สวัสดีครับ เรื่องราวของผมจากที่มันดูแฮปปี้ ตลอดสองปีที่ผ่านมา จนตอนนี้มันข่มขื่น เข้าเรื่องเรยนะ ผมเปนคนภาคกลางครับ เทอเป็นคนภาคเหนือ เราเจอกันในไล เราคุยกันได้4_5เดือนผมก้อเดินทางไปหาเขา เราอยู่ด้วยกันแบบมีความสุข โลกทั้งใบเป็นสีชมพู จนถึงวันกลับบ้าน เมื่อ ปี2017 สิ้นปี ผมกลับมารู้สึกคิดถึงเค้ามาก ร้องให้คิดถึงเค้า แล้วผมก้อทิ้ง การเรียนไปหาเขา อยู่กันได้2เดือนผมกลับมาบ้านอีกครั้ง ทีนี้ก้อเป็นที่เทอมาหาผมบ้าง เทออยู่ได้สองอาทิตแล้วก้อกลับ ด้วยหน้าที่ ที่ต้องต่างคนต่างทำ ผมได้เลิกเรียนไปแล้วไปหางานทำ  แต่สุดท้ายก้อไม่เป็นดั่งหวัง ผมหางานไม่ได้ครับ แล้วบวกกับการอยากไปหาเทอด้วย  บอกเรนตอนนั้นคิดอะไรไม่ได้เรย  ผมทิ้งบ้านทิ้ง น้อง ไปหาเทอ อยู่ด้วยกันระยะเวลา6เดือน ตลอดเวลาที่อยุ่กลับเทอ เราทะเลาะกันแทบทุกวัน ต่างคนต่างไม่ฟังเหตุผลกัน เรารักกันแต่เราอยู่ด้วยกันไม่ได้  แต่ผมก้อพยายามอยู่ พยายามใจเย็นลง ผมไปอยู้โน้น ก้อไม่มีงานทำ เพราะลำบากมาก แฟนผมมีรถแค่คันเดียวเค้าก้แต้องใช้ไปเรียน  เราอยู้ด้วยกันไปทะเลาบ่อยขึ้น มันเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ ตอนนั้น น่าจะประมาอยุ่ด้วยกัน2เดือน ผมตัดสินใจ หนีเทอกลับบ้าน แต่ก้อกลับไม่ถึง ผมเดินออกจากหอเทอมา ด้วยระยะทาง5-6กิโล เพื่อจะไปขึ้นรถ เดินจนเท้าพอง ตอนเดินไปผมก้อโทหาพ่อ ให้ท่านโอนเงินมาให้ เพราะต้องจ่ายค่ารถกลับบ้าน เพราะผมไม่มีเงินทั้งตัวมีอยุ่20บาท พ่อของผมเค้าโทรไปหาแฟนผม ให้มารับกลับ แล้วแฟนผมเค้าก้อง้อผม สุดท้ายผมก้อไม่ได้กลัย ผมก้ออยุ่ต่อไป เรื่อยๆ พอเข้าเดือนที่4 เราเริ่มไม่ทะเลาะกันแล้ว แต่พอหลังจากนั้นไม่นาน เราก้อเริ่มทะเลาะกันหนักขึ้น เรื่องที่ทะเลาะบ่อยๆด้อคือ หตุผลไม่ค้อยตรงกัน ยอมรับเราผิดทั้งคู่คับ ตลอดเวลาที่อยุ้ที่นั้น ผมต้อง้ปนทุกอย่าง กวาดบ้าน ล้างห้องน้ำ ทำกลับข้าว แต่พอเยนวันศุกเทอจะพาผมกับบ้านไปกินข้าวกับพ่อแม่ของเทอ แล้วอยุ่ไปผมก้อเริ่มคิดได้ถ้าเราอยุ่แบบนี้ มันไม่ดีแน่ๆเรย เราต้องกลับบ้าน สร้างเนื้อสร้างตัว สร้งโอกาสสร้างทุกอย่างที่เราทุ่มเทเพื่อเค้าไปแล้วกลับมาใหม่ พอเข้าเดือนที่6 เทอก้อไม่อยากให้ผมกลับ ผมก้อไม่อยากกลับ แต่ต้องกลับเพราะว่าผมต้องกลับมาไล่ทหาร  ตอนนี้ผมอายุ22 ปีที่แล้วผมผ่อนผันไป พอถึงวันกลับ ตอนรอรถเราสองคนสันยาว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรเลวร้ายเราจะผ่านไปด้วยกันทุกเรื่องราว แต่ไม้รุเทอจำได้ไหม แล้วผมก้อกลับมาบ้าน มาไล่ทหาร ผมได้ใบดำ ผมก้อหางานทำเรย ไปลงเรียนสมทบวันอาทิต  ผมเรียน ทำงาน จนไม่ค่อยมีเวลาให้กับเทอ ต้องบอกก่อนนะครับ นอกจากพ่อของผมแล้วก้อมีผมที้ขีบรถเปนเหมือนเสาหลักของบ้าน หรือหมุ่บ้นในระแวกนั้น แล้วภาระผมก้อเริ่มเยอะ จนแทบไม่มีเวลาใฟ้เทอ  หลังๆเทอก้อมาบอกดับผม ว่าเขารู้สึกแย่ รู้สึกอยากยุคนเดียว แล้วเราทะเลาะกันหนักมาก แล้วผมก้อพูดไม่ดีกลับเทอเยอะเหมือนกัน  เทอไล่ผม เทอไม่ฟังเหตุผลของผม เทอไม่เข้าใจผมเรย เค้าบอกให้ผมรอ  ผมบอกเขาไปว่า นี่ไง ก้อทุ่มเทไปให้หมดแล้วแล้วกำลังจะสร้างอนาคตมาเพื่อเราใหม่ เค้าก้อบอกไม่ต้องการไม่ได้ขอ มันเปนเรื่องที่ผมต้องทำอยู่แล้ว แล้วผมก้อถามเขาว่าผมผิดหรอ เขาก้อมาบอก ว่าไม่ต้องมาหาใครผิดใครถูก  จนในที่สุด ผมก้อพลั้งบอกเลิกเทอไป แล้วพอไม่กี้นาทีผมก้อ ง้อเทอทุกวัน แล้วมันก้อไม่สำเร็จ เทอบอกยังไงก้อไม่ใช่คอนนี้ ให้มันเปรเรื่อวของอนาคต     นาทีสุดท้ายที่เราจะไม่ได้คุยกัน   ผมบอกกับบเทอว่า  ถึงเทอจะไม่กลับมา แต่ขอให้เทอเข้าใจได้ไหม ถึงแม่เทอจะไม่อบากรับรุ้ก้อตาม     จากนี้ไปผมก้อคงจะไม่มีใคร คงขออยู่คนเดียว ไม่ว่าเค้าจะอยุ่ไหน จะไปเปนของใคร เค้าก้อคงอยู่ในใจผมทุกวัน ด้วยรักและคิดถึง
#ขอบคุน บขส ที่ทำให้เราได้เจอกัน(เรื่องแรก) 
............บอม