ตอนนี้ก็เข้าสู่เดือนพฤษภาคมใกล้จะถึงเวลาเปิดเทอม เราเรียนไกลบ้านมาก แล้วก็กลับบ้านได้แค่เดือนละครั้งและกลับเองไม่ได้อยู่หอพัก และเราเพิ่งจะอยู่ม.ต้นเอง แล้วก็ที่บ้านแม่อยู่คนเดียว พ่อก็ไปทำงานต่างจังหวัดกลับมาก็ตอนมารับที่หอพัก พี่ก็เรียนอยู่เตรียมอุดม ไม่ได้อยู่ด้วยกัน แม่ก็อยู่บ้านคนเดียวตอนกลางคืนแม่จะทักเฟสมาคุยมาคอลบ้าง บางครั้งแม่ก็ส่งข้อความมาว่า "คิดถึงจังเลยบ้านเงียบมากเลยนะรู้มั้ย?" น้ำตาไหลเองอัตโนมัติเลย บางครั้งโทรไปแม่ก็บอกไม่อยากคุยเเล้วง่วงนอน แต่ความจริงคือแม่นอนร้องไห้อยู่บนเตียงพอโทรไปดูเสียงแม่เหมือนเพิ่งร้องไห้ เสียงสูดน้ำมูกเสียงสั่นเครือของแม่มันทำให้เรายิ่งคิดถึง อยากกลับไปอยู่กับแม่อยากกลับไปนอนกอดแม่เหมือนทุกๆคืน แล้วยิ่งฝนตกหรือเราป่วยมันแย่มากนะที่ไม่มีแม่คอยอยู่ข้างๆ คอยถามอาการคอยเป็นห่วง และบางครั้งเรามีเรื่องไม่สบายใจ หรือเวลาเรามีปัญหาอยากได้คำปรึกษาก็ต้องเก็บไว้คนเดียวเดี๋ยวแม่จะหนักใจมากกว่าเดิม บางเวลาเราหนักใจจากเรื่องเรียน อยากได้กำลังใจก็กลัวโทรไปแล้วคิดถึง หลายๆครั้งคิดว่าอยากออกไปอยู่กับแม่ที่บ้านแล้วก็ต้องกัดฟันสู้ต่อบางครั้งก็
แอบร้องไห้คนเดียวไม่ให้ใครเห็นแอบไปร้องไห้บนดาดฟ้าบ้างไรบ้าง มันเครียดมันเหนื่อย อยากหาวิธีช่วยปลอบใจคนเรียนไกลบ้านหน่อย ตอนนี้อยู่บ้านพยายามอยู่กับแม่ให้ได้มากที่สุดกอดให้ได้มากที่สุด กอดทุกที่ที่เจอ ทั้งเวลาแม่ทำอาหาร โทรศัพท์คุยกับเพื่อน นั่งรถมอไซด์ไปตลาด ตอนนอน ตอนดูทีวีก่อนอาบน้ำแม่ถามอยู่ตลอดว่าเป็นอะไรหรือเปล่า เราก็เฉยๆบอกอยากกอดเฉยๆ แม่ชอบถามว่าตกลงม.ปลายต่อไหน เราจะไปอยู่เตรียมอุดมกับพี่แต่แม่ชอบถามว่าไม่อยากกลับมาหามาอยู่กับแม่บ้างหรอ เราใจหวิววูบเลยจริงๆก็อยากอยู่แหละแต่เราอยากอยู่เตรียมอุดม อยากหาวิธีให้ตัวเองเข้มแข็ง สู้ใจตัวเองให้ได้