สวัสดีค่ะ ตอนนี้เรามีเรื่องนึงอยากจะระบาย คือไม่มีใครเข้าใจ หรือสนใจเราเลยว่าจะเป็นยังไง จะรู้สึกยังไง เพราะพายนอกเราดูติ้งต๊องบ้าๆ ดูมีความสุขตลอดเวลา แต่เราก็แอบมานั่งร้องไห้คนเดียวบ่อยครั้งหรือคิดอยากตายบ้างก็มี เราย้ายโรงเรียนมาเพราะเราต้องย้ายบ้าน เรารู้สึกดีใจมาก ที่ได้ย้าย เพราะเราไม่เคยมีเพื่อนเป็นตัวเป็นตนเลย เพราะตอนเด็กๆเป็นคนเงียบๆขี้อาย จนไม่กล้าขอใครเป็นเพื่อน ก็เลยตั้งใจเรียน
จนขึ้นประถม ก็เริ่มรู้สึกว่า เพื่อนๆไม่ชอบที่เราได้ไปแข่งนู้นแข่งนี่แข่งนั่น จนถึงแบบรวมหัวแกล้งเรา แต่เราก็ไม่เคยโกรธให้เห็นเลยนะ เพราะเรากลัวไม่มีเพื่อน เราเคยเอาเรื้องนี้ไปเล่าให้แม่ฟัง แม่ก็บอกจะกลัวอะไร เพื่อนคนอื่นก็มีเยอะแยะ แต่คือเพื่อนคนอื่นก็ไม่มีใครกล้าเล่นกับเราไง เพราะกลัวโดนแกล้ง เราทนอย่างนั้นมา3ปี แอบร้องไห้เกือบทุกวัน
จนขึ้นป.4เราก็ย้ายโรงเรียน โรงเรียนนี้เราไม่โดนเพื่อนเกลียดก็จริง แต่โดนรุ่นพี่เกลียด คือ มีรุ่นพี่คนนึงแอบชอบเรา แล้วพี่อีกคนนึงที่เป็นแฟนเก่า(แต่มีแฟนใหม่ไปแล้ว)ก็รู้สึกไม่ชอบเราเพราะคิดว่าเรากินต่อเค้า ทั้งๆที่เรากับพี่คนนั้นยังไม่ได้เป็นอะไรกันเลย จนวันนึงพี่เค้าเรียกไปนัดเจอแต่นัดเจอทั้งกลุ่ม เราเลยไปปรึกษาครู ครูบอกไม่ต้องไป แต่พี่เค้าบอกไม่ไปเรื่องก็ไม่จบ เราก็เลยไป จนเคลียกันจบ แต่คือเราปรึกษาใครไม่ได้เลย แม่เราก็หัวโบราณ ส่วนพ่อเราก็ไม่ค่อยได้อยู่ด้วย เหมือนเราเป็นตัวปัญหาในทุกๆเรื่อง ไม่มีวันไหนที่เราไม่เครียดเลย เราอยากพบจิตแพทย์มาก แต่เรารู้ว่าถ้าเราไปก็คงไปเองไม่ได้ จะบอกแม่ ก็คงไม่พาไปอยู่ดี เราเหนื่อย เราท้อ ตั้งแต่เด็ก จนถึงวันนี้ ก็ยังไม่มีใครเข้าใจเราเหมือนเดิม..
ไม่มีใครเข้าใจ
จนขึ้นประถม ก็เริ่มรู้สึกว่า เพื่อนๆไม่ชอบที่เราได้ไปแข่งนู้นแข่งนี่แข่งนั่น จนถึงแบบรวมหัวแกล้งเรา แต่เราก็ไม่เคยโกรธให้เห็นเลยนะ เพราะเรากลัวไม่มีเพื่อน เราเคยเอาเรื้องนี้ไปเล่าให้แม่ฟัง แม่ก็บอกจะกลัวอะไร เพื่อนคนอื่นก็มีเยอะแยะ แต่คือเพื่อนคนอื่นก็ไม่มีใครกล้าเล่นกับเราไง เพราะกลัวโดนแกล้ง เราทนอย่างนั้นมา3ปี แอบร้องไห้เกือบทุกวัน
จนขึ้นป.4เราก็ย้ายโรงเรียน โรงเรียนนี้เราไม่โดนเพื่อนเกลียดก็จริง แต่โดนรุ่นพี่เกลียด คือ มีรุ่นพี่คนนึงแอบชอบเรา แล้วพี่อีกคนนึงที่เป็นแฟนเก่า(แต่มีแฟนใหม่ไปแล้ว)ก็รู้สึกไม่ชอบเราเพราะคิดว่าเรากินต่อเค้า ทั้งๆที่เรากับพี่คนนั้นยังไม่ได้เป็นอะไรกันเลย จนวันนึงพี่เค้าเรียกไปนัดเจอแต่นัดเจอทั้งกลุ่ม เราเลยไปปรึกษาครู ครูบอกไม่ต้องไป แต่พี่เค้าบอกไม่ไปเรื่องก็ไม่จบ เราก็เลยไป จนเคลียกันจบ แต่คือเราปรึกษาใครไม่ได้เลย แม่เราก็หัวโบราณ ส่วนพ่อเราก็ไม่ค่อยได้อยู่ด้วย เหมือนเราเป็นตัวปัญหาในทุกๆเรื่อง ไม่มีวันไหนที่เราไม่เครียดเลย เราอยากพบจิตแพทย์มาก แต่เรารู้ว่าถ้าเราไปก็คงไปเองไม่ได้ จะบอกแม่ ก็คงไม่พาไปอยู่ดี เราเหนื่อย เราท้อ ตั้งแต่เด็ก จนถึงวันนี้ ก็ยังไม่มีใครเข้าใจเราเหมือนเดิม..