คือหนูเข้ามาเรียนคณะหนึ่งที่ค่อนข้างมีเด็กเก่งมากๆมาเรียน รู้สึกเหนื่อยกับการปรับตัวมากๆเลยค่ะ
เพื่อนๆในคณะขยันมากๆแล้วก็หัวดีมากด้วย หลายครั้งที่หนูรู้สึกว่าพยายามแค่ไหนก็สู้เพื่อนไม่ได้
ทั้งๆที่เราเองก็พยายามหนักขึ้นทุกครั้งทุกครั้ง พอปรึกษาพ่อกับแม่เขาก็บอกว่าเอาเท่าที่ได้แต่หนูรู้ว่าลึกๆพวกท่านคาดหวังในตัวหนูมากๆ
ความกดดันหลายอย่างพวกนี้ทำให้หนูใช้ชีวิตไม่มีความสุขเลยค่ะ รู้สึกเหมือนต้องวิ่งอยู่ตลอดเวลาต้องวิ่งไปเรื่อยๆเพื่อที่จะได้ทันเพื่อน ต้องคอยแก้ปัญหาต่างๆด้วยตัวเองตลอดโดยที่พ่อแม่ไม่สามารถช่วยได้ อึดอัดกับสิ่งแวดล้อมก็ทำอะไรไม่ได้
หลายครั้งที่คนอื่นที่ไม่เข้าใจว่าเราต้องเผชิญกับอะไรบ้างก็พูดด้วยความหวังดีจริงๆว่าอยากให้ได้คะแนนเยอะนะต้องได้อย่างนู้นอย่างนี้
หนูพยายามมองข้ามแล้วค่ะแต่ว่ามันก็มีบ้างที่พวกเขาทำให้รู้สึกโมโหและกดดัน อยากจะพูดใส่หน้าไปเลยเหมือนกันว่ามาเรียนเองเลยไหม?แต่ก็ทำไม่ได้ บางครั้งก็ให้คำปรึกษาที่ทำให้เครียดกว่าเดิม
หนูรู้สึกเหนื่อยกับชีวิตตอนนี้มากๆ ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรต่อไป จึงได้แต่หวังว่าจะดีขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้ก็พยายามหาหลักในการเรียนหรืออ่านหนังสืออยู่ว่าอันไหนเหมาะกับตัวเอง เพื่อที่จะเรียนได้ดีขึ้น
รู้สึกกดดันเรื่องเรียนในคณะนึงมากเลยค่ะ
เพื่อนๆในคณะขยันมากๆแล้วก็หัวดีมากด้วย หลายครั้งที่หนูรู้สึกว่าพยายามแค่ไหนก็สู้เพื่อนไม่ได้
ทั้งๆที่เราเองก็พยายามหนักขึ้นทุกครั้งทุกครั้ง พอปรึกษาพ่อกับแม่เขาก็บอกว่าเอาเท่าที่ได้แต่หนูรู้ว่าลึกๆพวกท่านคาดหวังในตัวหนูมากๆ
ความกดดันหลายอย่างพวกนี้ทำให้หนูใช้ชีวิตไม่มีความสุขเลยค่ะ รู้สึกเหมือนต้องวิ่งอยู่ตลอดเวลาต้องวิ่งไปเรื่อยๆเพื่อที่จะได้ทันเพื่อน ต้องคอยแก้ปัญหาต่างๆด้วยตัวเองตลอดโดยที่พ่อแม่ไม่สามารถช่วยได้ อึดอัดกับสิ่งแวดล้อมก็ทำอะไรไม่ได้
หลายครั้งที่คนอื่นที่ไม่เข้าใจว่าเราต้องเผชิญกับอะไรบ้างก็พูดด้วยความหวังดีจริงๆว่าอยากให้ได้คะแนนเยอะนะต้องได้อย่างนู้นอย่างนี้
หนูพยายามมองข้ามแล้วค่ะแต่ว่ามันก็มีบ้างที่พวกเขาทำให้รู้สึกโมโหและกดดัน อยากจะพูดใส่หน้าไปเลยเหมือนกันว่ามาเรียนเองเลยไหม?แต่ก็ทำไม่ได้ บางครั้งก็ให้คำปรึกษาที่ทำให้เครียดกว่าเดิม
หนูรู้สึกเหนื่อยกับชีวิตตอนนี้มากๆ ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรต่อไป จึงได้แต่หวังว่าจะดีขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้ก็พยายามหาหลักในการเรียนหรืออ่านหนังสืออยู่ว่าอันไหนเหมาะกับตัวเอง เพื่อที่จะเรียนได้ดีขึ้น