ปัญหาไม่ได้มาจากสุขภาพ เราอายุ 70 ปี ยังแข็งแรง รายได้มีอย่างเดียวคือสอนพิเศษทุกวิชา
และรายได้เกือบทั้งหมดเพื่อซื้ออาหารยังชีพ ตังเองไม่ได้รับประทานอาหารมาก ถ้าไม่มีก็กินข้าวกับแจ่ว พอให้มีรส
ทีสำคัญต้องซื้ออาหารให้ลูกป่วย เป็นหลายโรค ต้องพบแพทย์สองสามครั้งต่อเดือน ใช้สิทธิ 30 บาท
แต่ค่ารถหลายร้อยต่อครั้งเพราะย้ายออกไปที่มีสถานศึกษาสอนภาษาเพิ่มขึ้น
แตไม่เป็นตามที่คาด
เราคิดว่าต้องใช้เวลาเพื่อสร้างชื่อเสียง จึงทนสอนซึ่งก็ดีขึ้นทีละน้อย
ผ่านไปหกเดือนโดนข้างบ้านมาด่าและทำร้ายร่างกาย
ด้วยสี่รุมหนึ่ง เด็กผู้ชายถูกแม่เรียกมาช่วยกระชากแขนและชกเข้าที่แขนซ้าย
แจ้งความที่สภ. ส่งใบให้ไปตรวจที่นิติเวช ก็ไป ได้เอกสารครบ ชี้ตัวทุกคนที่ทำร้าย
ผล.......ร้อยเวรบอกว่าผตห.ปฏิเสธ บอกว่าไม่ได้ทำ
เรื่องเงียบ ไม่มีความก้าวหน้า
เราเขียนไปขอเปลี่ยนพงส. เพื่อความรวดเร็ว เราเขียนไปผบสตช. แต่........กลับเป็นว่าช้ามาก กว่าจเรจะส่งไปภาค 1
ใช้เวลา 5เดือน
ตกลงว่าได้พงส.ท่านใหม่ ..............เร็วสมใจนึกบางลำภู 
สำนวนส่งถึงอัยการ แล้ว................คาดว่าศาลน่าจะเรียกภายใน 3 สัปดาห์ต่อจากวันนี้
เป็นเรื่องเหลือเชื่อทีใช้เวลาถึง 1 ปีเต็มๆ
ในขณะเดียวกัน เด็กนักเรียนหายไปหมด ไม่เหลือเลย
เราพยายามหาทางย้าย แต่ไม่มีทุนเหลือ........................คุณต้องพยายามเข้านะ คำว่าไม่มีกิน
เมื่อไม่มีกิน เงินที่จะจ่ายค่ารถเอาของออกไปย่อมไม่มี แม้จะมีคนเสนอให้ที่พักไม่ต้องจ่ายเงิน 
จนกว่าจะพอตั้งตัวได้
แม่ทุกคน อดได้เพื่อลูกเพราะลูกต้องกินยาก่อนหรือหลังอาหาร
แล้วถ้าแม่หายไปจากโลกนี้ล่ะ

ลูกจะอยู่ได้อย่างไร

ลูกต้องออกจากบ้านที่เช่าอยู่................จะไปไหน.............จะอยู่อย่างไร

หรือเราควรคิดว่า ช่างมันเถอะ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ชีวิตของเขา

กลับมาที่ผตห. ยังขับมอร์เตอร์ไซค์ฉวัดเฉวียน เบรคเกือบชนเราแล้วด่าว่า อีแก่....ึงอยากตายหรือวะ

อีกวันปล่อยหมามาถ่าย เราแค่ไปยืนกัน ไม่ได้ออกเสียงว่าอะไรเลย ผตห.ด่าว่า
ควาย ควาย แลัวจบลงด้วย สระ-าหายไป

เข้าใจเราไหม .........................เราจะทำอย่างไรดี
เราพร้อมทำงาน หนักแค่ไหนไม่ว่าเพื่อดำรงชีวิตเราและลูก