอบอยู่นะ เราเชื่อว่ามันต้องมีแบบเราอยู่แน่ๆ