ตอนนี้ฉันอายุ 20กว่า  มันชั่งมีค่ามาก ที่ตัวฉันผ่านเรื่องเลวร้ายไปได้   เข้าเรื่อง  ฉันเป็นเด็กที่เข้าสังคมไม่ได้ ตั้งแต่อนุบาล ความทรงจำแรกของฉันคือกินข้าวคนเดียว เล่นคนเดียว  โดดเดี่ยวไร้ที่พึ่ง น้องสาวพยายามมาเล่นกับฉันตลอด  จนมีวันนึงน้องบอกว่าเพื่อนน้องบอกว่าถ้าเลิกคบพี่จะเล่นกับน้องสาวด้วย ฉันสะอึก เริ่มรู้สึกไร้ค่าขึ้น ยิ่งโตยิ่งโดนบูลลี่ ของชอบหาย โดนเพื่อนไถ่เงิน ถ้าไม่ให้ก็จะไม่ได้ของคืน มันมีถึงขั้นตุ๊กตาที่ฉันได้จากแม่เเล้วเอาไปเล่นที่โรงเรียน หาย ฉันต้องเสียเงินเพื่อให้ได้คืนมา โดนโยนกระเป๋าทิ้งลงหน้าต่าง อุปกรณ์เครื่องเขียนหาย โดนเพื่อนชายกระโดดถีบ เมื่อไปฟ้องครู โดนน้ำพิมเสนป้ายตา ฉันเเสบตามากนั้น เพื่อนที่ทำฉันก็บอกสำออย ครูเขาเอามาป้ายตากูยังไม่เป็นไรเลย ฉันเกลียดโรงเรียน เงินฉันหาย ไม่มีกินข้าว โดนน้ำลาย ถึงขั้นให้เพื่อนที่มีสถานะไม่ต่างจากฉันมาทำเรื่องลามกใส่ มีครั้งนึงฉันเห็นเพื่อนหัวโจกจับเพื่อนชายเเก้ผ้า หรือถึงขั้นโมโหไปขโมยมีดวัดจะไปแทงเพื่อนที่โรงเรียน เพื่อนผู้หญิงวิ่งหนี ฉันมักโดนเพื่อนชายเเกล้ง จนสุดท้ายฉันขโมยเงิน พ่อจับได้โดนตีเลือดไหล ฉันร้องไห้หนักมากกับน้องสาว นี้คือที่ฉันโดนตอนป.6 พอเข้ามัธยม ฉันคิดว่าจะได้เริ่มใหม่ แต่ไม่รุ้เพราะอะไรทุกอย่างวนมาเป็นเเบบเดิม พอเพื่อนที่รู้ว่าที่โรงเรียนเก่าฉันเป็นแบบไหน ทุกอย่างก็เลวร้ายเพื่อนใหม่ที่เริ่มคบกันได้ถอยห่าง มีครั้งนึงเพื่อนเขาเอาเก้าอี้เปื้อนหมึกปากกามาเปลี่ยนกับฉันบอกว่าของฉัน ฉันไม่ยอมนั่ง ยืนเรียน เพื่อนก็เกลียดหมั่นไส้ ฉันไม่ผิดนะ มาเอาเก้าของฉันไปแบบนี้มันถูกหรอ สุดท้ายก็เหมือนเดิม ผลการเรียนฉันแย่ ไม่มีใครให้เข้ากลุ่ม เรียนไม่เข้าใจพ่อก็สอนการบ้านฉันไม่ได้ ฉันเริ่มขโมยเงินอีกครั้ง เเล้วเมื่อโดนจับได้ ทุกคนที่โรงเรียนรู้เรื่อง ฉันกับน้องโดนลดค่าขนมจากวันล่ะ30เหลือวันล่ะ10บาท ฉันกับน้องรวมเงินกันเเบ่งข้าวกินคนล่ะครึ่งจาน ฉันมักโดนเเกล้ง เพื่อนบอกฉันไม่มีความรับผิดชอบ เเต่พอฉันไปของานบอกไม่มี