กำลังนั่งประชุมกะคนญี่ปุ่นอยู่ ตอนไหวรอบแรกเขาบอกปกติไม่ต้องกลัว รอบสองเขาบอกมีไรให้หลบใต้โต๊ะแต่กุเริ่มเก็บคอมพ์ รอบสามตัวใครตัวมัน พอออกมานอกอาคารได้อย่างทุลักทุเล ก็ไปรวมจุดรวมพลเพื่อนับคนเลยมีเวลาโทรกับไทย โทรมาบอกแฟนว่าแผ่นดินไหว แฟนบอกจิงดิถ่ายคลิปมาดูมั่ง สักพักก็โทรศัพท์ไม่ได้อีกเลย จากนั้นก็เห็นชีวิตใกล้ความตาย เห็นความหดหู่ เห็นความกลัว เห็นรถไฟคินชันเซนจอดสนิทในความมืด  เห็นความเป็นระเบียบของคนญี่ปุ่นที่เดินเท้ากลับบ้านอย่างสงบกลางหิมะ เห็น 7-11 ที่ไม่มีของเหลือบนชั้นวาง เห็นคนญี่ปุ่นต่อคิวเป็นร้อยๆ เพื่อรับของบริจาคและโทรศัพท์สาธาณะเพราะมือถือใช้ไม่ได้ ได้รู้จักว่าอาฟเตอร์ช๊อคคืออะไร ได้เห็นความรับผิดชอบของคนญี่ปุ่นที่มาดูแลเรามาส่งเราจนถึงที่พักตอนตีหนึ่งทั้งๆที่เขาก็ติดต่อครอบครัวไม่ได้เหมือนกัน เคยถามเขาว่าทำไมถึงทำแบบนี้เขาบอกว่ากลัวว่าเราจะไม่กล้ากลับมาญี่ปุ่นอีก กลับมาที่พักก็มีโอกาสได้ขึ้นลิฟท์ที่โยกไปมาเหมือนอยู่ในกระป๋อง ได้มีโอกาสเปิดคู่มือโรงแรมว่าตึกทนแผ่นดินไหวได้กี่ริกเตอร์ มาห้องพักก็ได้ยินเสียงไม้แขวนเสื้อแกว่งไปมาเป็นระยะ นอนใกล้จะหลับเตียงก็โยกเหมือนใครมาถีบเตียงเล่น พอรู้ตัวว่านอนไม่หลับทั้งคืนแน่ลงมานอนข้างล่างกับผู้ประสบภัยอื่นๆที่ ร.ร. เขาเปิดให้คนทีกลับบ้านไม่ได้นอนอย่างเป็นระเบียบ ได้นั่งดูข่าวที่เขาบอกว่า รง.นิวเคลียร์ที่อยู่ใกล้ๆ อาจจะระเบิด ได้นั่งกินข้าวระหว่างอาฟเตอร์ช๊อคที่มีเศษฝุ่นปูนหล่นลงมาจานข้าว

และได้รู้ว่าจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่เพื่ออะไร