คือ จริงๆปกติที่บ้านเราจะไม่ค่อยมาวุ่นวายอะไรกับเรื่องความรักเรามากมายนะ แต่แม่หวงมากเป็นห่วงมาก ที่ผ่านมาเราเคยมีแฟนคนนึง แล้วก็จบกันไปแล้ว คนนี้ที่บ้านโอเคนะ (เลยไม่เคยรู้สึกว่าเออปัญหาที่บ้านไม่ชอบมันเป็นไง ) แต่สุดท้ายด้วยนิสัยอะไรหลายๆอย่างมันขัดกันไปหมดสุดท้ายก็ไปกันต่อไม่ได้ และเราก็โอเคกับการแบบอยู่กะตัวเอง อยู่กับเพื่อน  จนผ่านมาวันนึงเราก็ได้ลองเปิดใจคุยกับคนนึงซึ่งก็เป็นคนที่สนิทกัน รู้จักมานาน แต่ไม่ได้เคยรู้สึกอะไรด้วยมาก่อน แต่พอวันนึงเหมือนเค้าก็คงลองใจเราดู ตอนนั้นเรายังไม่แน่ใจนะว่าชอบไหม จนเค้าเหมือนจะห่างๆไป เราเลยมั่นใจว่าเออจริงๆแล้วชอบ พอมันมีวันที่เค้ามาสารภาพเราเลยแบบ เออเราก็รู้สึกเหมือนกัน แล้วเราก็คุยกันมาเรื่อยๆ มีความสุขดีมาก เราเป็นผู้หญิงชอบดูแลคนอื่น แต่ปัญหามันก็มาเกิดตอนที่แบบ คือจริงๆคนที่เราคุยด้วยก็ยังดูแลเราไม่ได้ ขับรถไม่ได้ ไม่มีรถ เราก็จะเป็นคนขับรถพากลับบ้านอะไรแบบนี้ ซึ่งเราโอเคมากๆสบายมากๆเพราะเราเป็นคนชอบคนที่นิสัย ที่เข้ากับเราได้ ที่ให้กำลังใจเราได้ ที่มีเหตุผล ซึ่งคนคุยเราก็เป็นงั้นแหละ เรามีความสุขมากๆตลอดมา ไม่เคยเหนื่อยเลย ต่อให่เค้าไม่ใช่สายเดินห้าง ในขณะที่สมัยก่อนเราแบบช้อปเก่งมากกก เราก็ทำทุกอย่างให้เค้าสบายใจ ไม่อยากให้เค้ารู้สึกไม่สบายใจ  ว่าเราแบบโตมาคนละแบบ แต่ปหก็มาเกิดตรงที่ ที่บ้านด้วยความดูแลเราแบบเหมือนไข่ในหินเลยอะ คือเลี้ยงเราแบบอารมคุณหนู แต่เราดันเป็นคนลุยๆ แม่ก็เริ่มแบบทำนิ่ง ไม่พอใจแต่ก็ไม่พูดนะ จนสุดท้ายเค้าขอคุย จนแบบเค้าบอกว่าเป็นห่วงเรามากจริงๆ เลี้ยงมาดูแลไม่เคยให้เดินนี่คือ อะไรเป็นผู้หญิงทำไมมต้องดูแลผู้ชาย ซึ่งเรายอมรับนะว่าเราโกดแม่มากๆ คือไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ไม่เข้าใจจนโกดกันเป็นเดือนอะ จริงๆแม่เราใจดีมากเพิ่งเคยเห็นเค้าไม่พอใจอะไรแบบนี้ครั้งแรก เรามักแก้ต่างอยู่เสมอว่า เค้าเป็นคนดีมากๆ ให้เกียรติ และก็คอยดูแลกันและกัน แต่แม่ก็ไม่เคยโอเคเลย เราก็เก็บไว้คนเดียวนะ ไม่ได้ปรึกษาใคร เพราะตอนคุยกัน เพื่อนในกลุ่มก็ไม่ได้เชียร์ เพื่อนบอกว่าไม่เหมาะกัน เค้าดูแลเราไม่ได้ ซึ่งเราก็รสแย่นะแบบไม่มีใครเข้าใจเราเลย เพราะถถ้าปรึกษาไปเพื่อนก็คงเชียร์ให้เลิกคุย เราเก็บไว้คนเดียวจนสุดท้ายอึดอัดไม่ไหว ก็เลยต้องคุยกะคนคุยตรงๆ เค้าบอกว่าเข้าใจแหละ เค้าเสียใจที่ดูแลเราไม่ได้ เค้ายอม แต่เค้ารักเรามากๆเลยนะ ดีใจที่ได้เคยคุยกัน จนก็เลิกคุยกันไป มันเจ็บมากนะ เจ็บมากจริงๆทีแบบเออต้องเลือกทางนี้ เป็นคนต้องบอกเลิกทั้งๆที่ใจรักอะ เลิกมาหลายเดือนแล้วแต่ความรู้สึกยังเหมือนเดิมเลย ต่างกันที่แม่หายอึดอัด ไม่ได้ทะเลาะอะไรกัน แต่ยอมรับว่ายังคิดถึงมากๆ คือจริงๆเราก็รู้ว่าเออ เค้าดูแลเราไม่ได้หรอก แต่นี่เป็นครั้งแรกเลยมั้งที่เรามองข้ามปัญหานี้ไปอะ เราอยากอยู่ด้วยตลอดเลย แม้ว่าทีบ้าน หรือคนรอบตัวจะรู้สึกอีกอย่าง คือมันก็มีเพื่อนของเพื่อนเข้ามาตอนนี้ เค้าเทคแคร์ดีมาก ขับรถไปรับไปส่ง แต่แปลกนะ ที่ลึกๆแล้ว เราก็ยังไม่รู้สึกอะไรด้วยเลย แม่ดันมาพอใจคนที่เข้ามาใหม่อีก (ก็นะ เค้าดูแลได้) แต่เรายังคิดถึง คนคุยเดิมเราอยู่เลย ทุกวันนี่ก็ทักกันบ้างเป็นครั้งราว คอยอัพเดตอะไรกันและกัน เค้าโอเคขึ้นมากแล้ววว น่าจะมีคนมาดามใจหรือเปล่าก็ไม่รู้ เพราะก่อนหน้านี้เค้าก้เส้าหนักแหละ เค้าเลยเจบจนพอ ตอนนี้เลยกลายเป็นเหลือเราที่ยึดติดอยู่คนเดียว เค้าก็คอยบอกว่าเป็นห่วงเราไม่อยากเห็นเรากลายเป็นคนซึมๆแบบนี้ แต่ทำไงได้อะนะ เราไม่เคยรู้สึกว่าเราอยากดูแลใครมาก่อน แต่เราควรลืมเค้า เพราะต่อให่กลับมาได้ ที่บ้านเพื่อนก็กดดันเราอีก เหมือนเดิม หรือยังไงดี TT