สวัสดีทุกคน เราเริ่มเป็นติ่งเมื่อประมาณ 3-4 ปีที่แล้ว แต่เรารู้จักบังทันมาตั้งแต่ 7 สีคอนเสิร์ต แล้วจำชื่อได้แม่นที่สุด ตอนนั้นดูเหมือนเราจะเอนเอียงไปชอบนัมจุนนะ [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เพราะเป็นไทป์ผู้ชายที่เราชอบตอน แต่ไม่ว่ายังไงเราก็ชอบทุกคนแหละ อ่ะ เสียเวลามามากมาเริ่มเลยละกัน
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้LYS IN BKK คือคอนเสิร์ตแรกในชีวิตของเราเลย และคิดว่าจะสนับสนุนบังทันและไปคอนเสิร์ตจนพวกเค้าจะหมดแพสชั่นในการเป็นบังทัน
ความรู้สึกตอนที่ประกาศคอนในไทย
ครั้งแรกที่ได้เห็นบังทันประกาศคอนเสิร์ตในประเทศไทย เรากรี๊ดเป็นอันดับแรก รู้สึกหัวใจเต้นแรงมาก ๆ และใจคืออยากไปมาก แบบต้องไปให้ได้
เก็บเงินยังไง
มาถึงเรื่องเก็บเงิน เราไม่รู้นะว่ามันจะถูกต้องหรือสามารถคุยออกสื่อได้หรือเปล่า เราเก็บเงินโดยการ[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เล่นแชร์กับพี่สาวเราได้เงินไป ร.ร. อาทิตย์ละ 750 บาท โดย 1 อาทิตย์เราจะต้องเอาเงินส่วนนี้เก็บไว้ 200 โดยแม่ก็จะช่วยเราอาทิตย์ละ 160 บาท เราเก็บเงินแบบนี้ไป 3 เดือน ก็ได้ประมาณ 4000 กว่าบาท แล้วเราก็ทำงานช่วยพี่สาวโดยพิมพ์งาน เช่น พิมพ์ชื่อนักเรียน ร.ร.หนึ่ง ได้แผ่นละ 10 บาท เราทำได้แระ 450 ก็ถือว่าพอนะ และการเล่นแชร์เราก็ได้กำไรเราออมได้ 4000 เค้าให้เรา 5000 กว่า แต่เราไม่แนะนำให้เล่นกับคนที่ไม่รู้จักนะคะ อาจจะโดนโกงได้
วันกดบัตรคอน
วันที่ 15 ธ.ค. เราเดินทางไปห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งในตัวจังหงัดสมุทรปราการประมาณ 8 โมง เราไปถึง ความรู้สึกที่เห็น คนมาต่อแถวกันตรงหน้าห้าอะทุกคน ตอนนั้นก็ไม่ได้อะไร พอถึงเวลาที่ไทยทิกเกตได้ปล่อยให้พวกเรากดในทรศ.เราก็กดเข้า แล้วก็เจอกับการรอคิวน้องเขียว เป็นอะไรที่ตื่นเต้นมาก เราก็ปล่อยให้โทรศัพท์มันรันน้องเขียวไป และเวลาแห่งสงครามก็มาถึงเวลาที่ห้างเปิดให้เข้าไปซื้อบัตรได้ ช่วงเวลานั้นเหมือนทุกอย่างเร็วไปหมด อาร์มีทุกคนเหมือนกับนักวิ่งแห่งชาติ เป็นความรู้สึกที่แปลกใหม่ 555 แต่แล้วเราไป เราได้บัตรคิวที่ 43 เราคิดว่าไม่มีหวัง เราจึงเอาบัตรคิวให้ป้าข้างหลัง ที่มาซื้อให้ลูกสาวของเขา