ขอเริ่มจากตอนแรกเลยนะคะ ว่าสาเหตุที่มันมาจนถึงจุดนี้เป็นเพราะตัวเราเองค่ะ

     เราเป็นคนที่โมโหและหงุดหงิดบ่อยและจะชวนแฟนทะเลาะบ่อยมาก และเราก็พูดเรื่องเลิกกับแฟนทุกครั้ง

จนเมื่อหลายสัปดาห์ก่อน เราคุยกันเรื่องทำไมเขาถึงไม่สนใจเราเลย ทำไมเขาถึงปล่อยเราไป ไม่ทัก ไม่ถามไม่อะไรเลย

เขาบอกแค่ว่าเขามีงานที่ต้องรีบทำ แล้วก็หายไป แต่เขาหายไปนานมากจนเรารู้สึกไม่ดี(สองวัน) เลยเกิดการทะเลาะกันอีก

จนเราน้อยใจและบอกเลิกเขาไปเหมือนเดิม แต่เขาก็บอกเหมือนเดิมว่าไม่เลิก แต่พอผ่านมาสักพักจนเกือบสัปดาห์

เขาก็ไม่ทัก ไม่ถาม ไม่อะไรเราเหมือนเดิม จนเราทนไม่ไหว บอกเลิกอีกครั้ง จนเผลอหยาบใส่เขาครั้งแรก

เราหวังให้เขาบอกว่าไม่เลิกเหมือนเดิม แต่กลับกลายเป็นว่า เลิกได้ แต่ขอคุยแบบนี้ไปก่อนได้มั้ย มันหมายความว่ายังไง

เรารู้ว่าเรานิสัยแบบนี้มันแย่มากที่บอกเลิกบ่อยและทำมันพัง สำนึกผิดไปหมดทุกอย่าง แล้วก็มารู้ตัวในตอนที่สายไปว่าเรารักเขามากขนาดไหน

ในวันนั้นเราโทรคุยกัน เขาบอกกับเราว่าความรู้สึกของเขามันพังมานานแล้ว เขาบอกกับเราว่า เขารู้สึกเฉยๆกับเรา 

เราขอโอกาสเขาในหลายวันที่ผ่านมา ว่าขอให้ได้แก้ตัว นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เราทำแบบนี้ อ้อนวอนเขา ขอให้เขากลับมาเป็นเหมือนเดิม

เราคบกันต่อ แต่เขาบอกว่าเขากลัว กลัวว่าเราจะบอกเลิกเขาอีก เขาบอกเราว่าขอเวลาให้คิดได้หรือเปล่า แต่เขาก็บอกว่าเขาอาจจะดีขึ้นแต่เขาอาจจะไม่ได้รู้สึกกับเราแบบเมื่อก่อน ไม่ได้รู้สึกรักมากกว่าเมื่อก่อน ความรู้สึกผิดที่มันถาถมเข้ามาว่าทำไมเราไม่รักษาคนๆนี้ไว้ให้ดีๆ มันผุดขึ้นมาในหัว

เราอยากให้เวลากับเขา แต่เวลาเราพิมพ์อะไรไปหา เขามักจะไม่ค่อยตอบเหมือนแต่ก่อนแล้ว 

สิ่งที่เรากลัวมากที่สุดคือความรู้สึกของเขาในตอนนี้ กลัวว่ามันจะทำอะไรไม่ได้แล้ว กลัวว่ามันจะพัง กลัวว่าไม่อยากเสียคนนี้ไป ไม่อยากเสียเลย ไม่อยากสักนิด

ใจเราลังเล ว่าควรปล่อยมือเขาไปมั้ย แต่อีกใจมันบอกว่ารักมาขนาดนี้แล้ว เราทำเขาพัง ทำไมเราไม่แก้ให้ถึงที่สุด

เราลังเลมากเพราะช่วงนี้มันดิ่งมากๆเลย ดิ่งมาหลายวัน ดิ่งมาเยอะมาก ดิ่งจนไม่มีอันจะทำอะไรเลย

เราควรทำยังไงต่อไปดี