คือเราเป็นคนนึงคะ เราเข้าโรงเรียนตั้งแต่ อนุบาล1 จนถึงม.3ก็คือปัจจุบัน เราโดนเพื่อนล้อ ล้อแกล้งแบบจริงจังโดนรุมล้อด่าทั้งห้อง เราก็กลัวและเงียบๆ  ตอนเราเริ่มเรียนอนุบาล1ครั้งแรก เรามาวันแรกเราจำได้ว่า เพื่อนกลุ่มนึงเรียกเราไปบังคับนุ่นบังคับให้ดึงหูตัวเองบ้าง ให้ตะโกนเสียงดังบ้าง บังคับให้เราเอาเงินมาให้หมด ถ้าเราไม่ทำตามมันมันก็จะตีเราแรงมากๆ และมันก็ดึงหูและด่าแรงๆด้วย ไล่หยิกเนื้อเราจนเราเป็นแผลเลือดออก และมันรู้ว่าเราเป็นแผลมันก็ยัง หยิกเราตามตัว เราบอกครูครูบอกว่า โรงเรียนทางเราไม่มีเด็กประเภทที่เธอบอกมาหรอก และครูบอกอีกว่าถ้าทนไม่ได้ก็ย้ายโรงเรียนไปสิ   และตัวเราโดนแกล้งแบบนี้ทุกวัน เรารู้สึกแบบไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกเรา เราก็กลับไปบอกแม่ และแม่ก็เล่าให้พ่อฟัง พ่อก็ไปส่งโรงเรียนตอนเช้า และถามว่าคนไหนแกล้ง เราก็บอกพ่อไปว่าพวกนั้น พ่อก็เข้าไปแต่พวกนั้นกลับบอกว่าหนูไม่ได้นะคะ ก็นั้าฝนมาตบหัวหนูก่อน ใช่เราชื่อฝน แต่ฝนขอบอกตรงๆนะคะว่าฝนไม่ได้ไปทำใครก่อนเลย เพื่อนทำตลอด แแต่ฝนยอมมานานแล้วคะ  และ พอขึ้น ป.1โดนเพื่อนผู้ชายล้อดูถูกมาตลอด เพื่อนผู้หญิงยิ่งเกลียดเราหนักเลยคะ แบบไปไหนเราไปคนเดียว ไม่ร้องไห้ด้วย และก็ไม่คิดสั้น เพราะเราคิดมาตั้งแต่เด็กเลยว่า ชีวิตไม่ได้เกิดมาเพื่อคนดูถูกแกล้ง แต่เราคิดว่สเราเกิดมาเพื่อนเลี้ยงครอบครัว หาเงิน ทำตามความฝันสิ่งที่อยากได้ในอนาคต คือจะบอกก่อนนะคะว่า เพื่อนทั้งห้องชอบเอาแระโยชน์จากเราใช้ทำนุ่นทำนี่แต่เรายอมคะ เรายอม เราไม่เคยใช้ด่ากลับด้วยบอกตรงๆเลยคะ เราไม่กล้าไม่กล้าเรากลัวเพื่อนคะยอมรับ  แต่ถ้าเรื่องออกนำเสนอพีเซนต์ พู
ดหน้าห้องเราชอบคะเราชอบมากเพราะมันเป็นความฝันของเราคะ เราพยายามเวลาพูดใบงานหน้าห้อง เราใช้เสียงดังแบบดึงดูดคะ เราพูดชัดคะ เราชอบอ่านหนังสือคะ โดยเฉพาะ รอ เรือ เราออกชัดมากคะ ครูก็เคยชอบในการพูดของเรานะคะ เขาพาเราไปแข่งนิทาน เรากลับมาเราได้ที่1คะ เราภูมิใจคะมันเป็นสิ่งที่ตัวเราชอบ แต่เพื่อนๆในห้องยิ่งเกลียดเราคะ เราก็ไม่รู้มาจากสาเหตุอะไรที่เพื่อนไม่ชอบ เรา เราไม่มีกลุ่มคะนั่งโต๊ะเรานั่งคนเดียวตลอดคะ เราคิดว่าเราไม่ได้อ่อนแอนะคะ เราคิดว่าเราผ่านบททดสอบในความอดทนได้ เราชอบมุ่งมั่นคะ เราชอบคิดว่าตัวเองทำดีในจุดที่ยืนคะ เราไม่เอาชนะเพื่อน เพราะไม่มีประโยชน์ทำให้เราได้เงินอะไรคะ เพื่อนหลายคยครูมองว่าเราเอ๋อคะ แต่เราก็รู้สึกเสียใจนิดๆนะคะ แต่เนาก็จะอดทนคะ