เราก็นั่งอยู่ในห้าง เวลาเกือบจะ 11 โมง หรือเที่ยงไม่รู้ น้องเขียวของเราก็เข้าสู่เส้นชัย ตอนนั้นดีใจมาก เราจึงให้เพื่อนที่มาด้วยกันกดให้ แต่ที่นั่งไม่ใช่ที่เราเลือกไว้ แต่ก็ไม่เป็นไร แค่ได้ไปเราก็ดีใจแล้ว [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ไม่รู้ว่าจะเพิ่มรอบไง เรานั่งโซน N1K KC 10
วันคอน
และแล้ววันนี้ก็มาถึง วัน เสาร์ ที่ 6 เมษายน ค.ศ.2019 เราออกจากบ้านเวลา 06.00 กว่า ๆ น. เราเดินทางไปขึ้นรถเพื่อไปราชมังที่ แถว ๆ ร.ร.ราชวินิตบางแก้ว และอีกอย่างไปเจอเพื่อน เราขึ้นรถเมล์ สาย 27 สีแดง มั้งนะ ถ้าจำไม่ผิด ตอนนั้นเปิดดูในทวิตนี่คือดุเดือดมาก เห็นมีคนไปรอตั้งแต่เช้ามืด มีมี่ทะเลาะกัน บลา บลา บลา มากมายมหาศาล ไม่นานเราก็มาถึงราชมัง บอกเลยตาค้าง คนจะเยอะอะไรขนาดนี้ นี่มันจุดรวมนานาชาติชัด ๆ คนจะเยอะอะไรปานนี้ ตอนที่เราไปถึงก็ประมาณ 08.00 น. โดยประมาณ ภารกิจแรกเมื่อเราถึงคอนเลยเราหาที่ที่ขายอาร์มี่บอมบ์ บริเวณตรงข้างหน้างานคนเยอะมาก เราจึงเดินลัดเลาะไปเรื่อย ๆ กับเพื่อน จนไปถึงบริเวณหน้าสระน้ำ เรานั่งรอไปเรื่อย ๆ จนเขาเปิดขาย เราก็รอไปเรื่อย ๆ ให้ทายว่าเรารอกี่ชั่วโมง อิอิ ผิด เรารอซื้อมี่บอมบ์ 6 ชั่วโมงจ้าาาาา เสร็จบ่าย ๆ  ตอนนั้นวางแผนกับเพื่อนว่าจะไปกินข้าว แต่ไม่ไปดีกว่า ไปซื้อน้ำเปล่ามากิน แล้วไปเดินตลาดเคปอป ตรงข้ามราชมัง ตอนนั้นแบบ ตอนที่เห็นทางเดิน ก่อสร้างเยอะมาก จารจรไม่ค่อยดีเลยจริง ๆ  แล้วที่สุดของวันคือ แดดจะร้อนไปไหนนนนน !!! เห้ออ ตอนเราไปเดินตลาด ก็ได้หมวกมา 1 ใบ สติ๊กเกอร์รูปแทฮยอง มา 3 ใบ ก็เป็นอันเสร็จ หลังจากนั้นจึงกลับไปในงาน แล้วไปนั่งหลบแดด จนกระทั่งบังทันมา Sound check เราจึงไปแยู่ตรงที่คนยืนกันเยอะ แล้วร้องแฟนชานน์ไป และแล้วเวลาที่ประตูเปิดก็มาถึง เราก็เข้าไปในสเตเดี้ยมนะแต่ยังไม่เข้าไปในสนาม ไปยืนถ่ายรูปกับป้ายไวนิล บังทันแต่ละคน  เราไม่ชอบใจอันนึงคือรูปนัมจุน นัมจุนโดนพับนิดหน่อยแต่ไม่ได้เป็นปัญหาอะไรมากมาย ไม่นานเรากับเพื่อนก็แวะไปเข้าห้องน้ำแล้วแยกย้ายไปนั่งที่ของตนเอง เราเดินลงมานั่งที่ของตัวเองอะ มันเป็นอะไรที่มือสั่นมาก คนเยอะมาก ทุกคนเหมือนมดตัวน้อย ๆ เราก็นั่ง