หนูอายุ16ค่ะ คือหนูก็ไปเห็นคลิปที่แม่ลูกคู่นึงนี่แหละ ที่เด็กแหกปากโวยวายอยากได้ของเล่นอันอื่น แล้วแม่ก็ตามใจจะซื้อให้ใหม่
หนูก็เข้าไปอ่านเม้นแล้วจู่ๆก็ร้องไห้เฉย5555
เหมือนกับรู้สึกว่าเราเคยเป็นแบบนั้นมาก่อน คือแบบว่าการที่เด็ก16คนนึงมานั่งคิดเรื่องชีวิตครอบครัว ที่ ตัวเด็กเองเคยเป็นเด็กไม่ดีจนอายุ16พึ่งมารู้ตัว จู่ๆน้ำตาก็ไหลหนักมาก

สิ่งที่หนูอยากรู้คือ 
1.พ่อแม่รังแกฉันในความคิดของผู้อ่านเป็นอย่างไร
2.หนูเป็นหนึ่งในพ่อแม่รังแกฉันหรือเปล่า

- ตอนเด็กๆทีาเด็กกว่านี้ 
เท่าที่จำความได้
หนูโดนรุ่นพี่ข้างบ้านแกล้งโดยเอาใบไม้ที่กินไม่ได้มาหลอกให้หนูกิน หนูก็กินแล้วหนูอ้วก ตอนนั้นบ้านเรากำลังเหมือนจะไปเที่ยวกัน(หนูไม่รู้ว่าไปเทียว นานมากแล้วไม่แน่ใจค่ะ) หนูร้องไห้ขึ้นไปหาแม่ แม่ตีหนู แม่บอก หยุดร้อง!! แล้วหนูก็อ้วกต่อหน้าแม่และพี่สาวที่พึ่งเดินเข้ามา ความรู้สึกที่หนูจำได้คือ เสียใจ รู้สึกแย่ ไร้ความใส่ใจ ไม่มีใครสนใจ 

- หนูงอแงอยากเจอแม่ตอนอยู่ที่บ้านป้า คือพ่อแม่หนูให้ป้าเลี้ยงเพราะต้องทำงานตั้งแต่หัวค่ำและมารับกลับบ้านตอนเลิกงาน
ระหว่างที่รอแม่กลับมา หนูจำได้แค่ว่าหนูร้องไห้หนักมากเพราะคิดว่าแม่ไม่กลับมา เพราะวันนั้นแม่มารับหนูช้ามาก(พึ่งมารู้ตอนโต ว่ามันมีงานเลี้ยงหรืองานศพที่ทำให้มารับหนูช้า)
บวกกับที่ป้าบอกว่สแม่ทิ้งหนูแล้ว แม่ไม่กลับมาแล้ว...หนูร้องไห้หนักมาก มากที่สุดแหกปากลั่นบ้าน หนูไม่รู้ว่าป้ายุหนูยังไงบ้าง แต่หนูก็เหนื่อยและนั่งซึมสะอึกๆไปจนแม่มา

ตอนนั้นหนูรักแม่มาก แม่ตามใจแม่เป็นนางฟ้า555 แต่พ่อดูน่ากลัว เพราะเมื่อก่อนพ่อโมโหร้าย

- เท่าที่หนูจำความได้ หนูเกเรตั้งแต่เด็กๆ เป็นนางมารร้ายเลยก็ว่าได้5555 แม้กระทั่งครูยังไม่ชอบหนู (อนุบาล-ประถม)

- พูดถึงอนุบาล ตอนนั้นพี่สาวจะไปส่งหนู แต่เค้าทั้งแต่งตัวช้ามากๆ ทำให้หนูไปโรงเรียนสายบ่อยมาก จนหนูต้องมานั่งโต๊ะสำหรับเด็กสาย ความรู้สึกของเด็กในตอนนั้น หนูทั้งอาย ทั้งกลัวครูมากๆ เพราะครูชอบดุหนู ทั้งโกรธพี่ที่ทำให้หนูอาย เพราะสายทุกวัน เจอเรื่องเดิมๆจนฝังใจ

