เรื่องที่จะเล่านี่มันดูเหมือนละครน้ำเน่าหน่อยนะคะ เข้าเรื่องกันดีกว่า... เราคุยกับเพื่อนคนนึงมาได้นานพอสมควร จะเรียกว่าคนคุยก็ได้ จนเราชอบเขาละก็มั่นใจว่าเขาก็ชอบเรา จึงบอกเขาไป แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือปฏิเสธ ตอนนั้นเสียใจมากๆและแบบกูนี่ขี้มโนจริงๆ หลังจากนั้นเขาก็ยังทักมาคุยด้วยตลอดทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คุยกันปกติ แต่ก็พยายามจะตัดใจนะ แต่ก็ทำไม่ได้สักที มีวันนึงอยู่ๆเขาก็มาบอกกับเราว่าตอนนั้นเขาก็ชอบเรา เราก็ถามว่าแล้วทำไมถึงไม่คบละเขาก็ไม่ตอบ เราก็ยังตัดใจไม่ได้เลยลองขอคบเขาอีกครั้ง ...ปฏิเสธเหมือนเดิม เพื่อนกันดีกว่า ตอนนั้นอยากจะไปตะโกนด่าตรงหน้ามันมาก เป็น ไร แล้วก็เหมือนเดิมค่ะ คุยกันแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เริ่มไม่ตอบเขา ทุกอย่างมันก็เหมือนจะดีขึ้นแล้วอยู่เขาก็ทักมาปรึกษาเรื่อง ผู้หญิงคนที่เขาชอบ เราก็ให้คำปรึกษาไปนะ (ตั้งแต่ตอนนี้เราก็กลายเป็นที่ปรึกษาไปเลย) เขานกค่ะเราสะใจมาก เขาทักมาระบายตลอด อยู่ๆเขาก็ชวนเราไปดูหนัง แบบเพื่อนชวนไปดูมันก็ไม่แปลกแต่สำหรับเราไม่ค่ะ เราดีใจที่เขาชวน แต่ก็นึกไปนึกมา เราเป็นอะไรกัน คำตอบมันอาจจะชัดเจนอยู่แล้ว ว่าเพื่อน แต่ความรู้สึกมันมากกว่านั้น นี่ก็เข้าปีที่3แล้วที่ความรู้สึกมันมีเกินกว่าเพื่อน แต่จะบอกว่าเรายังลืมเขาไม่ได้ครั้งนี้กลัวว่าจะไม่ได้คุยกันอีก....  คิดว่าไงคะ