ไม่มีวันไหนเลยที่จะอยู่แบบสงบสุข
เรื่องมันมีมาตั้งเราอยู่ประถม ภาพที่พ่อทำร้ายแม่มันยังติดอยู่ในความทรงจำ
ทั้งที่ตอนนั้นเรายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไม่พ่อต้องถือกรรไกร ทำไมพี่เราถึงอุ้มเราไว้แล้วแอบดูอยู่ไกลๆ ภาพที่พ่อเมาแล้วทะเลาะกับพี่ชายอยู่ตรงถนนหน้าบ้าน ภาพที่แม่บอกเราว่าพ่อจะกลับมาจากที่ทำงาน(ไร่ ไปเป็นเดือนๆ) แล้เราพูดออกมาว่าไม่อยากให้พ่อกลับมา
ทำไมเรื่องมันไม่จบตั้งตอนที่เราไม่รู้เรื่องและไม่เข้าใจอยู่แบบนั้นกันนะ?
พี่เราที่เป็นผู้ชายเรียนไม่จบเทคนิค
แม่บอกว่าพ่อเคยทำร้ายพี่ ไล่ให้ไปเรียน ทั้งให้เรียนม.ปลายก็ไม่จบ เข้าเทคนิคก็ไม่จบ สุดท้ายก็ไม่เรียนต่อ ไปหาทำงาน
พี่เราที่เป็นผู้หญิงเรียนจบแค่ ม.6
แม่บอกว่าพี่เคยโดยพ่อตบหน้าตอนพี่เรียน ม.ต้น อาจจะเพราะพี่ทำอะไรผิดสักอย่าง เคยมีปัญหากับที่บ้านจนหนีไปอยู่กับแฟน ซึ่งตอนนั้นพี่เรียนอยู่ ม.6 แม่ไปตามกลับมา และพี่ก็ท้องตอนใกล้จบ ม.6 หลังจากคลอดก็ไปทำงานให้แม่เลี้ยง
เรื่องราวพวกนั้น แต่ก่อนเคยไม่เข้าใจพี่ว่าทำไมไม่เรียนนะ ทำไมถึงออกนอกลู่นอกทาง มาวันนี้เราเข้าใจ เข้าใจถึงความอึดอัดจากครอบครัว
พี่เราเริ่มทำงานตอนเราอยู่ ม.1 เรื่องในครอบครัวมีมาเรื่อยๆ กินเหล้า เมา ทะเลาะ ทำร้ายร่างกาย เราห้าม เราประท้วง ทั้งร้องไห้ ไม่เห็นเขาจะหยุดฟังเราเลยสักนิด เคยต้องขับรถพาพ่อและแม่ไปอำเภอเพราะจะหย่า สุดท้ายก็ไม่ได้หย่า และกลับมาวงจรเดิมๆ
บ้านเราทำนา แต่พ่อไม่เคยทำงานช่วยแม่เลย ยายก็บ่นให้ฟัง พ่อเริ่มไม่ช่วยงานตั้งแต่ตอนเราเด็กนั่นแหละ แม่บ่น บอกพ่อ แต่ก็ทำได้นิดๆหน่อยๆก็เลิกทำ แม่ต้องจ้างคนมาช่วย เริ่มเป็นหนี้สินจากการยืมเงิน พ่อก็ไม่ช่วย กินแต่เหล้า แม่เริ่มเครียดและเริ่มพึ่งเหล้าแบบพ่อ...
