ประโยคที่พูดยากที่สุดในชีวิตในวัย 24

กระทู้สนทนา
วันนี้วันอาทิตย์ เวลาบ่ายสี่โมง ผมนอนอ่านหนังสือเล่มนึง และมีประโยคนึงในหนังสือที่สะกิดใจผม ประโยคที่ว่า

"ภาพเดี่ยวที่เราจำได้ว่าใครถ่ายให้ก็ทำหน้าที่ได้ไม่ต่างจากภาพคู่"  

ณ นาทีที่ผมอ่านจบ ผมนึกถึง คนคนนึงที่จากไปแล้ว เมื่อช่วงปลายปีที่ผ่านมา ผมเปิดโทรศัพท์
หารูปที่ "พ่อ" ของผมถ่ายให้ระหว่างทริปครอบครัวตอนเรียนมหาลัย ในใจก็รู้สึกเศร้า 
ทำไมเราไม่ถ่ายรูปด้วยกันให้มากกว่านี้ ทำไมเราไม่ถ่ายให้เยอะๆ ผมวางหนังสือ นอนคิดย้อนเรื่องราวไป
ถึงวันที่พ่ออาการหนักนอนอยู่โรงพยาบาล ตอนนั้นพ่อแทบจะไม่ได้สติเพราะฤทธิ์ยา แต่พ่อยังสามารถจำเสียงผมได้
ผมเดินไปที่เตียง เห็นมือพ่อพยายามออกแรงทำให้มือหลุดออกจากผ้าที่ผูกข้อมือเข้าไว้ ผมจับมือท่านแล้วบอกว่า
"ผมมาแล้วนะ ผมอยู่นี่" อาการพ่อนิ่งลง พร้อมพยักหน้าเบาๆ 
ตอนนั้นผมอึ้งกับภาพที่อยู่ตรงหน้า ว่าอาการของพ่อแย่ลงมากๆ ผมสงสารพ่อมาก 

ระหว่างนั้นหมอก็เข้ามาตรวจ แล้วบอกให้เราเดินออกมานอกห้องเพื่อจะอัพเดทอาการของพ่อ
หมอพูดว่า "คนไข้อาจจะไปวันนี้หรือพรุ่งนี้"
ทั้งครอบครัวผมยืนอึ้งกับสิ่งที่หมอพูด ทำอะไรไม่ถูก ใจสั่นอยู่ข้างใน
เพียงครู่นึง แม่เดินมาพูดกับผมว่า "ไปกระซิบข้างหูพ่อนะ ว่าไม่ต้องห่วงอะไรแล้ว พักผ่อนให้สบายนะ"

ถ้านี่เป็นฉากในหนัง มันก็เป็นสิ่งที่น่าจะทำได้ไม่ยากมากนัก
แต่เมื่อมันเกิดขึ้นกับผม แล้วผมต้องเป็นผู้พูดประโยคนั้น กับคนที่ผมรักและผูกพันมาทั้งชีวิต 
มันจุกอกอย่างบอกไม่ถูก ผมมองหน้าท่าน ผมไม่กล้าแม้แต่จะเริ่มต้นประโยคนั้นกับพ่อได้เลย 
มันยากมากจริงๆ ยากมาก 
.
.
ค่ำคื่นนั้นพ่อผมได้จากไปอย่างสงบ

มาถึงตอนนี้ผมรู้สึกเสียดายมากที่ไม่ได้พูดประโยคนั้นกับพ่อ 
ทำไมผมถึงไม่กล้า ทำไมผมถึงทำไม่ได้
ทั้งที่มันเป็นหน้าที่ลูกที่ควรทำมากที่สุดในตอนนั้น คือการบอกลาพ่อ 
เป็นสิ่งเดียวที่ผมรู้สึกเสียดายมากๆในชีวิตหลังจากเหตุการณ์นั้นผ่านมา 

สุดท้าย
ผมขอโทษนะพ่อ ที่ไม่ได้บอกลาพ่อในวันนั้น 
แต่ผมก็เชื่อว่าพ่อไปสู่ภพภูมิที่ดี พ่อพิเศษกว่าใคร และผมคิดถึงพ่อเสมอ
ไม่ว่าเห็น อ่าน หรือพบเจออะไร ทุกเหตการณ์ที่ผ่านมาด้วยกัน ทุกสถานที่
ล้วนมีพ่อปรากฏอยู่ในภาพความทรงจำเสมอ ผมรู้สึกว่าพ่อรักผมมาก
และผมรักพ่อเสมอและตลอดไปเหมือนกันครับ


ผมจะใช้ชีวิตต่อไปอย่างคุ้มค้าและสวยงามที่สุด
หวังว่าเราจะได้เจอกันอีก เป็นพ่อลูกกันเหมือนเดิม
รักและคิดถึงมาก

ลูกชายคนโต

ที่มาเล่าก็แค่อยากจะระบายความรู้สึกติดค้างในใจเท่านั้นครับ เป็นการระลึกถึงคนคนนึงในช่วงขณะนึง
หวังว่าอย่างน้อยก็อยากแชร์เรื่องราวหรือแลกกับผู้ที่ผ่านมาอ่านละกันนะครับ 
ขอให้เป็นวันที่ดีครับ 
แก้ไขข้อความเมื่อ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่