ต้องขอเกริ่นก่อนว่าเราเป็นคนที่นอนง่าย หัวถึงหมอนคิดอะไรแปป ๆ ก็หลับแล้ว
ปกติเราเป็นคนชอบดื่มชามากๆ จนมีวันนึงกินข้าวเย็นไปพร้อมกับน้ำชาหนึ่งขวดแล้วคืนนั้นก็นอนไม่หลับเลยค่ะ กว่าจะหลับก็ตีสองตีสามแต่กึ่งหลับกึ่งตื่นมากกว่า จนเราเริ่มมีอาการเบื่ออาหารกินอะไรไม่ค่อยลงไม่อยากกิน ปวดหัว ก็เลยไปปรึกษาพ่อที่เป็นโรคความดันจนนอนไม่หลับเหมือนกัน เราเล่าทุกอย่างไปพ่อก็บอกว่าเรากลัวที่จะนอนหลับทำให้จิตมันฟุ้งซ่าน ปล่อยให้มันสบาย ๆ ไปพอฟังก็หลับได้ปกติ แต่ความกลัวมันก็ทำให้เราปวดหัวตลอดเวลาคิดมากตลอดเวลา พยายามที่คิดเรื่องอื่นแล้วมันก็ยังวกเข้าไปคิดอีกครั้ง จนเมื่อสามวันที่แล้วเรานอนไม่หลับไปถึงตีสี่ง่วงมากแต่ก็นอนไม่ได้เพราะเราคิดตลอด เราเริ่มร้องไห้เพราะมันไม่ไหวแล้วทำไมเราเป็นแบบนี้ออกไปนอกห้องจะไปคุยกับพ่อพอดีกันเลยกับที่เขามาเข้าห้องน้ำ พ่อบอกให้ไปนอนกับแม่เราก็ร้องไห้จนหลับไปถึงสิบโมงตั้งแต่วันแรกที่นอนไม่หลับเราก็ตื่นมาไม่สดใสเลย เวลาจะเล่นโทรศัพท์หรือคอมก็คิดมากว่าจะหลับมั้ย เมื่อวานกว่าจะนอนได้ก็ตีหนึ่งเรานอนครั้งแรกตอนห้าทุ่มไปนอนห้องแม่นอนไม่หลับ ตื่นมาฟังคุณหมอแนะนำไปนอนอีกรอบก็ไม่หลับ จนเราต้องหอบผ้ามานอนห้องตัวเองทำอะไรสักพักตัดสินใจจะงีบเพราะยังไม่ได้ปิดไฟ แต่เราหลับไปเฉยเลยตื่นมาอีกทีก็เช้าแล้วและยังกังวลว่าเมื่อคืนเราได้หลับจริง ๆ ใช่มั้ย เราลองไปปรึกษาพ่อก็บอกให้ฟังธรรมะนั่งสมาธิ ไม่ต้องฟังจริงจังให้เปิดไปเรื่อย ๆ ก็ได้ ถ้าไม่ไหวอยากกินยาก็กินสมุนไพรเอา ส่วนตัวเราก็อยากกินยาแต่แม่ไม่อยากให้กินเพราะกลัวว่าเราจะติดและนอนเองไม่ได้อีก ก็เลยไม่ได้กิน เราก็อยากไปหาหมอเหมือนกันแต่กลัวเขาให้ยามา เลนตัดสินใจว่าถ้ามันสุด ๆ แล้วค่อยกินค่อยไปหา ตอนเราไปนั่งกินข้าวก็กินไปค่อยลงจนมันมีแว๊บนึงที่คิดว่าทำไมเราเป็นแบบนี้แล้วน้ำตาเราก็ไหลออกมาเลยแล้วก็ปวดหัวด้วย จนพ่อบอกว่าเราชอบย้ำคิดย้ำทำ
อยากถามว่ามันมีวิธีไหนที่ช่วยบ้างมั้ย นอกจากกินยา ไปหาหมอ นั่งสมาธิ
ปล. เราพยายามทำทุกอย่างให้มันเป็นปกติเหมือนที่เราเคยทำแล้วแต่มันก็ยังฟุ้งซ่านไปคิดเรื่องนี้อยู่ดี