คือตอนนี้เราอายุ14ปีเเล้วสำหรับทุกๆคนที่ยังเรียนอยุ่ก้คิดว่าอายุยังเด็กเเต่สำหรับพ่อเเม่ของเราไม่ใช่เขาเห็นว่าเราโตเเล้วจึงคิดว่าคำพูดที่เราพูดไปคือการเถียงเพราะวัยรุ่นเริ่มมีโลกเป็นของตัวเองเที่ยวเยอะใช้เงินเยอะมีเเต่คำหยาบคายเเล้วพ่อเเม่ก้คิดว่าเราเอาคำพูดที่พูดกับเพื่อน(*สนิทไรงี้*)มาพูดกับพ่อเเม่ ซึ่งหนึ่งในนั้นคือเรา เรื่องที่-1.การบ้าน ทุกคนต้องเป็นเเบบนี้เเน่นอนไม่ส่วนมากก้ส่วนน้อย การบ้านคือการมาทำที่บ้านเเต่เราทำที่รร. อาจจะมีบ้างวันที่ ทำที่รร.ไม่ทันก็กล้ายมาเป็นทำที่บ้าน ็จะคอยย้ำเราทุกวันว่ามีการบ้านไหม(*เราเป็นคนขี้เกียจมากก!!*)ด้วยความที่ไม่อยากโดนด่า ว่า ตี ก้จะใช้คำโกหกไปว่าทำเเล้ว เเต่เหมือนพ่อเเม่จะไม่เชื่อเขาเลยบอกว่าไปเอามาให้ดู (*ในหัวคือละทำไงดี ก้ต้องรับกรรมอะ*) เราก้เลยบอกว่ายังไม่เสดเหลืออีกนิดนึง เราคิกว่ามันคือการเอาตัวรอดเเต่สำหรับคนเเก่ก้คือโกหก เขาเลยว่าเราเเบบนี้(อี เก่งเนอะน่ะ,เป็นผญ.นะทำเเบบนี้ใครเขาจะเอาไปทำเมีย,น่าตาก้ไม่ได้ดีเเถมโง่ก้โง่)สำหรับเราคือเจ็บมากเราก้โดนเเบบนี้มาทั้งชีวิตด้วยคำหยาบคายจากปากพ่อเเม่โดนตบปาก,ตบหน้าเกือบทุกวันเราเคยเอ่ยปากบอกกับเเม่ไปเลยว่านี้ยังเห็นเป็นเเม่! คือตอนนั้นเราโกธรมากๆจงพูดไม่ทันคิดเเต่กับพ่อเราจะไม่เหมือนเเม่เราจะเหล่าให้ฟัง(2. พ่อเราเป็นคนที่เเบบไม่ชอบฟัง ถึงเราจะเเก้ตัวไปยังไงเขาก้ไม่ฟังเพราะสำหรับเขาคือการเถียง การที่เราเถียงเขาจะทำร้ายเราด้วยการ ใบหน้า ตบปาก ตึงหู ตึงจมูก ตีด้วยเข็มขัด สาดน้ำใส่หน้า โยนของใส่ตัวเรา ทุกคนคงคิดว่าไม่เจ็บหรอ มันเจ็บค่ะเเต่ก้ไม่เท่าใจที่เจ็บกว่า เราคือคนที่โดนตี ด่า ว่า ทำร้ายร่างกายเยอะที่สุดในบ้าน เราเคยอยากถามเขาทั้งพ่อเเละเเม่ว่าเรารักไหม เรายังใช่ลูกไหม  เราเป็นลูกของพ่อกับเเม่หรือเปล่าหรือว่าไปเก็บเรามาจากถังขยะ บ้างครั้งก้อยากจะด่าพ่อกับเเม่บ้างเหมือนที่ท่านด่าเรามาเกือบตลอดชีวิต เเม่ชอบเอาเราไปเทียบกับเพื่อนที่เรียนกันมาตั้งเเต่เด็ก (เห็นไหมลูก ลูกบ้านนั้นได้ไปรร.ที่ดีของประเทศ ยามว่างก้อ่านหนังสือ สอบที่ดีๆให้พ่อเเม่ภูมิใจ เเต่ดุลูกเราดิโอ้ยย อ่านหนังสือก้ไม่อ่าน ติดร. ไม่ทำไรเลย เรียนก้ไม่เรียน  ส่วนพ่อก้พุดอยู่เสมอว่า ป๋าไม่ได้อยากให้ลูกได้ที่1หรือที่2-3-4เเต่ขอเเค่หนูเป็นคนดี พอผลสอบออกมาก้มาว่าเราว่าก้เพราะเธอไม่อ่านหนังสือ เเค่นี้เเละคะที่จะมาเเบ่งบันความรู้สึกของเราค่ะ