วันอาทิตย์ที่ 12 พ.ค. 62 ณ newbury coffee house สาขาหลังมข. เวลาประมาณ13.30 ผมไปที่ร้านนี้พร้อมกับความผิดหวังที่ที่นั่งเต็มเกือบหมดแล้วเหลือเพียงโซฟาสีดำด้านหน้าสุดของร้าน ผมสั่งชาร้อนมาทาน หลังจากนั้นก็นั่งลงที่โซฟาตัวนั้น...เหมือนกับพรหมลิขิต ที่นั่งที่เหลือเพียงที่เดียวทำให้ผมเจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอนั่งอยู่ชั้นล่างในโต๊ะเดี่ยว เธอใส่เสื้อสีดำ กางเกงขายาวสีออกครีมๆ ผมยาวสลวย น่ารักไปอีกกับแว่นขนาดใหญ่กรอบใส บนโต๊ะเธอมีแก้วชาเขียวเย็นที่เกือบหมดแก้ว อาจเพราะเธอมานั่งอยู่นานแล้ว ผมจ้องเธออยู่นาน มองเธอหลายครั้ง(ไม่ได้โรคจิตน๊า) เพราะเธอทำให้ผมละสายตาจากเธอไม่ได้เลย เธออาจจะรุ้ว่าผมมองนะ55 ผมคิดว่า จนเวลาผ่านไป ประมาณ16.30 ผมออกไปเอาของในรถที่จอดอยู่หน้าร้านพอดี หลังจากที่หันหลังกลับไปจะข้ามถนนแคบๆเพื่อเดินเข้าร้าน...เธออยู่ตรงนั้น ข้างหน้าผม เหมือนเวลามันหยุดไปชั่วขณะหนึ่ง ไม่ได้โม้นะ มันรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ เหมือนเวลามันช้าลง ในตอนนั้นผมคิดว่า นี่แหละฟ้าประทานโอกาสให้ผมแล้ว โอกาสให้ผมทำลายความเหงาที่ผ่านมา23ปี ผมมีความกล้ามากๆที่จะเข้าไปทักเธอ แต่...มันติดอยู่เรื่องเดียว คือ เธอหน้าเหมือนแฟนเพื่อนผมมาก ซึ่งแฟนเพื่อนผมคนนี้ ผมเคยเจอแค่ครั้งเดียว ผมจึงแยกไม่ได้ว่าใช่หรือไม่ใช่ มันเหมือนข้ออ้างเนาะ แต่มันทำให้ความกล้าผมลดหายไป จนเหมือนเวลามันกด play อีกครั้ง เธอเดินผ่านผมไป ผ่านไป...โดยที่ผมไม่ได้ทำอะไร ผมยังรู้สึกเสียดายช่วงเวลานั้นมากๆ นี่ผมไม่เคยมาตั้งกระทู้แบบนี้มาก่อนเลยนะ ผมอยากรู้จักเธอมากๆ จึงมาตั้งกระทู้นี้ เผื่อเธอผ่านมาเห็นแล้วเราจะได้รู้จักกันซักที

ปล.ผมคือผู้ชายใส่แว่นใส่เสื้อสีขาวตรงกลางมีหมีขี่จักรยาน