แต่พอครูถามบอกว่าฉันไม่สนใจไม่ช่วย ฉันโดนเเกล้งเลยทำเป็นไม่สนใจเมิน เคยโดนเพื่อนรุมตบเพราะฉันเดินไปเอากระเป๋าที่โต๊ะ ที่ฉันเตรียมไว้แต่เพื่อนเอาไป  แล้วมาบอกว่ากุสุดจะทนแล้วนะ  พอเรื่องถึงครู อ้างมาตอนที่ฉันเดินไปเอากระโปรงฉันมันคล่อมกรับกระเป๋าหนังสือฉัน ฉันยังขโมยเงินไม่หยุด แต่คงเป็นโชคดีที่ฉันเข้าหาอาจารย์เลยมีวิชานวดแผนไทยติดตัว หาผมขาวบ้าง อาจารย์เอ็นดู  ฉันเริ่มเขียนไดอารี่เเล้วติดตัวตลอดเพราะฉันกลัวจะเป็นบ้าในสักวันฉันเขียนระบายทุกอย่างแต่ก็โดนเพื่อนขโมยไปอ่าน แล้วเอามาล้อฉัน มีครั้งนึงฉัน ลืมไว้ในห้องชมรมอาจารย์เขียนอวยพรให้ฉัน ให้กำลังใจ ฉันร้องไห้ เพื่อนฉันยังคงขโมยไดอารี่ของฉัน แถมบอกว่าถ้าไม่อยากให้อ่านก็ไม่ต้องเอามา  เข้าไม่รู้ว่าถ้าฉันขาดมันฉันเครียด  ฉันทรมาร มีอีกเหตุการณ์เพื่อนแกล้งฉัน ต่อหน้าอาจารย์เอาดินน้ำมันมาเป่ากับเเกนดินสออีกสารพัด ฉันมองอาจารย์ตอนนั้นเหมือนฉันอ้อนวอน ให้ฉันจบลงซะที เเต่เหมือนอาจารย์ไม่สนใจ ฉันลุกขึ้นเเล้วเข้าไปกระชากเสื้อเพื่อนชายทั้งทุบตีกลางห้อง อาจารย์สั่งให้หยุด ฉันบอกว่าเขาแกล้งฉัน  อาจาร์สั่งให้ชี้เรียงตัว ฉันชี้หมดด้วยความสุดจะทน  เเต่ไอคนเป่าดินน้ำมันใส่ฉันมันได้เพื่อนผู้หญิงปกป้องจนอาจารย์บอกให้สาบานมันถึงยอมรับ  แล้วอาจารย์ก็บอกว่าครูเห็นมาตั้งนานแล้วเเต่ครูอุสานิ่ง เเถมบอกว่าเพื่อนทั้งห้องปกป้องเพื่อนที่ทำความผิด แล้วฉันไม่ใช้เพื่อนในห้องของพวกเธอหรอ  ฉันได้ยินก็สะอึก  หวังว่าจะจบซะที  แต่เปล่าเลยเพื่อนบอกว่าฉันมันนางมารร้ายในคราบนางเอก  หึ แล้วไงถ้าพวกเขาไม่มาทำร้ายฉันมันจะเกิดเหตุการห์แบบนั้นไหม พอพ่อฉันตายฉันไม่ไปโรงเรียนหยุดเป็นเดือนนอนอยู่บ้านหรือไปห้องสมุดประชาชน น้องสาวพยายามให้ฉันไปโรงเรียนเเต่ฉันไม่ไปน้องบอกจะฟ้องแม่ แต่ฉันบอกน้องว่าพี่ขอร้องอย่าให้พี่ไปทรมารเลยน้องนิ่งเเล้วไปโรงเรียนพอฉันไปโรงเรียนก็ยืมสมุดเพื่อนไปลอกงาน บ้างให้ยืมบ้างก็ไม่ มีครั้งนึงสมุดเพือนเปียกน้ำ ฉันโดนเพื่อนว่า ไม่มีใครให้ยืมทำงานไม่เป็นชินเป็นอัน ท่าดีทีเหลว แปลกนะฉันก็ยังเป็นที่รักของอาจารย์บางส่วน ฉันเริ่มชอบผู้ชายคนนึงแต่เข้าไม่ชอบฉัน เเฟนเขาชอบมาทักฉันมาปรึกษาฉันเรื่องแฟนจนฝ่ายชายขอให้ฉันอย่าเข้ามายุ่ง แม่จัดได้เรื่องที่ฉันไม่ไปร.