** ขอคำแนะนำจริงจังนะคะ **
ช่วงอายุวัยเราอยู่ในช่วงมอปลายนะคะ
เรามีอาการแบบนี้มาตั้งแต่ช่วงมอต้นค่ะ เริ่มเครียดหนักจนทำร้ายตัวเอง ยาวไปยันขึ้นมอสองก็ห่างหายไปค่ะ จนกลับมามีอาการตอนมอสี่เหมือนเดิมเลยค่ะ ทำร้ายตัวเอง เครียด กินไม่ได้นอนไม่หลับ แต่มาดีขึ้นช่วงปิดเทอมค่ะ อาจจะเป็นเพราะการออกกำลังกายด้วย (มีซ้อมเต้นค่ะ) และได้เจอสังคมดีๆในทีมเต้นด้วย แต่เราเริ่มมาแย่มากๆที่สุดในชีวิตก็ตอนมอห้าค่ะ ขอไม่อธิบายนะคะว่าปัญหาเกิดจากอะไรบ้าง แต่เข้าช่วงหนักๆก็เริ่มเหม่อลอย ไม่อยากทำอะไร เครียดจนกินไม่ได้นอนไม่หลับแบบจริงๆค่ะ บางวันข้าวเช้ากลางวันไม่ได้กินแล้วตอนเย็นกินหนมปังรองท้องแทน จนทำให้เราได้โรคลำไส้อักเสบมาด้วย นอนไม่หลับคือหลับๆตื่นๆหรือบางคืนคิดวนไปวนมา ซ้ำไปซ้ำมาจนรู้ตัวอีกทีก็เช้าไม่ก็ตีสามแล้วค่ะ เราทำร้ายตัวเอง เซนซิทีฟมากขึ้น ความอดทนต่ำ เราทำร้ายตัวเองทุกที่จริงๆค่ะ กระทั่งตอนอยู่โรงเรียน เราจะพกมีดคัตเตอร์อันเล็กๆไว้ในกระเป๋าค่ะ มันคือจุดดำดิ่งที่สุดในชีวิตค่ะ เรียนไม่รู้เรื่องทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอัน เหมือนเป็นหุ่นยนต์ที่ใกล้แบตหมดแต่ยังฝืนทำงานต่อ ทำอะไรไม่มีคุณภาพเลยค่ะ จนเราต้องดรอปไป ได้หยุดพักหวังว่าจะดีขึ้น แต่ไม่เลยค่ะ ต้องมาเจอเรื่องครอบครัวอีก คุณแม่อารมณ์ร้อนขึ้น อารมณ์เสียอะไรก็มาลงที่เรา ทำร้ายตัวเองหนักกว่าเดิมอีกค่ะ กรีดหนักขึ้นแถมกรีดลึกไปอีก ปัจจุบันแผลเป็นเกือบเดือนแล้วค่ะ ยังไม่หายเลย เราทำบันทึกไว้ เรามีอาการที่อยากฆ่าตัวตายเป็นเดือนแล้วค่ะ เราคิดฆ่าตัวตายแบบวันเว้นวันเลยค่ะ หรือบางทีก็อาทิตย์นึงติดกัน ค้นหาวิธีการฆ่าตัวตายแบบจริงจัง เป็นแบบนี้ตั้งแต่วันที่ 25 มีนาคม 2562 ค่ะ แต่ก่อนหน้านี้ก็มีค่ะ ช่วงเดือน 11กับ12 กรีดข้อมือเดือนละครั้งสองครั้งค่ะ แล้วก็มาเป็นรอบนี้ สิ่งที่เราคิดอยู่ทุกวันคือเราไม่อยากอยู่ จะคุยอะไรกับใครมันไม่มีความมั่นใจเลยค่ะ ไม่อยากให้ใครเข้ามาสนิทหรือรู้ความจริงเรื่องนี้เกี่ยวกับเราเลย เราอายมากค่ะ ยิ่งถ้ารู้ว่าทำร้ายตัวเองคงรังเกียจเรามากแน่ๆ เราจะเซนซิทีฟกับคำๆนึงมากค่ะ คือคำว่าตายหรือว่าคำว่าอยากตายค่ะ ได้ยินแล้วอยากตายขึ้นมาจริงๆ แม่บ่นกับเราบ่อยจนอาจจะเป็นเราเองที่ตายก่อนแม่
เราอยากไปพบจิตแพทย์มากๆเลยค่ะ แต่ครอบครัวเราไม่เข้าใจ เราเคยบอกตรงๆให้พวกเขาฟังแล้ว ว่าอาการเราเหมือนจะเป็นซึมเศร้า แต่พวกเขาก็เอาแต่ถามว่า จะเป็นได้ยังไง เศร้าอะไรขนาดนั้น(เชิงแซะ) ถึงจุดนั้นเราพอเลยค่ะ ถ้าถึงขีดสุดเมื่อไหร่คงจะไปโดดน้ำตายเอง
ขอบคุณสำหรับคำตอบล่วงหน้านะคะ 🙇🏻♀️
โรคซึมเศร้า.. หรือเราคิดไปเอง?
