เกริ่นก่อนค่ะ เรามีแฟนอยู่แล้วคบมา เข้าปีที่ 7 แล้ว แฟนไม่เคยมีเวลาค่ะ ติดเพื่อน ติดเกมส์ มาตลอดระยะเวลาแต่ก่อนเจ้าชู้มากจนตอนนี้น่าจะเลิกแล้ว คุยกันมาก็บุกเบิกอยู่เหมือนกัน จนมาช่วงท้ายปีที่ 6 เราทะเลาะกันตลอดค่ะ เรื่องของเวลา เรื่องพฤติกรรม เรื่องคำหยาบ คำพูดที่ไม่ให้เกียรติ
เริ่มเรื่องเลยค่ะ ยาวหน่อย...
ก่อนหน้านี้เค้าติดทหารเข้าช่วงปีที่ 4 ที่คบกัน ออกมาก็แจ๊คพอตเรื่องผู้หญิงเลยค่ะ ทั้งเพื่อนสนิทเรา ทั้งแฟนเก่า ปะปนกันไป จนเบาลงแต่ก็มีประปรายจนเมื่อเข้าช่วงปีที่ 6 ทุกอย่างเริ่มแรงขึ้นค่ะ เราจับได้เรื่องแฟนเก่าอีกเมื่อช่วงต้นปีแต่ก็ปกติ ดีกันเหมือนทุกครั้ง อันนี้ผ่านเรื่องผู้หญิง~ มาจนช่วงที่ไมามีเวลา ไม่มีเวลาในที่นี้คือไม่มีเลยค่ะ เราคุยกันทุกวัน เราทำงานเค้าก็ทำ จะได้คุยกันตอนเลิกงาน ซึ่งคำถามจะมีแค่กลับบ้านรึยัง อะไรทำนองนี้ แค่นั้นเพราะเค้าจะต้องออกไปเตะบอลทุกเย็น ซึ่งเรื่องนี้เราไม่เคยว่าค่ะ ออกไปได้และเราไม่ได้ขัดอะไร พอเสร็จจากเตะบอล เล่นเกมส์ค่ะ อยู่บ้านเพื่อนต่อเราไม่ได้ว่าค่ะเรื่องอยู่กับเพื่อนแล้วไม่เคยว่าเลย ไม่เคยห้ามบางทีมันเกินเลเวลไปเราอาจจะว่าบ้าง เค้าก็จะดีแปบนึงแล้วก็เอาอีก เข้าบ้านสี่ทุ่มห้ามุ่มตลอด บางทีอยู่ไปอยู่มาก็กินอะไรกันต่อจนเที่ยงคืนตีหนึ่งแบบนี้ทุกวัน แต่ก่อนเราก็รอค่ะ จนมากลังๆ เริ่มชิน ก็นอนก่อน เพราะเคยตกลงกันไว้เรื่องเวลาถ้ากลับเกินเท่าไรจะไม่รอนอนพร้อมกัน พอเรานอนก่อนถ้าเค้าถึงบ้านก็จะโทมาซึ่งเรานอนแล้ว สรุปวันนึงแทบไม่มีเวลาได้คุยอ่ะค่ะ เต็มที่ก็ 45 นาที (เฉพาะบางวันที่เค้าว่าง) แล้วเริ่มทะเลาะกันหนักมากขึ้นเพราะมันเนอะมากแล้วช่วงหลัง พอทะเลาะคำพูดหยาบๆ สารพัดค่ะ ออกมาจากเค้าทั้งกลายเป็นเรางี่เง่า อีนั่นอีนี่เต็มไปหมด แล้วกลายเป็นนอยเรา ละเราต้องยอมในที่สุด จนกลางปีทะเลาะกัรเหมือนเดิมเรื่องเดิมแม้ว่าจะตกลงกันไว้แล้วก้ตามเรื่องคำพูดแต่ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิมค่ะ ..