และแม่ก็ติดเหล้านับจากนั้นมา
ตอนนี้เราเรียนมหาลัยรัฐจะขึ้นปี 2 แล้ว เงินที่ได้มาจากการจำนองที่ดิน พ่อกับแม่ให้มันมาเเค่ครั้งเดียวตอนเริ่มเข้าเรียน สี่หมื่นบาท เรากู้ กยศ ด้วย เราไปสอบขอทุนและได้ทุนค่าเทอมมา เรานึกว่ามันจะไปรอด แต่มันดูมืดหม่นจริง เพราะเราไม่มีค่าใช้จ่ายครองชีพ ตอนนี้เราคำนวณเราสามารถเรียนจบปีสองได้เท่านั้น (เราเคยทำงานช่วงก่อนขึ้นปีหนึ่ง ก็ได้มาใช้จ่ายอยู่) แต่ตอนนี้ปิดแค่ เดือนกว่า เราลองสมัครโลตัสแต่เขาไม่เรียก
ตอนนี้เราอยู่บ้านเพราะเป็นช่วงปิดเทอม เราฟังพ่อกับแม่ทะเลาะกันทุกวัน ไม่มีประโยคไหนที่เป็นการพูดคุยกันดีๆ บางคนอาจสงสัยว่าอยู่ด้วยกันมาจนถึงวันนี้ได้ยังไง เราก็ไม่เข้าใจแต่เรารับรู้ แกทะเลาะจะหย่า แต่ไม่เกิดขั้นสักที แม่เคยเข้าโรงบาลเพราะเลือดตกยางออกก็เรานี่แหละไปเฝ้า ออกมาก็อยู่ได้แปปเดียวก็ไปกินเหล้า พ่อเคยเข้าโรงบาลเพราะเมาแล้วขับมอไซต์ ก็เรานี่แหละที่ไปเฝ้า บอกจะเลิกเหล้า แปปเดียวก็กลับไปกินใหม่ แม่เคยกินเหล้าเยอะจนน็อค รอบนี้เป็นหนักเพราะต้องทำเรื่องย้ายไปโรงบาลในเมือง ก็เราอีกนี่แหละที่เฝ้า และเข้ารอบเดิมคือจะเลิกเหล้า ก็เหมือนเดิม จนตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นอะไร เราไม่อยากสนใจ ทะเลาะก็ปล่อยให้ทะเลาะ จะทำร้ายกันก็เอาเลย เหมือนเอาเรื่องคอขาดบาดตายมาทำร้ายเรา มาทำให้เราชินจนเราไม่รู้สึก นั่นเพราะเราสร้างกำแพงขึ้นมา
พ่อมีปัญหากับยาย จนเอาโคลนสาดใส่ก็มี ตัดกิ่งไม้ไปอัดไว้ตรงเตียงนอนก็มี เราเข้าใจยาย เพราะบ้านที่อยู่เป็นของยาย แกฟังคำทะเลาะจนปวดหัว แต่ตอนนี้แกมาอยู่บ้านที่น้าเราปลูกข้างๆกันแล้ว อาจจะไม่ได้กระทำรุนเเรงเหมือนเก่า แต่ก็มีโต้เถียงกัน
ปัจจุบันสภาพพ่อกับแม่แย่มาก เมาเรื้อน เราไม่คิดว่าแม่จะเป็นขนาดนี้ แม่พูดไม่รู้เรื่อง คุยกับใครก็มีแต่ขัดแย้ง พี่น้องแม่ต่างเอือมระอา คนในหมู่บ้านไม่มีใครอยากมาข้องเกี่ยวกับครอบครัวเราสักคน และก็เป็นเราอีกนี่แหละที่อาย เราไม่อยากเจอใครในหมู่บ้านเลย
วันนี้พ่อจะทำร้ายแม่ ทั้งที่เราบอกว่าไม่สนใจแท้ๆ แต่สุดท้ายก็เป็นเรานี่แหละที่ห้าม เราแค่สงสัยว่าทำไมเขาไม่คิดถึงใจเราบ้างสักนิด ปากบอกจะให้เราเรียนๆแต่ไม่เคยซัพพอร์ต ปากบอกทำเพื่อเรา อะไรที่ทำเพื่อเรา คือการกินเหล้า เมา ทะเลาะ เเล้วไปกู้เงินมาให้เราใช้หรอ? แววตาของพ่อวันนี้มันฝังในใจเราแล้วล่ะ ภาพที่ยกมีดขึ้นมาขู่แม่ ภาพของแม่ที่ท้าท้าย พ่อเราร้องไห้ พ่อบอกขอโทษ เดินออกไป กลับมาพูดหาเรื่องกันใหม่ เรารู้ว่าพ่อไม่กล้าทำถึงตาย เพราะพ่อทำแบบนี้นับครั้งไม่ถ้วน แต่ทำไมครั้งนี้เรากลัว เราไม่เข้า พ่ออยากให้เราจำภาพนี้ของพ่อหรอ แล้วทำไมเราต้องช่วยแม่ ทั้งที่เขาท้าทาย เขาทะเลาะกันเองนี่
เคยอ่านมาหลายกระทู้บางคนบางห้ามพ่อได้ ทะเลาะกับพ่อ เพื่อปกป้องแม่ เพราะแม่เป็นคนซัพพอร์ตพวกเขา
เราก็แค่คิด ขอแค่แม่ช่วยซัพพอร์ตเรา เลิกเหล้า เราขอแค่นี้ พ่อจะเป็นยังไงเราไม่สน เราขอแค่แม่คนเดียวได้ไหม แต่ตอนนี้เรารู้แล้วมันไม่มีวันนั้นหรอก แม่มาไกลจนเลิกมันไม่ได้แล้ว สุดท้ายชีวิตเราจะเป็นยังไง จะได้เรียนไหม จะมีชีวิตที่สงบสุขไหม ภาพพวกนั้นคงเป็นตอนที่ไม่มีพ่อและแม่
แต่เราแค่ยังอยากมีพวกท่านในวันนั้น แต่แค่มันไม่มีทาง...