ช่วงอายุวัยเราอยู่ในช่วงมอปลายนะคะ
เรามีอาการแบบนี้มาตั้งแต่ช่วงมอต้นค่ะ เริ่มเครียดหนักจนทำร้ายตัวเอง ยาวไปยันขึ้นมอสองก็ห่างหายไปค่ะ จนกลับมามีอาการตอนมอสี่เหมือนเดิมเลยค่ะ ทำร้ายตัวเอง เครียด กินไม่ได้นอนไม่หลับ แต่มาดีขึ้นช่วงปิดเทอมค่ะ อาจจะเป็นเพราะการออกกำลังกายด้วย (มีซ้อมเต้นค่ะ) และได้เจอสังคมดีๆในทีมเต้นด้วย แต่เราเริ่มมาแย่มากๆที่สุดในชีวิตก็ตอนมอห้าค่ะ ขอไม่อธิบายนะคะว่าปัญหาเกิดจากอะไรบ้าง แต่เข้าช่วงหนักๆก็เริ่มเหม่อลอย ไม่อยากทำอะไร เครียดจนกินไม่ได้นอนไม่หลับแบบจริงๆค่ะ บางวันข้าวเช้ากลางวันไม่ได้กินแล้วตอนเย็นกินหนมปังรองท้องแทน จนทำให้เราได้โรคลำไส้อักเสบมาด้วย นอนไม่หลับคือหลับๆตื่นๆหรือบางคืนคิดวนไปวนมา ซ้ำไปซ้ำมาจนรู้ตัวอีกทีก็เช้าไม่ก็ตีสามแล้วค่ะ เราทำร้ายตัวเอง เซนซิทีฟมากขึ้น ความอดทนต่ำ เราทำร้ายตัวเองทุกที่จริงๆค่ะ กระทั่งตอนอยู่โรงเรียน เราจะพกมีดคัตเตอร์อันเล็กๆไว้ในกระเป๋าค่ะ มันคือจุดดำดิ่งที่สุดในชีวิตค่ะ เรียนไม่รู้เรื่องทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอัน เหมือนเป็นหุ่นยนต์ที่ใกล้แบตหมดแต่ยังฝืนทำงานต่อ ทำอะไรไม่มีคุณภาพเลยค่ะ จนเราต้องดรอปไป ได้หยุดพักหวังว่าจะดีขึ้น แต่ไม่เลยค่ะ ต้องมาเจอเรื่องครอบครัวอีก คุณแม่อารมณ์ร้อนขึ้น อารมณ์เสียอะไรก็มาลงที่เรา ทำร้ายตัวเองหนักกว่าเดิมอีกค่ะ กรีดหนักขึ้นแถมกรีดลึกไปอีก ปัจจุบันแผลเป็นเกือบเดือนแล้วค่ะ ยังไม่หายเลย เราทำบันทึกไว้ เรามีอาการที่อยากฆ่าตัวตายเป็นเดือนแล้วค่ะ เราคิดฆ่าตัวตายแบบวันเว้นวันเลยค่ะ หรือบางทีก็อาทิตย์นึงติดกัน ค้นหาวิธีการฆ่าตัวตายแบบจริงจัง เป็นแบบนี้ตั้งแต่วันที่ 25 มีนาคม 2562 ค่ะ แต่ก่อนหน้านี้ก็มีค่ะ ช่วงเดือน 11กับ12 กรีดข้อมือเดือนละครั้งสองครั้งค่ะ แล้วก็มาเป็นรอบนี้ สิ่งที่เราคิดอยู่ทุกวันคือเราไม่อยากอยู่ จะคุยอะไรกับใครมันไม่มีความมั่นใจเลยค่ะ ไม่อยากให้ใครเข้ามาสนิทหรือรู้ความจริงเรื่องนี้เกี่ยวกับเราเลย เราอายมากค่ะ ยิ่งถ้ารู้ว่าทำร้ายตัวเองคงรังเกียจเรามากแน่ๆ เราจะเซนซิทีฟกับคำๆนึงมากค่ะ คือคำว่าตายหรือว่าคำว่าอยากตายค่ะ ได้ยินแล้วอยากตายขึ้นมาจริงๆ แม่บ่นกับเราบ่อยจนอาจจะเป็นเราเองที่ตายก่อนแม่
เราอยากไปพบจิตแพทย์มากๆเลยค่ะ แต่ครอบครัวเราไม่เข้าใจ เราเคยบอกตรงๆให้พวกเขาฟังแล้ว ว่าอาการเราเหมือนจะเป็นซึมเศร้า แต่พวกเขาก็เอาแต่ถามว่า จะเป็นได้ยังไง เศร้าอะไรขนาดนั้น(เชิงแซะ) ถึงจุดนั้นเราพอเลยค่ะ ถ้าถึงขีดสุดเมื่อไหร่คงจะไปโดดน้ำตายเอง
ขอบคุณสำหรับคำตอบล่วงหน้านะคะ 🙇🏻♀️