และเอาสติกเกอร์มาตกแต่งมี่บอมบ์ให้สวยงาม หลังจากนั้นก็นั่งฟังเพลง ดูเอ็มวีที่เขาเปิดให้ดู แล้วเวลา 19:00 น. ก็ได้เวลาที่บังจะแสดงแล้ว เราไม่ค่อยได้ถ่ายรูปไว้เลย เราถ่ายก็ 2-3 คลิป ตอนนั้นเราคิดว่า เดี๋ยวคนอื่นก็ถ่ายลง เราจึงดู และได้ฟังบังอย่างเต็มที่ เราเต้นด้วยนะจนแขนเกือบฟาดหน้าพี่คนที่นั่งข้าง ๆ และพี่มี่อินเตอร์คนนั้น เราอยากจะขอโทษจริง ๆ ถ้าพี่อ่านข้อความนี้ เรากราบขอโทษ เรามันส์จริง ๆ เราอยากจะไปเต้น แบบบนเวทีเลยอะ แต่ก็เกรงใจคนข้างหลังเขาก็จ่ายตังค์เท่าเราเพื่อมาดูเหมือนกัน เรานั่งตรงขอบข้าง ๆ  แถวที่สามนับจากสนามนะ เราว่าไกลเวทีเกินไป สำหรับเงิน 5800 นะ แต่ก็ไม่เป็นไรยังมีจออยู่ แต่ฝั่งเราก็ได้เห็นแทฮยอง ยุนกิ จองกุก จีมิน มาโบกมือบ๊าย บายนะ พี่จินก็มา แต่เรามองไม่เห็นหน้าเค้าแบบด้วยตานะ เห็นหุ่น เรือนร่างอันน้อยนิดของแต่ละคน แต่ก็แอบเสียดายนิด ๆ แต่สิ่งที่ทำให้เราลืมความเสียดายไปเลย ก็คือ เสียงของแต่ละคน ความธรรมชาติของแต่ละคน ความจือปากของพี่จิน ความแด๊ดดี้ของนัมจุน ความแส๊วกแต่ลูกเหมียวของยุนกิ ความน่ารักของจีมิน ความเด็กน้อยของจองกุก และความรักความพยายามพูดภาษาไทยของแทฮยอง เป็นอะไรที่เรายังจำได้ดีในวันนั้น เราพูดจริง ๆ นะ เหมือนเราได้ไปเจอพี่ชายตัวจริงที่เห็นกันทุกวัน แบบเหมือนเราสนิทกับเค้าอะ เหมือนเค้าไม่ได้อยู่เกาแต่อยู่ใน ทรศ.ตลอดเวลา เหมือนอยู่ข้าง ๆ พอไปเจอก็แบบตื้นตัน ในแน่นหน้สอกอะความรู้สึก พอถึงเวลาจบคอนเสิร์ต เราร้องไห้ ร้องไห้อะ ไม่อยากให้จบเลย เรานั่งอยู่ในนั้นจนเบื้องหลังจบเราถึงออกจากสนามไป เราไม่สามารถอธิบายลักษณะทางกายภาพของแต่ละคนได้นะคะ แต่ความรู้สึกต่อแต่ละคนเพิ่มขึ้นเยอะมาก ๆ เยอะมาก ๆ มันให้ความรู้สึกแบบ นี่แหละคือความสุขที่รอคอยมานาน เราอยากบอกกับน้อง ๆ พี่ ๆ ที่ยังไม่เคยไปคอน ทุกคนไม่ต้องเสียใจว่าไม่ได้ไป ยังไงสักวันนึงเขาก็จะกลับมาจัดคอนอีกครั้ง รอให้ถึงวันที่เราพร้อมทั้งเงิน วันที่เราตัดสินใจทำอะไรสักอย่างเองได้ เราก็ไปตอนนั้น แต่ถ้าเราลำบากเกินไปไม่จำเป็นต้องมาก็ได้ แค่มีบังทันเป็นแรงบันดาลใจในการทำอะไรสักอย่างให้สำเร็จในชีวิตพวกเค้าก็มีความสุขแล้ว ขอบคุณทุกคนที่เสียสละเวลามาอ่านความรู้สึกของเรานะคะ