ร.เรียน ติดทั้งหมด14รายวิชา เเม่เข้าขอให้ฉันเเก้ให้หมดจะขอเงินเท่าไรไม่ว่า มันดีมาก ในวันที่พ่อตายแม่ของฉันบอกว่าขอให้ฉันหยุดลักขโมยได้ไหมมีอะไรขอให้บอก  พอเงินหายคนอื่นคิดว่าฉันกับน้องขโมย แต่แม่กลับเชื่อฉันกับน้องแล้วสรุปลูกของญาติขโมยไปโดยงัดหน้าต่าง้านเเม่บอกว่าเอ๋ใจให้ไปลองผลักหน้าต่างดู ฉันเเก้ตัว0 ร มส ที่ติด ทำตามที่แม่ขอฉันรุ้สึกชีวิตค่า  อาจารย์ท่านเดิมที่เคยพูดเรื่องที่เพื่อนปกป้องคนผิด  พูดกลับฉันว่าแม่เธอทำหน้าที่ของแม่แล้วนะแล้วเธอล่ะ  ฉันรีบแก้ จนหมดในวันที่ฉันไปเรียนna ครึ่งวันแรกฉันเเก้ภาษาอังกฤษตัวสุดท้ายเสร็จแล้วรีบกลับไปเรียนอนาโตมี่ช่วงบ่าย ฉันเลือกเรียที่ไกลจากเพื่อน  สังคมให้ ได้รุ้ถึงจุดบกพร่องของตัวเอง มีเพื่อน เเถมเริ่มหัดเป็นทอม แต่สุดท้ายไม่ใช้แนว  ได้เรียนรู้ ได้พบกับสิ่งใหม่ได้  
  เเต่คำถามสุดท้ายคือเหตุการณ์ที่บ้ามาก  เหมือนที่ทำร้ายฉันมาทักฉันดีเชียร์ให้ฉันซื้อของ  มาถามอาชีพ  พูดดีกับฉัน  มีมาตั้งเฟสกลุ่ม หยุดหยอกล้อ พอฉันบอกเป็นทอม ก็ยังมีหน้ามาพูด กุบอกแล้วอย่าเเกล้งมันมากเดียวมันไปเป็นทอม  หรือไม่ สุดท้ายฉันก็ออกจากกลุ่มเพราะมันไม่มีเวลาน่าจดจำเลย ฉันเสียเวลากับอะไรอยู่   ฉันคิดยังไงตอนนี้ฉันพิมพ์ไปแล้วร้องไห้ ทรมาน สาปแช่ง  ปากบอกปล่อยว่างแต่ใจมันเจ็บทุกครั้งที่ย้อนคิดถึงหรือเจอเพื่อนมาทัก ทำไม  นั้นคือสิ่งที่ฉันตั้งคำถาม  งดดราม่านะค่ะถ้าพิมพ์ผิดเพราะเราพิมพ์ในโทรศัพท์  ขอบคุณที่ฉันได้ระบาย  ถ้าถามว่าฉันอยากฆ่าตัวตายไม ฉันเคยกลืนหมึกปากกา แล้วเคยกรอกยาเบาหวานของพ่อ2แผง  แต่เพราะกลไกร่างกายที่มันกลัวตายหรือเอาชีวิตรอดทำให้ฉันยังไม่ลงมือจริงจัง ตอนนี้ชีวิตฉันมีแค่แม่กับน้องเท่านั้นถ้าขาดพวกเขาฉันอาจจะตายตามก็ได้ เพราะชีวิตฉันมีแค่นี้   เเค่นี้จริงๆ