ก็ไม่ค่อยมีเวลาคุยกันเลย อาทิตย์หนึงเจอกันแค่2-3วัน แต่ผมมีเพือนผมอยู่คนหนึงผมสนิทกับเขามากเพราะ
เขาอยู่กลุ่มเดียวกับผมครับ เขาเป็นคนน่ารัก เราเคยไปค่ายที่ต่างจังหวัดด้วยกันครั้งหนึง นั้งดื่มด้วยกันเที่ยว
ด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกันบ่อยมาก ผมยอมรับนะว่าผมชอบเขา แต่ผมคงชอบเธอไม่ได้เพราะผมมีแฟนอยู่แล้ว ชอบเธอ ผมเก็บมันไว้ในใจ
มาตลอดครับ แต่คือผมมีแฟนแล้วผมไม่สามารถคิดอะไรไปมากกว่านั้น เคยฟังเพลง รูม39ไหมครับ "เป็นทุกอย่าง"
มันตรงกับผมทุกท่อนเลย มาช่วงหลังๆ แฟนผมก็เริ่มห่างไปมากๆ ผมยอมรับนะว่าผมเหงา เหงามากๆแต่ก็
รักเธอมากเช่นกัน แต่ผมก็อดคิดถึงเพื่อนผมคนนั้นไม่ไหว ส่องเฟสทุกวัน คิดถึงช่วงเวลาที่เคยเล่นเคยหยอกด้วยกัน
ไปเที่ยวด้วยกัน ผมอยากดูหนัง เธอก็ไปดูเป็นเพื่อนตลอ (แฟนผมไม่ค่อยมีเวลามาดูหนังกับผมหรอกครับ)
อีกอย่างที่บ้านเธอห่วงมาก ทำงานเสร็จแค่ไหนก็ต้องรีบกลับบ้านไม่เกิน3ทุ่ม) ซึ่งผมมักจะนอนที่หอ
แต่ก็นั้นแหละครับ ผมคิดไปมากกว่านั้นไม่ได้ เพราะผมมีแฟนแล้ว ผมก็รักแฟนผมมากด้วย แต่ผมไม่เข้าใจทำไม
ผมต้องรุ้สีกอะไรแบบนี้ด้วย แล้วนี่เดี๋ยวต้องมีงานที่จะต้องทำด้วยกันอีก ใจผมก็อยากเจอเขานะ แต่อีกใจหนึงผมกลัว
ว่าจะรู้สึกอะไรบ้าๆไปคนเดียวอีก อีกอย่างผมเก็บความรู้สึกกับเขาแบบนี้มาจะ2ปีแล้วครับ พอจะไม่คิด มันก็มักจะมีเหตุการณ์
ที่ต้องทำให้ผมกับเขาได้เจอกัน ทำให้ผมได้รื้อฟื้นความสัมพันธ์ที่"เก็บไว้คนเดียว" ผมก็รู้แหละครับว่าเขาก็คงชอบผม
เพราะผมก็ทำดีกับเขามากๆ มีเรื่องเดือดร้อนอะไร ผมมักจะเสนอตัวเป็นคนแรกที่เข้าไปช่วย
บางเวลาจนมีคนอื่นมาแซวเลยว่าเป็นแฟนกันหรือเปล่า ซึ่งผมก็มักจะตอบไปว่า ผมมีแฟนแล้วครับ

ผมครวที่จะต้องตัดความสัมพันธ์กับเพื่อน หรือ ผมจะต้องเก็บความรู้สึกยังงี้ไปอีกเรื่อยๆ
(เก็บมาจะ2ปีแล้ว เก็บอีกปีจะเป็นไรใช่ไหมครับ55)

พิมพ์พลาดพิมพ์งงตรงไหนขอโทษด้วยครับ นี่กระทู้แรก