เราอยู่ม.4ค่ะ เราเป็นโรคซึมเศร้า เป็นตั้งแต่ม.3 ตอนนั้นอาการหนักมาก จะฆ่าตัวตายหลายครั้งมาก เรื่องที่เราเจอมันสาหัสมากเลยนะคะ ทั้งเพื่อน พ่อแม่ ครอบครัว ปัญหารุมเร้าเยอะมาก บางครั้งเราก็ชอบพูดคนเดียว เวลาอยู่นิ่งๆสมองก็จะคิดไรไปเรื่อยล่ะก็เหม่ออยู่บ่อยๆ ครอบครัวเราไม่ได้เป็นครอบครัวที่อบอุ่น เขาชอบด่าเราทั้งๆที่เราไม่ได้ทำอะไรผิดเลย หรือที่เราทำไม่ถูกใจเขา ยิ่งเราไม่เถียงเขาก็ไม่ยอมหยุด บางครั้งถ้าเราเถียงก็ขุดเรื่องเก่าๆเดิมๆที่เคยด่ามาเรื่อยๆจนยาว เราจึงไม่อยากเถียง แม่เคยพาเราไปพบจิตแพทย์ระยะหนึ่ง เราดีขึ้น เราระบายทุกอย่างให้นักจิตฟัง นักจิตให้คำแนะนำเราดีมาก แล้วก็เรียกแม่เราไปคุยว่าควรปฏิบัติต่อเรายังไง หลังจากนั้นแม่ก็พูดดีขึ้น ไม่ด่าไม่ว่า เราก็ดีขึ้นเรื่อยๆ แต่อยู่ๆแม่ก็คิดอะไรไม่รู้พาเราไปหาหมอดู หมอดูบอกว่าเราไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้าอะไรเลย แต่เราโดนผีสิง เขาบอกว่าเราไม่ใช่คนธรรมดา เรามาจากไหนเราจะต้องกลับไปอยู่ที่เดิม เขา(ผี)พยายามทำให้ทุกคนเกลียดเรา ทำให้เราฆ่าตัวตายเราไม่ควรอยู่บนโลก และตอนนั้นเราอายุ15เขาบอกว่าเป็นเบญจเพส แต่ที่เราสงสัยก็คือเขารู้ได้ไงว่าเรามีลูกแก้วเขาหันมาถามเราเรานี่ขมวดคิ้วงงเลย ลูกแก้วนั่นคือลูกแก้วที่หล่นมาใส่หัวเราเราเห็นว่ามันสวยดีเลยเก็บไว้ หมอดูเลยบอกให้เอาลูกแก้วนั้นมาไว้ที่เขา ซึ่งตอนนั้นลูกแก้วอยู่ที่บ้าน หมอดูเลยบอกว่างั้นวันหลังเอามาฝากไว้ที่พ่อปู่นะ อายุ25เมื่อไหร่ค่อยมาเอา มีอยู่ทางเดียวที่จะให้เราหายเป็นคนปกติไม่ให้พวกผีมากวนก็คือเราต้องรับเป็นร่างทรง ซึ่งเราไม่อยากเป็น เขาจึงทำพิธีรถน้ำต่อชะตาให้ เสร็จพิธีเขาจึงมัดด้ายแดงให้แล้วบอกห้ามแกะออกเด็ดขาด หลังจากนั้นก็ดีขึ้น แล้วแม่เราก็ไม่พาเราไปหาจิตแพทย์อีกเลย จนได้เข้ามาต่อม.4ที่รร.ใหม่ แรกๆมันดีมาก มีเพื่อนเยอะแยะเลย แต่ผ่านไปครึ่งเทอมเราคิดว่าเราไม่มีเพื่อน เขาไปไหนไม่เคยบอก แท็กอะไรกันก็ไม่แท็กเรา เราขาดยานานมาก ภาวะอาการเดิมๆมันเริ่มเข้ามา เราหดหู่ เครียด เก็บตัว การเรียนแย่ลง ความจำไม่ค่อยดี เวลาทำงานกลุ่มเราก็จะเศษตลอด ถามกลุ่มไหนก็บอกว่าเต็ม คะแนนงานกลุ่มเราไม่เคยได้ ถ้าถามว่าเราทำอะไรให้พวกนั้น พวกนั้นถึงแบนเรา เราก็เล่นกับเพื่อนในห้องปกติ เฉพาะเวลาทำงานเท่านั้น ถามว่าเราไม่ช่วยรึป่าว แรกๆเรามีกลุ่มค่ะ เราทำทุกอย่างเลย ช่วยเต็มที่ แต่อะไรก็ไม่รู้ที่ทำให้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไป เวลาเราไม่ไปรร. เพื่อนๆก็จะมาถามว่าเป็นอะไร เราก็ตอบไป เราจะไม่โพสระบายหรืออะไรที่แย่ๆลงเฟส เเต่บางทีถ้ามันอึดอัดจริงก็จะลงสตอรี่สั้นๆเช่น "อยากย้าย" พอเพื่อนเห็นพวกนางก็จะทักมาถามว่า เป็นอะไร ใครทำอะไรให้ ไม่ต้องไปไหนหรอก อยู่กับกูนี่แหละ ใครทำไรให้บอกไม่ต้องกลัวมัน เราดีใจกับประโยคพวกนี้นะ แต่เราก็เข้ากับพวกเขาไม่ได้อยู่ดี เราก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร คนในห้องก็มีเยอะนะตั้ง40กว่าคน แต่เราว่าเราจะย้ายดีกว่า เราอยากไปเริ่มต้นใหม่ เราอยากปรับตัวใหม่ เราอยากไปอยู่หอ เอาเข้าจริงๆเราอยากกลับไปกินยาด้วยซ้ำ เพราะเราอ่อนแอมาก หากคำไหนที่คนอื่นเห็นว่าเล็กๆน้อยๆเราเก็บมาคิดมาใส่ใจหมด บางทีอยู่ๆน้ำตาก็ไหลขึ้นมาเอง เราเกลียดตัวเองมาก จากที่เคยเรียนดีได้เกรด3หรือ4แต่มันตกลงมาอยู่2 เราเครียดทำไมเราถึงทำไม่ได้ ที่บ้านก็ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่น เราป่วย1วันด่าเราอย่างกะเราไปฆ่าใครตาย เอาเรื่องนั่นนี่มาใส่ทั้งๆที่ไม่เกี่ยวกัน ชอบดูถูกเรา เราอยากออกไปจากบ้านนี้จริงๆ เราไม่เคยเถียงไม่ใช่ว่าเราจะไม่สนใจคำพวกนั้นนะ เราคิดทุกอย่างอ่ะ ไม่อยากไปเรียน ไม่อยากไปเจอใครทั้งนั้น ที่รร.เราไม่มีเพื่อนสนิทเลย ไปกินข้าวคนเดียว ทั้งๆที่พวกเขาบอกว่าเราคือเพื่อน เขาให้กำลังใจเรา แต่ถ้าเราไม่ทักเขาก็ไม่ทัก เราพยายามเข้าหาหรือชวนคุยแล้ว แต่เราเหนื่อยมาก หดหู่มาก ไปรร.ก็ต้องอยู่คนเดียว เราเหนื่อย เครียด เราคิดนะว่าถ้าโตไปจะเลี้ยงดูพวกท่าน จะทำแบบนี้ๆ แต่บางทีฝันจะเป็นจริงมั้ยก็ไม่รู้ อยากหนีออกไปจากโลกนี้มาก อยากไปเริ่มใหม่ ไปอยู่ในที่ที่ไม่มีใครรู้จักเรา และอีกอย่างก็มีเรื่องแปลกๆที่เกิดขึ้นกับเราอีกค่ะ เช่นถ้าเราคิดว่าดีมันจะแย่ หากเราคิดว่าแย่มันจะกลายเป็นดี เราคิดอะไรมันจะตรงกันข้ามหมดเลยค่ะ เราชอบเต้นมากกกกเราได้อยู่ในทูบีนัมเบอร์วันเราคิดว่าเราจะได้เต้นแล้ว เราดีใจมาก แต่สุดท้ายเขาก็จำกัดจำนวนคนเต้นแล้วเขาก็เอาเราออกทั้งๆที่ไลน์เต้นเราก็ไม่ได้แย่ เรามีวงโคฟเราว่างานรร.นี้เราจะต้องได้ขึ้น แต่เพื่อนในวงดันไปอยู่ทีมอื่น บลาๆๆ หลายเรื่องที่เราเจอแล้วมันตรงข้าม ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ นี่แหละที่อยากระบาย
ไม่อยากไปโรงเรียน เครียด เหนื่อย