ขอกล่าวเลยนะคะจขกท.เผ็นผู้หญิงค่ะ วัยยี่สิบสามค่ะ ยังไม่ได้แต่งงานนะคะแต่ในความคิดของเราเราคิดว่าการีสินสอดไม่จำเป็น ซึ่งได้มีโอกาสคุยเล่นๆกับทางญาติผู้ใหญ่ ทางญาติก็ถามว่าเรียนจบมาอย่างนี้ งานการก็โอเคจะเรียกค่าสินสอดเท่าไหร่ล่ะ เอาเยอะๆนะ เราเลยตอบว่าเราไม่เอาค่าสินสอด ในการแต่งงานของเราจะไม่มีเรื่องเงินมาเกี่ยวข้อง หลังจากนั้นเราก็โดนเทศนาสั่งสอนยกใหญ่ หาวาเราเณรคุณไม่เอาสินสิดมาทดแทนบุญคุณพ่อแม่ เรางงมากในการที่แค่คิดว่าการแต่งงานไม่มีสินสอด การแต่งงานคือชีวิตคู่คือความรักไม่ใช่หรือ ฝ่ายชายเองไม่มีพ่อแม่ของเขาหรือไง ทุกคนมีพ่อแม่ที่ต้องทดแทนบุญคุณ เอาเงินแทนที่จะเป็นค่าสินสอดไปทำอย่างอื่นร่วมกันจะไม่ดีกว่าหรือ สร้างบ้าน สร้างตัว จัดงานแต่งเล็กๆ(ในบางทีก็ยังไม่อยากจะจัดงานแต่งด้วยซ้ำ) จริงอยู่ที่เป็นประเพณีมาเนิ่นนาน แต่จำเป็นจริงหรือคะ เรากลับมองในแง่ลบว่าเราไม่ต่างจากสิงของเลย แต่ไหนแต่ไรตั้งแต่โบราณผู้หญิงมักถูกตกเป็นเบี้นล่างฝ่ายชายเสมอ แต่งงานต้องกลายไปเป็นสมบัติของฝ่ายชาย ใช้นามสกุลของฝ่ายชาย หลายคนคงภูมิใจที่บอกว่าตนเองได้ตีตราจองจำฝ่ายชายไว้ว่าเป็นของตน แต่นั่นเรากลับมองว่าเป็นบ่วงของผู้หญิงมากกว่า เราไม่ใช่สิ่งของที่จะมาซื้อด้วยเงินด้วยทอง พ่อแม่ไม่ได้ให้กำเนิดเราเพื่อมาขาย เราไม่อยากจะตกเป็นสิ่งของของใคร เราอยากจะใช้ชีวิตคู่เพราะรักจริงๆ การให้สินสอดมากคือการให้เกียรติมีบางคนบอกแบบนี้ แต่เอาอะไรไปวัดความให้เกียรติอย่างนั้นหรือคะ ไม่ใช่การเอาใจใส่ ดูแล ไม่ทำร้าย เข้าใจ มีมารยาท เข้าตามตรอกออกตามประตู สำหรับเราแบบนั้นคือการให้เกียรติไม่ใช่ค่าสินสอด การให้ค่าสินสิดกลับเหมือนซื้อเราไปเป็นนางบำเรอ เป็นคนใช้ เป็นเบื้องล่าง แต่หากเราไม่ได้เอาค่าสินสอดนั้นทั้งหมดจะมาจากใจไม่ใช่สิ่งที่ควรทำ เพราะเรามีสิทธิ์ที่จะอ้างที่จะทำหรือไม่ทำก็ได้ แต่หากเมื่อไหร่ที่มีสินสอดเรื่องเล่านั้นจะถูกหวนกลับมา อาจดึงมาเป็นคำครหาเราได้ สินสอดก็แพงทำอะไรไม่ได้ ซึ่งเราอาจจะคิดต่างนะคะแต่เราอยากให้เห็นมุมมองอีกมุมหนึ่งของผู้หญิงบางคน หรืออาจจะมีหลายคนที่คิดแบบเรา