ไม่มีวันไหนเลยที่จะอยู่แบบสงบสุข
เรื่องมันมีมาตั้งเราอยู่ประถม ภาพที่พ่อทำร้ายแม่มันยังติดอยู่ในความทรงจำ
ทั้งที่ตอนนั้นเรายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไม่พ่อต้องถือกรรไกร ทำไมพี่เราถึงอุ้มเราไว้แล้วแอบดูอยู่ไกลๆ ภาพที่พ่อเมาแล้วทะเลาะกับพี่ชายอยู่ตรงถนนหน้าบ้าน ภาพที่แม่บอกเราว่าพ่อจะกลับมาจากที่ทำงาน(ไร่ ไปเป็นเดือนๆ) แล้เราพูดออกมาว่าไม่อยากให้พ่อกลับมา
ทำไมเรื่องมันไม่จบตั้งตอนที่เราไม่รู้เรื่องและไม่เข้าใจอยู่แบบนั้นกันนะ?
พี่เราที่เป็นผู้ชายเรียนไม่จบเทคนิค
แม่บอกว่าพ่อเคยทำร้ายพี่ ไล่ให้ไปเรียน ทั้งให้เรียนม.ปลายก็ไม่จบ เข้าเทคนิคก็ไม่จบ สุดท้ายก็ไม่เรียนต่อ ไปหาทำงาน
พี่เราที่เป็นผู้หญิงเรียนจบแค่ ม.6
แม่บอกว่าพี่เคยโดยพ่อตบหน้าตอนพี่เรียน ม.ต้น อาจจะเพราะพี่ทำอะไรผิดสักอย่าง เคยมีปัญหากับที่บ้านจนหนีไปอยู่กับแฟน ซึ่งตอนนั้นพี่เรียนอยู่ ม.6 แม่ไปตามกลับมา และพี่ก็ท้องตอนใกล้จบ ม.6 หลังจากคลอดก็ไปทำงานให้แม่เลี้ยง
เรื่องราวพวกนั้น แต่ก่อนเคยไม่เข้าใจพี่ว่าทำไมไม่เรียนนะ ทำไมถึงออกนอกลู่นอกทาง มาวันนี้เราเข้าใจ เข้าใจถึงความอึดอัดจากครอบครัว
พี่เราเริ่มทำงานตอนเราอยู่ ม.1 เรื่องในครอบครัวมีมาเรื่อยๆ กินเหล้า เมา ทะเลาะ ทำร้ายร่างกาย เราห้าม เราประท้วง ทั้งร้องไห้ ไม่เห็นเขาจะหยุดฟังเราเลยสักนิด เคยต้องขับรถพาพ่อและแม่ไปอำเภอเพราะจะหย่า สุดท้ายก็ไม่ได้หย่า และกลับมาวงจรเดิมๆ
บ้านเราทำนา แต่พ่อไม่เคยทำงานช่วยแม่เลย ยายก็บ่นให้ฟัง พ่อเริ่มไม่ช่วยงานตั้งแต่ตอนเราเด็กนั่นแหละ แม่บ่น บอกพ่อ แต่ก็ทำได้นิดๆหน่อยๆก็เลิกทำ แม่ต้องจ้างคนมาช่วย เริ่มเป็นหนี้สินจากการยืมเงิน พ่อก็ไม่ช่วย กินแต่เหล้า แม่เริ่มเครียดและเริ่มพึ่งเหล้าแบบพ่อ...