- พอประถม (หนูบอกก่อนว่าหนูโดนเลี้ยงแบบตามใจมากๆ หนูเลยทำกิริยาแบบเด็กไร้มารยาทไม่มีกาลเทศะ) ตอนป.1  คือหนูเท้าคางแบบขี้เกียจตอนเรียน ตอนนั้นโดนครูด่า ไปๆมาๆครูไม่ชอบหน้าและเกลียดหนู ตีหนู โฟกัสแต่หน มาช่วงนึงตอนป.3 ทีาครูนาฏศิลป์ให้หนูไปรำ ครูคนนั้นเค้าพูดกับหนูว่า "เก่งได้แต่เต้นแต่รำ" หนูก็รู่สึกมันเจ็บปวดนะ ที่อยากจะดีซักด้านแต่กลับเสียแค่เรียนไม่เก่ง โดยเฉพาะวิชาเค้า มันฝังใจเพราะเจอครูคนนี้มา6ปี (ป.1-ป.6)

- เท่าทีาหนูจำความได้ หนูโตมากับการร้องไห้ และความกลัวด้วยไม้เรียว เด็กคนอืนถูกสอนแบบนี้คงเข็ดและจำ แต่หนูก็จำ แต่จำจนมาเป็นภัยกับตัวเอง

- ม.ต้นหนูเข้ากับใครไม่ได้ หนูอ่อนแอ โดนนินทา โดนแอนตี้ หนูจิตตกไปเลย (หนูมีกลุ่มเพื่อนแต่เดี๋ยวดีเดี๋ยวทะเลาะ...สังคมปลอมเพื่อนเหมือนกิ้งก่าเปลี่ยนสี วันดีคืนดี กลับเป็นคนอื่นๆที่โดนแอนตี้แทนหนู แต่หนูมีปัญหาบ่อยสุด) โดนแอนตี้ไม่มีใครคบถึง3รอบ อายเพื่อนอายน้องและสายตาคนอื่น จนกลัวและฝังใจ

- พอมาม.ปลายคือช่วงนี้ ตอนเข้ามาเรียนใหม่ๆ หนูโดนไม่ชอบหน้า ทั้งๆที่อยู่เฉยๆ จนหนูต้องร้องไห้ให้เพื่อนฟัง ตอนนั้นค่อนข้างยอมคน(มันยังมีความทรงจำแย่ๆตอนม.ต้นเหลืออยุ่) หนูยอมรับเลยว่าเป็นคนอ่อนแอคนนึง แม้แต่ตอนเป็นหลีดเล็ก หนูร้องไห้บ่อยมากในช่วงแรก จนหนูได้มีสังคมหลีดใหญ่ หนูเปลี่ยนไป เริ่มกล้าด่าคนแต่ก็เข้ากับใครไม่ค่อยได้ คิดลบไปหมด(เพราะเคยโดนแอนตี้ เคยจิตตก) เพื่อนบอกว่าหนูเปลี่ยนไปซึ่งหนูยอมรับ แต่ทำให้หนูเข้ากับใครไม่ได้ หนูเงียบจนน่าอึดอัด แม้แต่เรื่องรักๆชอบๆ หนูยังกลัวเลย ถึงแม้หนูจะรู้สึกดี ถึงหนูจะเข้มแข็งกว่าแต่ก่อน แต่หนูก็เข้ากับใครไม่ได้อยู่ดี ซึ่งคือตอนนี้ที่หนูเป็นอยู่(ม.5แล้วค่ะ)

-----หนูรู้สึกโตมาหนูอยู่ยากจัง เข้ากับใครค่อนข้างยาก คือเรื่องราวตั้งแต่เด็กที่แย่ๆหนูจำได้ดี หนูโตมากับครอบครัวที่ไม่อบอุ่น พ่อแม่ทะเลาะกันบ้านแตกตั้งแต่จำความได้ และหนูทะเลาะกับพ่อตลอดตั้งแต่จำความได้ แต่พ่อก็คล้ายๆหนู หนูก็คล้ายพ่อ....คิดลบ คิดว่าคนอื่นแกล้ง~~ 

หนูมีเรื่องที่อยากพิมพ์อีกมากกว่านี้ แต่แค่นี้จะดีกว่า ขอบคุณที่สละเวลาเข้ามาอ่าน และแสดงความเห็นค่ะ