คือเรามีแฟนที่เจอกันในเกมคุยกันมาได้ประมาณ9เดือนแล้วค่ะ แล้วเราอยู่กรุงเทพ แต่เขาอยู่ต่างจังหวัด ตอนนี้เขาทำงานแล้ว เราโทรคุยกันตลอด ทิ้งสายทุกคืน เสาร์อาทิตย์ก็แทบจะโทรคุยด้วยกันทั้งวัน เรารู้การคุยแบบนี้มันมีความเสี่ยง แต่เขาเป็นคนที่ดีจริงๆ เราเป็นคนขี้เกียจ แม่เรามีทำสร้อยหินขาย เขาก็บอกให้เราเอามาขายเอามาทำ เขาโกรธที่เราไม่ยอมทำสักที ทั้งๆที่เขาไม่ได้ผลประโยชน์อะไรเลย ตอนนี้เราก็ช่วยกันขายของมือสองที่เขาซื้อมา เขาก็คิดว่าถ้าขายได้เยอะจัได้มีเงินติดแอร์ให้เรา มีเงินซื้อรถให้เรานั่ง แล้วพอเราจะขึ้นมหาลัยเขาก็มีเงื่อนไขว่าถ้ามาม.ที่อยู่จังหวัดเขาได้ก็จะคบต่อ แค่ถ้าไม่ได้ก็เลิกกัน ซึ่งตอนเขาบอกเราก็ร้บปาก
ตอนนี้เราติดม.นั้นแล้ว แต่ติดปัญหาที่ที่บ้านไม่อยากให้ไป เพราะรู้ว่าแฟนเราอยู่ที่นั่น
พอแม่รู้ว่าเราติดแม่ก็บอกว่าไปแต่งงานมีครอบครัวเลยไหม? คือเราไม่เข้าใจการมีแฟนเราต้องแต่งงานเลยเหรอ
ตอนนี้เครียดมากๆ ก็รู้ว่าผู้ชายมันไม่ได้มีคนเดียวบนโลก แต่พ่อแม่ชีวิตหนึ่งมีได้แค่คนเดียว
แม่บอกเราอีกว่าที่เราติดมีแค่เราคนเดียวที่ดีใจ แต่ทุกคนในครอบครัวเขาไม่ดีใจด้วย และเราคิดว่าเขาคงจะมีความทุกข์
เราก็ไม่ได้ต้องการให้เป็นแบบนี้
หรือเราควรจะอยู่ที่นี่ไม่ไปหาแฟนเรา แล้วเลิกกับเขา เพื่อให้พ่อแม่มีความสุข ปล่อยให้ความทุกข์จมอยู่เราคนเดียว
เคยคิดว่าแค่อกหัก แค่เลิกกับแฟน มันไม่เป็นอะไรหรอก ทุกคนเค้าเคยเป็นกันทั้งนั้น เขายังอยู่ได้เลย แต่คงไม่มีใครอยากเลิกทั้งที่ยังรักกันอยู่ใช่ไหม
เรากลัวว่าถ้าตัวเองต้องเลิกกับแฟน แค่คิดมันก็รู้สึกแย่มากๆ
แต่เราก็ไม่ควรทำให้พ่อแม่เสียใจ
ตอนนี้สับสนมากๆ ไม่รู้จะทำยังไง
เรียนเราก็ไม่ได้แย่ ถึงแม้เกรดเราจะตกแต่เรารู้มันไม่ได้เป็นเพราะเรามีแฟน แต่เราไม่เข้าใจบางวิชาจริงๆ เราอ่านแล้ว แต่พอถึงเวลาทำจริงๆกลับไม่รู้ว่าต้องทำยังไง เราก็บอกเหตุผลแล้วว่าเกรดก็ตกกันเกือบทุกคน แต่แม่ก็บอกว่าถ้ามีคนทำได้ ทำไมเราจะทำไม่ได้ แล้วก็จะโยงเข้าเลือกว่าเพราะเราเอาเวลาไปสนใจอย่างอื่นมากกว่า เอาเวลาไปสนใจเรื่องความรัก แต่ในเทอมสุดท้ายเกรดเราขึ้น ทั้งๆที่เราคุยกับเขามากกว่าเทอมที่แล้วที่เกรดเราตก คือมันไม่ได้เกี่ยวกับการมมีแฟนของเราเลย ถึงเวลาเราก็ค้างสายกับเขาแล้วบอกว่าอ่านหนังสือนะ เขาก็ทำอะไรของเขารอไป
คุยกับแม่เขาก็เหมือนไล่เราไปแต่งงาน ไปมีครอบครัว ทั้งที่เราแค่มีแฟน เราทำตัวไม่ดีทำให้เขาไม่ไหวใจเหรอ ที่ผ่านมาไปไหนกับใครก็บอกตลอด เลิกเรียนก็กลับบ้านไม่ได้ไปไหน แต่ทุกครั้งที่เราออกไปไหนทั้งๆที่เราบอกตลอดเขาก็ไม่ไว้ใจเราเลย
เขาบอกเราว่าเรายังไม่พร้อมมีครอบครัวหรอก ซึ่งในความคิดเราในตอนนี้เราไม่เข้าใจว่าการมีแฟนคือเราต้องมีครอบครัวเลยเหรอ
เราอ่านจะมีความคิดเป็นเด็กๆ แต่เราก็คิดแบบนี้

ขอบคุณนะคะที่อ่านมาถึงขนาดนี้