เราคิดว่าเราเอง ไม่มีประโยชน์กับคนในบ้านเลย เหมือนเราไม่เข้าใจเขา เขาไม่เข้าใจเรา เวลาเราเจอเรื่องแบบเดียวกัน เราจะร้องไห้ แล้วเราเริ่มคิดมาก ร้องไห้อยากทำร้ายตัวเองแต่ไม่กล้า เราไม่อยากเล่าเรื่องของเราสักเท่าไหร่ แต่เราพอจะมองว่าเราไม่เป็นโรคซึมเศร้า เพราะเราไม่อยากเป็นเราพยายามสดใส แต่เราก็ร้องไห้คนเดียวตลอด เราไม่ชอบแฟนใหม่พ่อเรา เราไม่ชอบแฟนใหม่แม่เรา เราไม่ชอบอาเรา เราไม่ชอบเพื่อนเรา แล้วเราก็นึกถึงตอนที่โดนรุ่นพี่รุมตบ เรานึกถึงแต่เรื่องนี้เวลาร้องไห้ เราเกลียดเพื่อนเราที่ไปเข้าข้างพี่เขา เราเกลียดตัวเองที่ให้อภัยทุกๆคน