เขาว่าคนที่เป็นโรคซึมเศร้าจะเหมือนคนตาบอด มองหาทางออกของชีวิตไม่เจอ เราอายุ18เป็นโรคซึมเศร้าตั้งแต่ก่อนจะขึ้นปวช.1(เทียบม.4) เพราะความกดดันจากเรื่องเรียน เราต้องการที่จะเรียนต่อสายวิทย์-คณิตโรงเรียนเก่าซึ่งค่อนข้างชื่อดัง เราต้องการเป็นหมอ แต่สุดท้ายก็ต้องมาจบที่เรียนบริหาร มันเหมือนตกนรกทั้งเป็น เราเหนื่อยมาก พยายามเรียนให้จบ ตอนแรกๆมันยากมากที่เห็นเด็กโรงเรียนตัวเองในชุดม.ปลายที่เราก็อยากใส่ ตอนนี้เหมือนน้ำตาจะไหลให้ได้ตอนที่เป็นชุดนั้น 
พอผ่านมาสองปีมันน่าตลกที่พ่อสนับสนุนให้เราทำในสิ่งที่ชอบ ให้เราซิ่วออก แต่เราไม่ไหว เราเหนื่อยมากค่ะ เราอยากพัก แต่ถ้าเราตายความผิดจะเป็นของพ่อแม่เรา แล้วแบบนี้เรายังเลือกอะไรได้คะ