คือ อธิบายก่อนว่าเรากับแฟนคบกันมาโดยการเริ่มจากการเป็นเพื่อนกัน เรียนห้องเดียวกัน ตอนคบกันเลยเหมือนเพื่อนกัน
มันเหมือนจะดีนะคะ เพราะ เราคุยกันได้ทุกอย่าง หยาบคายใส่กันได้ สนิทกันถึงขั้น เล่นน้ำลายกัน ตบหัวกัน ถีบกันเป็นธรรมดาค่ะ

เข้าเรื่องเลยนะคะ คือ มันดีทุกอย่างค่ะ ยกเว้นเวลาที่ทะเลาะกัน เราเป็นคนนึงที่งี่เง่าแต่งี่เง่าแบบต้องการเหตุผลค่ะ ว่าอะไร ทำไม แค่นั้นจบ
และทุกครั้งที่มีเรื่องอะไรที่ไม่พอใจเรา หรือเราจับได้ว่าเค้าโกหก เราก็จะรอเค้ากลับบ้านหรือรอคุยกันสองคนตลอดค่ะ แต่กลับกันคือ
เค้าชอบด่าเราต่อหน้าแม่ญาติพี่น้องของเค้าค่ะ เช่น อย่างี่เง่าดิ๊ สมองมีไม่คิด ทำอะไรทำไมไม่คิด กูเบื่อหวะ แล้วแม่ของเค้าก็จะพูดใส่เรา
ด้วยเช่นกัน แต่ไม่ได้ด่าอะไรแค่พูดในแบบผู้ใหญ่ แต่ทุกคำพูด ทุกประโยค คือการเข้าข้างลูกเค้าทุกอย่างค่ะ เราไม่รู้นะคะว่าตอนโมโห
เค้าจะรู้ตัวรึป่าว เพราะเค้าขอโทษทุกครั้งที่พูดคำพวกนี้ใส่ แต่มันโดนจนทำให้คิดค่ะว่า ทำไมทะเลาะกันต้องด่ากูต่อหน้าพ่อแม่ญาติพี่น้อง
มีเรื่องอะไรทำไมคนนอกต้องรับรู้ ทำไมเราไม่เคลียกันสองคนถ้าเวลามีอะไรที่เรารับไม่ได้เราจะคุยตลอดค่ะ ว่าทำแบบนี้มันไม่ดี
มันไม่โอเครกับพวกเรานะ แต่เรื่องนี้มันคุยไม่ได้ค่ะ เพราะว่า มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับครอบครัวเค้าด้วย กลัวเค้าจะคิดว่าเราไปว่าครอบครัวเค้า
แล้วครอบครัวเค้าก็ดีกับเรามาตลอด แฟนเราก็มีข้อดีมากกว่าข้อเสีย นั่นคือเหตุผลว่าทำไมยังอยู่ค่ะ