และแม่ก็ติดเหล้านับจากนั้นมา
ตอนนี้เราเรียนมหาลัยรัฐจะขึ้นปี 2 แล้ว เงินที่ได้มาจากการจำนองที่ดิน พ่อกับแม่ให้มันมาเเค่ครั้งเดียวตอนเริ่มเข้าเรียน สี่หมื่นบาท เรากู้ กยศ ด้วย เราไปสอบขอทุนและได้ทุนค่าเทอมมา เรานึกว่ามันจะไปรอด แต่มันดูมืดหม่นจริง เพราะเราไม่มีค่าใช้จ่ายครองชีพ ตอนนี้เราคำนวณเราสามารถเรียนจบปีสองได้เท่านั้น (เราเคยทำงานช่วงก่อนขึ้นปีหนึ่ง ก็ได้มาใช้จ่ายอยู่) แต่ตอนนี้ปิดแค่ เดือนกว่า เราลองสมัครโลตัสแต่เขาไม่เรียก
ตอนนี้เราอยู่บ้านเพราะเป็นช่วงปิดเทอม เราฟังพ่อกับแม่ทะเลาะกันทุกวัน ไม่มีประโยคไหนที่เป็นการพูดคุยกันดีๆ บางคนอาจสงสัยว่าอยู่ด้วยกันมาจนถึงวันนี้ได้ยังไง เราก็ไม่เข้าใจแต่เรารับรู้ แกทะเลาะจะหย่า แต่ไม่เกิดขั้นสักที แม่เคยเข้าโรงบาลเพราะเลือดตกยางออกก็เรานี่แหละไปเฝ้า ออกมาก็อยู่ได้แปปเดียวก็ไปกินเหล้า พ่อเคยเข้าโรงบาลเพราะเมาแล้วขับมอไซต์ ก็เรานี่แหละที่ไปเฝ้า บอกจะเลิกเหล้า แปปเดียวก็กลับไปกินใหม่ แม่เคยกินเหล้าเยอะจนน็อค รอบนี้เป็นหนักเพราะต้องทำเรื่องย้ายไปโรงบาลในเมือง ก็เราอีกนี่แหละที่เฝ้า และเข้ารอบเดิมคือจะเลิกเหล้า ก็เหมือนเดิม จนตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นอะไร เราไม่อยากสนใจ ทะเลาะก็ปล่อยให้ทะเลาะ จะทำร้ายกันก็เอาเลย เหมือนเอาเรื่องคอขาดบาดตายมาทำร้ายเรา มาทำให้เราชินจนเราไม่รู้สึก นั่นเพราะเราสร้างกำแพงขึ้นมา
พ่อมีปัญหากับยาย จนเอาโคลนสาดใส่ก็มี ตัดกิ่งไม้ไปอัดไว้ตรงเตียงนอนก็มี เราเข้าใจยาย เพราะบ้านที่อยู่เป็นของยาย แกฟังคำทะเลาะจนปวดหัว แต่ตอนนี้แกมาอยู่บ้านที่น้าเราปลูกข้างๆกันแล้ว อาจจะไม่ได้กระทำรุนเเรงเหมือนเก่า แต่ก็มีโต้เถียงกัน
ปัจจุบันสภาพพ่อกับแม่แย่มาก เมาเรื้อน เราไม่คิดว่าแม่จะเป็นขนาดนี้ แม่พูดไม่รู้เรื่อง คุยกับใครก็มีแต่ขัดแย้ง พี่น้องแม่ต่างเอือมระอา คนในหมู่บ้านไม่มีใครอยากมาข้องเกี่ยวกับครอบครัวเราสักคน และก็เป็นเราอีกนี่แหละที่อาย เราไม่อยากเจอใครในหมู่บ้านเลย
วันนี้พ่อจะทำร้ายแม่ ทั้งที่เราบอกว่าไม่สนใจแท้ๆ แต่สุดท้ายก็เป็นเรานี่แหละที่ห้าม เราแค่สงสัยว่าทำไมเขาไม่คิดถึงใจเราบ้างสักนิด ปากบอกจะให้เราเรียนๆแต่ไม่เคยซัพพอร์ต ปากบอกทำเพื่อเรา อะไรที่ทำเพื่อเรา คือการกินเหล้า เมา ทะเลาะ เเล้วไปกู้เงินมาให้เราใช้หรอ? แววตาของพ่อวันนี้มันฝังในใจเราแล้วล่ะ ภาพที่ยกมีดขึ้นมาขู่แม่ ภาพของแม่ที่ท้าท้าย พ่อเราร้องไห้ พ่อบอกขอโทษ เดินออกไป กลับมาพูดหาเรื่องกันใหม่ เรารู้ว่าพ่อไม่กล้าทำถึงตาย เพราะพ่อทำแบบนี้นับครั้งไม่ถ้วน แต่ทำไมครั้งนี้เรากลัว เราไม่เข้า พ่ออยากให้เราจำภาพนี้ของพ่อหรอ แล้วทำไมเราต้องช่วยแม่ ทั้งที่เขาท้าทาย เขาทะเลาะกันเองนี่
เคยอ่านมาหลายกระทู้บางคนบางห้ามพ่อได้ ทะเลาะกับพ่อ เพื่อปกป้องแม่ เพราะแม่เป็นคนซัพพอร์ตพวกเขา
เราก็แค่คิด ขอแค่แม่ช่วยซัพพอร์ตเรา เลิกเหล้า เราขอแค่นี้ พ่อจะเป็นยังไงเราไม่สน เราขอแค่แม่คนเดียวได้ไหม แต่ตอนนี้เรารู้แล้วมันไม่มีวันนั้นหรอก แม่มาไกลจนเลิกมันไม่ได้แล้ว สุดท้ายชีวิตเราจะเป็นยังไง จะได้เรียนไหม จะมีชีวิตที่สงบสุขไหม ภาพพวกนั้นคงเป็นตอนที่ไม่มีพ่อและแม่
แต่เราแค่ยังอยากมีพวกท่านในวันนั้น แต่แค่มันไม่มีทาง...