คือ สิ้นปีนี้สองจิตสองใจอยากลองไปกรุงเทพ แต่เพื่อนกลับบ้านต่างจังหวัดกันหมดเลย อยู่ห้องเฉยๆ ก็เบื่อ แต่จะไปคอนเสิร์ตคนเดียวก็รุ้สึกแปลก มันจะเศร้าๆไปมั้ยอะ ถ้าไปคอนเสิร์ตข้ามปีคนเดียว 

ไม่มีใครให้คุยด้วยก็เหงา แต่ทำไมพอมีคนเข้ามาชอบเรามาคุยกับเรา ก็รู้สึกดีนะแต่ไม่อยากคบอ้ะ ? หรือบางทีคุยได้แปปเดียวเราก็ขี้เกียจคุย เบื่อบ้างไรงี้ แต่พอเค้าหายไปเราก็ไม่อยากให้เค้าหายไปซะงั้น เห้ออ ไม

เป็นมนุษย์เงินเดือนที่เบื่อชีวิตประจำวัน งานเดิม สถานที่เดิม เวลาเดิม วน loop ซ้ำทุกวัน ห้ามลา ห้ามป่วย ไม่มีกำลังใจ ไม่มีแรงบันดาลใจ โดนอะไรกระทบหน่อยก็โกรธได้ง่าย ๆ ไม่ได้ดังใจก็แอบหลบมุมไปร้องตะโกน

สำหรับงานอะไรๆที่ต้องมีไอเดียเข้ามาเกี่ยวข้อง สมองมักจะปิ๊ง! บรรเจิด ในตอนไหน (เรานี่ บางทีสมองเราจะแล่นตอนดึก บางทีก็คิดบทนิยายได้ซะงั้น แล้วก็ต้องจดต้องทำต้องวาดเดี๋ยวนั้น แล้วผลคือตื่นสาย ^^ บางที

1. จะพยายามปั่นงานแหละ เงินจะช่วยแก้ปัญหาได้หลายเรื่อง ฉันก็อายุมากแล้ว ต้องรีบสร้างผลงาน ความเป็นบาร์บาเรียน พักไว้ก่อน 2. ต้องมาเถียง 5 บาท 10 บาท แบบติดพัน ในพันติ๊บ รู้สึกเหนื่อยใจ นึกกระทู้ไม่ออ

คือเราเป็นคนที่เบื่อง่ายมากแต่ขี้เหงาเวลาเราคุยกับใครจะคุยได้ไม่เกินสัปดาคือเราเป็นแบบนี้มานานแล้วแล้วเราเป็นประเภทที่เข้าหาคนอื่นไม่เป็นแต่เราก็อยากรู้ว่าการมีแฟนเป็นยังไง เราอยากลองเปิดใจดูบ้างแต่เร

มีใครเป็นไหมครับคืออยากมีความรักแต่ขี้เกียจคุย ผมเลยคิดๆดูจนคิดได้ว่าเออ หรือจริงๆแล้วเราแค่เหงาก็แค่นั้นถ้าเป็นแบบบนั้นจริงๆคือไม่ควรคบใครนะถ้าจะคบแก้เหงา คิดเห็นยังไงมาแชร์กันครับ

ทำไมเรารู้สึกไม่มีทางเลือกแบบนี้ทำงานช่วยงานที่ทำงานแล้ววพอเลิกงานต้องกลับไปเป็นแม่บ้านนทำความสะอาดเอาจริงมันเหนื่อยนะอยากจะนอนเบียดเนื้อเบียดตัวบีบขี้เกียจบ้างแต่่มันก็ดูไม่ดี เราเป็นคนต่างจังหวัดไม่