ผมสังเกตเห็น เพลงต่างชาติ ในเนื้อเพลงแทบจะทุกเพลง จะมีแร็ปปนอยู่

แต่อย่างประเทศเราเพลงส่วนมากสัก90%ก็จะเป็นแบบนี้
(ไม่รวมปัจจุบันนะครับ เพราะว่าเพิ่งเป็นที่ยอมรับ)

“เจอเธอทีไรจิตใจเต้นรัว
ฉันกลัวฉันกลัว กลัวเธอไม่สนใจ”   (ท้ายชนกลาง)

จะเป็นสัมผัสแบบนี้

แต่แร็ปคือ  
“ฉันนั่งอยู่ตอนเช้า เช้าที่ดูเหงาๆ
เหมือนกับโลกที่มีฟิลเตอร์สีเทา”     (ท้ายชนท้าย)

จะเป็นสัมผัสแบบนี้ กำหนดให้ลงแบบนี้

ซึ่งที่ผมจะสื่อก็คือ ผมย้อนไปฟังเพลงต่างประเทศตั้งแต่ปี70 หรือเก่ากว่านั้นก็มี ผมหาฟังไม่ได้ละในยูทูป แทบจะทุกเพลง 96% จะมีท่อนแร็ปอยู่ในนั้น จะเป็นท่อนแบบที่2 ที่บอกไปข้างบน ไม่ว่าจะเกาหลี สเปน ตุรกี สหรัฐ ออสเตร อะไรก็ไม่รู้หลายประเทศไปหมด ผมเพิ่งมาคิดว่า โห้ ประเทศเขามีมานานมาก เป็นที่ยอมรับกันตั้งแต่นานนนนเหลือเกิน

แต่ประเทศเรา ส่วนมากเพลงก็สัมผัสแบบที่ผมยกตัวอย่างไปคือแบบที่1

ผมไม่ได้ว่าอะไรนะครับ ไม่อยากให้ดราม่านะ อ่านอย่างมีสตินะครับ โปรดใช้วิจรณญาณในการอ่าน

ผมไม่ได้มีความรู้นะครับ ผมไม่ได้เก่งอะไร

แต่แร็ปก็คือ การทำให้คำสัมผัส ลงด้วยสระ วรรณยุก หรือออกเสียงให้คล้ายกัน เฉพาะตัวท้าย(เอาแค่แร็ปนะครับ เราพูดกันแค่เรื่องแร็ปเนาะ)

เช่น

เมื่อไหร่จะเลิกงาน
จะกลับบ้านไปแช่อ่าง

ไม่มีเลยความเชื่อใจ
ไม่เหลือแม้แต่เยื่อใย

หรือ

รู้ว่าทำมันไม่ง่าย
แต่ถ้าไม่ลองก็อาจเป็นไปไม่ได้

อาจจะเขียนไม่เหมือนกัน แต่ออกเสียง คล้าย หรือเหมือนกัน ก็ใช้ได้

และมันไม่มีตายตัวครับ แล้วแต่ต้องการ ว่าจะยัดมันยาวขนาดไหน เพียงแค่ให้อยู่ในบีทหรือจังหวะเพลงก็คือในบาร์ บางคนแร็ปแบบ off beat แต่ตรงจังหวะลงบาร์ เช่น way g

ยืนยันได้จากปากพี่กอล์ฟครับ ฟักกลิ้งฮีโร่ (อยู่เทปไหนก็ไม่รู้ไปหาดูเอา ในthe rapper / rapisnow ก็มี
เขาเป็นคนพูดเอง ว่า
ต่อให้คนคนนั้นไม่ได้ตั้งใจแร็ป ไม่ได้ต้องการแต่งแร็ป หรือแค่พูดเฉยๆ แต่แค่สัมผัสมันออกมาแบบนั้น มันก็คือแร็ป

มันก็เป็นแนวเพลงอีกแบบนึง ส่วนใครจะไป trap/soul/r&bและอีกมากมาย นั่นก็เป็นแนวเพลงเป็นสไตล์ไปของแต่ละคน ที่แตกแขนงออกมาจาก rap แต่เราพูดกันแค่เรื่องแร็ปเนาะ ไม่เอาอันอื่นมาปนนะ แค่ยกตัวอย่างเฉยๆ

อะเข้าเรื่องได้สักที ผมแค่ต้องการจะบอกว่า ต้องประเทศ เขามีแร็ปปนอยู่ในเพลงทุกแนวมานานแล้ว ไม่ว่าจะเพื่อชีวิต  ความรัก ขนาดเพลงฮิตๆ i’m your นั่นก็มีแร็ปนะครับ
ส่วนประเทศเรา เป็นสไตล์เดิม เพิ่งจะเปลี่ยนแปลงและฮิตกันก็ตอนที่แร็ปขึ้นมาบนดินอย่างเป็นทางการ


เหตุผลที่ผมต้องอธิบายยาวๆ เพราะบุคคลประเทศเรา ดราม่ากันง่าย เอะอะก็ด่า แซะ แหนบแนม ไม่เข้าใจว่าเป็นโรคอะไรกัน อยากให้มีสติ ถ้าคุณยอมรับและเข้าใจสิ่งนี้ได้ คุณก็จะเปลี่ยนไปคุณจะไม่ดราม่าอีกต่อไป ก็คือ การพิมพ์กัน มันคือตัวอักษรเราไม่สามารถรู้อารมณ์ของกันและกันในประโยคนั่น ใครจริงใจ ใครหน้าไหว้หลังหลอก มันไม่รู้ เพราะฉะนั้น ไม่ควรนักเลงคีย์บอร์ดใส่กัน ขนาดเจอหน้ากันยังแหลแถกันได้เลย และนี่แค่ตัวหนังสือ มีสตินะครับ ผมเป็นประเภทชอบพูดชอบอธิบายชอบเล่า ส่วนคุณจะโจทย์ผมยังไงผมทำอะไรไม่ได้หรอก และผมก็ไม่รู้จะบอกทำไม พิมพ์มาตั้งนาน เริ่มเบื่อละ