สวัสดีค่ะ พี่ๆ ในพันทิป

ตอนนี้หนูอยู่ ม.ปลายแล้วค่ะ หนูเป็นคนเงียบ คุยน้อย พอเจอเพื่อนจะทักทาย แต่บางคนเหมือนกับว่าไม่เห็นหนู หรือ เขาอาจจะยุ่งอยู่ หนูเลยไม่ทัก...

หนูก็ไม่แน่ใจ ว่าหนูคิดเองหรือเปล่า

สายตาที่คนอื่นมองมา ถ้าเป็นสายตาที่เขสได้เห็นหนูครั้งแรก หนูไม่ได้รู้สึกขนาดนี้ แต่พอสายตาที่เขาจ้องมาที่เรา เหมือนเราทำอะไรผิด ทำอะไรไม่ถูก และมักจะคิดเองว่า เขาคงมองเราภายนอกว่า ใส่เเว่น ดูเงียบๆ คงไม่มีเพื่อน

ความจริงหนูก็มีเพื่อนน้อยอยู่แล้วค่ะ ไม่ได้รู้สึกผิดหวัง แต่แค่ตัวหนูจะคิดมาก ว่าทำไมเขาไม่เข้าหาเรา หนูคงเป็นคนที่เงียบมาก ไม่มีใครอยากจะเข้าใกล้ (แต่แม้พวกเขาอาจจะไม่คุยกับหนู ถ้าเขาจะคิดยังไงกับหนู หนูก็ไม่ว่าอะไรค่ะ)

พอในกลุ่มเรื่องงาน หนูไม่ได้เป็นหัวหน้า แต่หนูช่วยงานเต็มที่ กลับว่า คนอื่นช่วยได้ตามที่เขาได้ช่วย ที่เหลือหนูทำหมด ไม่ได้อะไรมาก เพราะเราโดนแบบนี้มาตั้งแต่ประถม แต่ก็คอยบอกเพื่อนอยู่เสมอค่ะ น้อยมากที่เขาจะมาถามว่าช่วยอะไร 

ภายนอกหนูดูเงียบ เหมือนมันกำหนดไว้แบบนั้นแล้วละค่ะ จริงๆแล้วหนูเป็นคนเฮฮาในครอบครัวเสมอ มันอึดอัดมากค่ะ ถูกมองแบบนั้น และมักจะถูกมองข้ามเสมอ เราคงไม่เหมาะกับเขาสินะคะ แม้แต่ครูบางคน ดูเขาจะไม่ชอบหนูเลย เขามักจะดูถูกหนูเสมอ ว่าที่ผ่านมา เธอไม่เคยทำเอง บางสิ่งที่หนูไม่เก่ง พวกเขาจะชอบตอกย้ำให้หนูอ่อนแอ หนูจะสู้นะคะ หนูยอมรับว่าคิดมาก แต่หนูจะตั้งใจเรียนเหมือนเดิมค่ะพี่ๆ 

มันเจ็บและอึดอัด จะทน 2 ปี เผื่อจะปรับตัวกับมันได้นะคะ

กลับบ้านมา หายเหนื่อยได้เห็นครอบครัวที่หนูรัก

อยากเห็นความคิดเห็นของพี่ๆ ถ้าหนูพิมพ์ผิดไปหมด ต้องขอโทษด้วยนะคะ

ขอบคุณพี่ๆมากนะคะ