สวัสดีค่ะ เราจะมาเล่าเรื่องชีวิตของเรานะคะ พ่อเราเสียตั้งแต่เราเด็กๆ แม่เรามีพ่อใหม่ให้เราเขาดีกับเรามากรักเราเหมือนลูกแท้ๆ เราเป็นลูกคนที่สองของบ้าน เรามีพี่สาวหนึ่งคนห่างกันสองปีพี่ของเราเป็นคนที่สวยมากขาวน่ารัก แต่เราอ้วนดำ ตั้งแต่เด็กจนโตเราก็จะถูกเปรียบเทียบกับพี่สาวตลอดมีแต่คนถามว่าเป็นพี่น้องกันจริงๆหรอ ตอนเราภูมิใจนะคะว่ามีแต่คนชมว่าพี่เราสวยเราก็จะอวดกับเพื่อนตลอดว่าพี่เราสวยนะขาวด้วย แต่ก็อิจฉาเพราะมีแต่คนตามใจพี่สาวเรา พี่เราอยากได้อะไรก็ได้ เราไม่มีสิทธิเลือกของเองเพราะว่าต้องใช้เหมือนของพี่ พอตอนเราอนุบาลสอง บ้านเราก็เกิดปัญหาหนี้สิน เราต้องย้ายบ้านไปอยู่กับอา(เป็นน้องของตาเราแต่เราเรียกตามแม่)แต่แม่ของเราไม่ได้ไปด้วยเราต้องห่างกับแม่ตอนนั้นไม่ได้อยู่กับแม ด้วยความที่เราเป็นเด็กติดแม่เลยคิดถึงตลอด แม่จะมาหาเราปีละครั้งครั้งละสองสามวัน เพราะแม่ต้องทำงานไกล ตลอดเวลาที่เราอยู่กับอาเขาทำราวกับเราเป็นคนใช้ตอนไปเรียนได้เงินไปวันละยี่สิบบางวันเงินไม่พอเราก็ต้องได้น้อยกว่าพี่ เราจะอิจฉาเพื่อนเวลาที่มีงานสำคัญของโรงเรียนเพื่อนก็มีแม่ไปด้วยแต่เราต้องไปกับอาไม่ก็ไม่ได้ไป เราใส่เสื้อผ้าเก่าๆสีเหมือนผ้าขี้หลิ้วเวลามีทัศนศึกษากับโรงเรียนเราก็จะได้ตังไปน้อยจนแทบจะไม่พอ เราเคยขอตังแม่ซื้อรถจักรยานใหม่จะได้ปั่นโรงเรียนแล้วโซ่ไม่หลุด แต่พอได้ตังอาเรากลับเอาเงินเราไปใช้อย่างอื่นแทนที่เราจะได้จักรยานใหม่ จนแม่เราต้องกลับมาซื้อให้เอง พอเราจบป.4พี่เราจบป.6แม่เราจะมารับเราไปอยู่ด้วยเาโคตรดีใจในที่สุดเราก็จะได้อยู่กับแม่แล้วแต่ที่ๆเราไปอยู่มันเป็นเพียงห้องเช่าเล็กๆ(เล็กกว่าห้องเรียนอีก) แต่ก่อนเราไปอยู่อาเราก็ให้ลูกเขาไปอยู่ก่อนเพราะว่าพึ่งสึก และเราก็ต้องอัดกันอยู่ในห้องเล็กๆมีทั้งแม่เราพ่อเลี้ยงเรา น้าเราพี่เราและก็เรา ปีแรกที่ไปอยู่ก็ดีสะทุกเสื้อผ้าเราไม่ได้เก่าเหมือนตอนอยู่กับอาแล้ว แต่แล้วความสุขทุกอย่างก็จบลง เมื่อน้าเราอยากเปิดอู่ซ่อมรถพ่อเลี้ยงเราก็ไปกู้เงินมาให้เปิด แต่มันไม่ดีไม่ตังจ่ายเขา น้าเราก็หนีกลับไป ทิ้งหนี้สินทั้งหมดให้พ่อเลี้ยงเรา พ่อเลี้ยงกับแม่เราก็ทำเลาะกันมันแย่ลงเลื่อยๆ เงินก็ไม่มีจ่ายเขา พอเราขึ้นม.1ก็มีปัญหาหนัก แม่เราติดยา ตอนนั้นเราเกลียดแม่เราที่สุดเพราะแม่เราเอาเงินเก็บที่มีทั้งหมดซักบาทพอเราไปโน่นไปนี่จนเราหยุดเรียนบ่อยจนถึงตอนเดือนมกราแม่เราทำร้ายเราจนเราปากแตกพ่อเลี้ยงเราเลยเอาตำรวจมาจำแม่  แม่เราติดขุก40กว่าวัน ในใจตอนนั่นเราไม่อยากอยู่กับแม่เราอยากไปจากที่นี่ เราไม่ต้องการเจออะไรแบบนี้ แต่เราไปไหนไม่ได้ เราคิดฆ่าตัวตายหลายครั้งแต่ไม่มีโอกาศได้ทำ จนตอนคือวันปิดเทอมอีกสองอาทิดเปิดเทอมแล้วพี่เรากำบังขึ้นม.3 พ่อเลี้ยงเราหาเงินค่าชุดพี่เราไม่ทัน แม่เราไม่ทำงานเอาแต่เปิดแอร์เปิดทีวีให้เสียค่าไฟค่าไฟเดือนก่อนก็ไม่จ่ายจนเจ้าของห้องต้องไปจ่ายให้เดือนนี้ก็ยังไม่จ่ายค่าห้องก็ติดเขาไว้ คืารถเดือนนี้ก็หาไม่ทัน ตอนนี้แม่เราไม่สนใจใครทำตัวเหมือนเด็กอยากทำอะไรก็ทำไม่สนว่าเราจะเป็นยังไง แล้วก็วันนี้ วันที่เราน้อยใจเพราะแม่เราสนใจพี่มากกว่าเขาบอกเราว่าไม่ต้องกินข้าวเก็บไว้ให้พี่เรากินแค่เพราะว่าก่อนหน้านั้นแม่เราถามว่ากินข้าวไหมเราก็บอกว่ากิน พอเรากินแม่ก็บอกว่าเราแย่งกินแล้วเขาก็ด่าเรา พอเราบอกว่าแม่ไม่รักเราแล้ว แม่ก็ไล่เราให้ออกไป เราไม่อยากให้แม่เป็นแบบนี้แต่เราทำอะไรไม่ได้เราไม่มีสิทธิพูดอะไรเลย พี่เราก็ไม่เราบอกว่าเราไม่น่ารักไม่อยากมีน้องแบบนี้ ตอนนี้พ่อเลี้ยงเราก็ไม่อยู่เพราะแยกกับแม่อยู่ เพื่อนเราก็มีแต่คนที่คอยซ้ำเติม เราไม่เหลือใครแล้ว เราอยากให้แม่กลับมาเป็นเหมือนเดิม เราต้องการแค่นั้นจริงๆ