ตอนเด็กๆเราโดนพ่อตีเป็นประจำทั้งๆที่ไม่ใช่เด็กดื้อหรือซนเลย อยู่แต่บ้านตลอด เรียนดีได้เกรด3เกือบ4ตลอด เวลาพ่อสอนหนังสือตอนขึ้นป.1เราไม่รู้การบ้านภาษาอังกฤษ พ่อเก่งอังกฤษมากเลยเอาไปให้พ่อสอน พอเราแปลไม่ได้พ่อก็ตบก็ตีอย่างรุนแรง ทำไปร้องไห้ไป จากนั้นเราก็โกหกว่าไม่เคยมีการบ้านภาษาอังกฤษอีกเลย พ่อเป็นคนสอนงานบ้านเราตอนป.1 เราเด็กเราทำช้าบ้าง ทำไม่สะอาดบ้าง พ่อก็ตีด้วยไม้กวาดบ้าง ไม้แขวนเสื้อ กิ่งไม้บ้าง บางครั้งก็ถ่มน้ำลายใส่หน้า ใน1สัปดาห์จะต้องโดนตีอย่างน้อย1วัน จนมีครั้งนึงเราตัวลายม่วงไปด้วยรอยไม้แขวนเสื้อจนครูที่รร เห็น ทนไม่ไหวจึงโทรไปคุยกับแม่ จากนั้นมาก็ดีขึ้นไม่โดนตีแล้ว แต่เราก็เหมือนคนที่โดนตบหัวและลูบหลัง ถึงจะนอนกอดกันกับพ่อแม่ทุกคืน กินอาหารดีๆแต่เราไม่ได้รู้สึกว่าอบอุ่น แม่ไม่ค่อยตีแต่ไม่ห้ามพ่อและก็จะกร่นด่าอยู่ตลอด ทับถมและซ้ำเติมตั้งแต่เด็กจนโตเปนสาว พ่อเราเหมือนเปนคนหลอกตัวเองว่าครอบครัวอบอุ่นทั้งที่ทุกวันพ่อแม่ด่ากัน เราฟังจนไม่รู้สึกอะไร 

ตอนนี้เราโตแล้วเข้ามหาลัยแล้ว เรียนดีได้ทุนครึ่งนึงของมอเอกชนแห่งหนึ่งในกรุงเทพ ชีวิตดีขึ้น เขาทำดีกับเรามากขึ้นมีโดนด่าบ้าง แต่เวลาที่เรานอนไม่หลับเราก็คิดถึงตอนที่โดนทำร้ายตบตี มันกลายเป็นฝันร้าย เป็นแผลใจของเด็กคนนึงที่ไม่รู้สึกว่ารักพ่อแม่ขนาดนั้น เราจะผิดบาปไหมคะถ้ารู้สึกแบบนี้ แล้วมีใครที่มีชีวิตวัยเด็กเหมือนเราไหมคะ เราควรจะจัดการกับความรู้สึกนี้อย่างไรดีคะ