https://ppantip.com/topic/38525982 สำหรับคนที่ไม่รู้ว่าเราเป็นอะไรนะคะ เข้าเรื่องค่ะ คือภาวะความรู้สึกนั้นมันกลับมาอีกแล้ว เราไม่สามารถพูดหรือแสดงความรู้สึกความคิดออกเราออกมาได้ เราอยากพูดออกมาแทบบ้าแต่ก็พูดไม่ได้ ไม่รู้ทำไม มันเบลอไปหมด เราเรียนดีมาตลอด เกรด4ตลอด มาตกตอนม.4 มันแย่มากเราได้แค่2.83 เราเครียดมาก เรากลัวพ่อแม่ผิดหวัง ชีวิตเราแต่ละวันก็แค่ผ่านไป ผ่านไป แล้วก็ผ่านไป ผ่านไปโดยไม่มีความหมายใดๆเลย ในขณะที่เราก็ไม่ได้ตัวคนเดียว แต่เรากลับรู้สึกว่าเราไม่มีใครเลย ไม่มีแม้แต่เพื่อนหรือครอบครัว เราไม่มีเพื่อน เราอ่อนแอมากๆน้ำตาไหลง่ายมาก ก่อนปิดเทอมห้องมีจัดงานเลี้ยงส่งม.4 ครูให้แบ่งกลุ่ม กลุ่มละ6คน ซึ่งห้องเรามี43คน เราก็เศษ ในเวลานั้นเรากลั้นน้ำตาไม่อยู่มันไหลออกมาเองในใจเจ็บจี้ดๆทำไมไม่เพื่อน คำถามนี้วนอยู่ในหัวเราเป็นล้านๆรอบ ทุกคนต่างบอกว่าเราคือเพื่อนแต่พวกเขาไม่เคยที่จะทักมาคุย ไม่เคยชวนไปเที่ยว ไม่เคยถาม ไม่คุย เราเหนื่อยอ่ะทุกคน เราไม่รู้ว่าเหนื่อยอะไร แต่เราเหนื่อยมากๆ เราไม่อยากไปเรียน เราเรียนไม่รู้เรื่องเลย ยิ่งเรียนก็ยิ่งแย่ เราไม่อยากเจอสังคมในรร.แบบซ้ำๆแบบนั้นอีกเเล้ว วันๆก็แค่ไปนั่งโง่ๆในห้อง ทำไมอ่ะ เก่งมาตลอดทำไมต้องแพ้วะ เช้าไปเรียน เที่ยงกินข้าว เลิกเรียนกลับบ้าน ชีวิตวัยมัธยมเราไม่ได้เหมือนใครคนอื่นเขา ไม่ได้สวยหรู ไม่มีสีสัน จะเปิดเทอมแล้ว เรากลัวอ่ะทุกคน เรากลัว เราไม่สามารถปรึกษาหรือระบายให้ใครฟังได้ เราอึดอัด สมองตัน คิดอะไรไม่ออกเลย เบลอไปหมด เราผิดอะไรหรอทุกคน ช่วยบอกเราหน่อยได้มั้ยเราควรทำยังไงเราถึงจะเป็นคนปกติแบบคนอื่นอ่ะ เราเหมือนเป็นตัวประหลาดในห้องเลยอ่ะ ไม่มีตัวตน เราหายไปก็ไม่มีใครรู้ เพราะเราไม่มีตัวตนในห้องอยู่แล้ว นั่งคนเดียว กินข้าวคนเดียว เดินคนเดียว ทำงานคนเดียว ไหนจะครอบครัวอีก บางครั้งมือสั่นตัวสั่นน้ำตาไหลเองทั้งๆที่ในใจและสมองไม่ได้คิดอะไรไม่มีอะไรมีแต่ความว่างเปล่าแต่น้ำตาก็ไหลออกมา เครียดอ่ะ พ่อแม่เราเขาไม่ฟังเราหรอก เขาบอกว่าเราอ่อนแอ เขาไม่สนใจเราด้วยซ้ำ อยู่บ้านเดียวกัน แต่วันนึงพูดคุยกันแค่2-3คำ ไม่มีหรอกกิจกรรมครอบครัว เราไม่ได้กอดพ่อแม่เลย ที่แน่ๆคือเราจะทำยังไงให้เราไม่กลัวรร.กลัยไปเรียนได้เหมือนเดิม เราอยากสตรองมากกว่านี้ เราควรจะปล่อยวางแต่มันทำไม่ได้ ก่อนหน้านี้เราอยากตายมากๆแต่พอได้รับการรักษาก็ดีขึ้นถึงเกือบหายแล้วก็เป็นอย่างกระทู้ก่อนหน้านั้นแหละค่ะ แต่ตอนนี้เราไม่ได้รู้สึกอยากตายเเล้ว แต่เราอยากหายไป เราอยากวิ่งหนีตัวเองมาก เราไม่อยากเป็นเรามันเจ็บปวดทรมานแต่เปินคนอื่นมันก็ไม่ได้ เราอยากย้ายรร.อยากไปอยู่ที่อื่น อยากเริ่มใหม่ อยากทำทุกอย่างใหม่ อยากรีสตาร์ทตัวเองใหม่ อยากไปอยู่ในที่ๆไม่มีใครรู้จักเรา อยากอยู่คนเดียว แต่ก็ไม่ได้พูดไปพ่อแม่ก็ไม่เข้าใจหรอก จะมีแต่ปัญหาเพิ่มขึ้น เคยขอแล้วแต่ไม่ได้และก็มีปัญหามากกว่าเดิม ความเครียดก็เพิ่มขึ้น เราเลยไม่อยากยุไม่อยากคุยกับพวกท่าน บอกเราทีเราควรทำยังไงเราถึงจะกลับไปมีสมาธิสติเหมือนเดิมเราอยากเป็นเราคนเดิมคนที่สดใสร่าเริงคนเก่ง คนที่ไม่เคยแพ้ คนที่ไม่เคยกลัวอะไร เขียนไม่รู้หรอกขออภัยนะคะ เราคิดไรไม่ออกเลยสิ่งที่อยากระบายเวลาจะระบายจริงๆดันหายไปซะงั้น