ตามหัวข้อเลยค่ะ จะบอกว่าตัวเองตัวคนเดียวก็ไม่ถูกนัก เหมือนตัวคนเดียวมากกว่า พ่อ-แม่ ไม่อยู่แล้ว ลุง ป้า น้า อา ปู่ ย่า ตา ยาย ห่างหายไม่ติดต่อกันมาเป็นเวลา 20-30 ปี พี่น้องอยู่ต่างประเทศกันหมด มีลูก ก็เป็นหนุ่มแล้ว ทำงานจันทร์ถึงเสาร์ อาทิตย์เรียน กำลังอยู่ในวัยอินเลิฟ อยู่คนละบ้านกะแม่
      โดยปกตินิสัยตัวเองเป็นคนเงียบๆ เคยพอใจกับการเป็นคนแบบนี้ อยู่คนเดียว ไม่ชอบพบปะผู้คน ไม่ชอบมีปากเสียงกะใคร ไม่พอใจเพื่อนบ้านก็บ่นงึมงำกะตัวเอง วันหยุดอยู่บ้าน ทำงานบ้าน เปิดหนัง ฟังเพลง อยากออกไปเดินห้างก็ไป เดินชิลๆ คนเดียว แต่หลายวันมาเนี่ย รู้สึกเหงา เงียบ ในหัวสมองไม่รู้จะคิด จะทำอะไร มันว่างเปล่า ว่างเปล่ามากกกก ไปเดินห้าง ก็เดิน ๆ ๆ ๆ ไร้จุดหมาย จนคิดว่า เฮ้ย!!!! ชีวิตเรามันไม่มีอะไรให้คิด ให้ทำ มากไปกว่า ตื่นเช้า ไปทำงาน กลับบ้าน หาข้าวให้หมากิน เล่นเฟสก็รูดผ่าน รูดผ่าน มันเงียบ มันเหงา มันว่างเปล่า แล้วน้ำตาก็พาลจะไหล ถ้าได้อยู่เฉยๆ แม้ขณะรอแม่ค้าทำกับข้าวให้ ก็นิ่งงงง ยืนคิดว่าเราควรจะคิดอะไรดี มันว่างงง มันโล่งงงง แต่ไม่ใช่สงบ ปลอดโปร่ง หรือรู้สึกเป็นสุขนะ เลยคิดสงสัยว่า ผู้หญิงวัย 53 ตัวคนเดียวคนอื่นๆ เค้าใช้ชีวิตกันอย่างไร รู้สึกเหงาหงอย ชีวิตไม่มีค่า อยู่ไปวันๆ เงียบๆ คนเดียว เหมือนเรารึเปล่า แล้วเราควรจัดการชีวิตอย่างไรไม่ให้มันว่างเปล่าอย่างทุกวันนี้
     
ปล. จำได้ว่าเคยตั้งกระทู้ประมาณนี้ โห!!!!! เมื่อ 4 ปีที่แล้วเราก็เคยรู้สึกอย่างนี้นี่หว่า มันกลับมาแล้ว และเหมือนจะมากกว่าเมื่อ 4 ปีที่แล้ว