แล้วที่ต่างจากเดิมคือพอทะเลาะเราก็จะไม่คุยกันเลยค่ะ เป็นอาทิตย์ สองอาทิตย์.. จนนั่นแหระค่ะ ต้นเหตุเรื่องทั้งหมด ในช่วงระยะเวลาที่ว่างมันก้เป็นธรรมดา (หรือเปล่าไม่รู้) ที่จะมีคนอื่นเข้ามาเพราะทุกวันที่คบกันจะมีแค่ที่บ้านและคนที่สนิทมากๆ เท่านั้นรู้และเรารู้จักกับเพื่อนเค้าที่สนิทจิงๆ แค่สามคน ในทางโซเซียลไม่ต้องพูดถึงเลยค่ะ ไม่มีอะไรที่แสดงได้ว่าเราสองคนคบกัน แม้แต่เป็นเพื่อนในเฟซบุ๊คยังก็ยังไม่ได้เป็น 55 .. , มาต่อที่มีคนเข้ามาค่ะ ตอนรกเราไม่ได้คิดอะไรค่ะ ก็คุยกันปกติ แต่ด้วยที่คุยกันมาปีเกือบปีได้แล้ว(แต่ยังไม่ได้คบกัน) ซึ่งเค้าก็ไม่รู้แหระค่ะว่าเค้ามีแฟน แล้วทุกอย่างมันก้เริ่มจริงจังมากขึ้นค่ะด้วยความที่คุยกันเยอะขึ้น จนเมื่อต้นปีเค้ามาขอเราคบค่ะ เรากับแฟนก็เข้าช่วงปีที่ 7 พอดี ตอนแรกเราก็โอเคเพราะเกรงใจเค้าอ่ะค่ะและตอนนั้นเค้าเฮริทมาก ตอนที่เราปฏิเสธ ด้วยความที่คุยกันมาานานและเค้าก็โอเคอยู่สำหรับเรา ก็คิดว่าจะไม่ได้คบจริงจังอะไรเท่าไร ง่ายๆ ก็คือฆ่าเวลา (เรานิสัยไม่ดีค่ะตรงนี้เรายอมรับเราผิดเอง) ครั้งล่าสุดที่ทะเลาะกับแฟนคือเกือบ 1เดือนที่ไม่ได้คุยกัน ไม่ได้ติดต่อกัน จนเรารู้สึกว่า เห้ย !! มันไม่ใช่ละ บลาๆ (อาจจะไม่เกี่ยวกับที่มีอีกคนหรือเกี่ยวเราก็ไม่แน่ใจเพราะตอนนั้นหลายๆ อย่างทั้งเราสะสมมานานด้วย มันชินชาไปแล้วด้วย ) เราขอเค้าหยุดค่ะ เค้าไม่ยอม ครั้งนั้นคือจะบอกเลิกจริงๆ .. เรากับแฟนอยู่คนละที่ค่ะ เค้าจะมาหาเดือนละครั้ง // พอมาถึงช่วงจริงจังได้ซักแปบมันรู้สึกได้ว่ามันผิด (อาจจะสำนึกช้าไปหน่อย) แฟนเราก้ง้อเราหรักมาก มาหาเราก็ไม่เคยอยู่เจอค่ะเพราะรู้สึกว่าช่วงนั้นไม่ควรเจอ เราไม่อยากเจอด้วยเพราะถ้าเจอแล้วทุกอย่างจะต้องกลับไปเหมือนเดิม เค้าก้บอกรักเรายังงั้นยังงี้พร้อมจะเปลียนตัวเองใหม่ เค้าบอกว่าเค้าอยู่ไม่ได้ บลาๆ (บ้านค่อนข้างฐานะดีค่ะมีธุรกิจส่วตัวที่บ้านรับราชการ ทำให้เราคิดว่าเออดีขนาดนี้ทำไมถึงไม่ยอมไปหาคนอื่น แทนที่จะมาง้อเรา) ในขณะที่อีกคนคือดีมากกกก ทันเรา ง่ายๆ คืออยู่ด้วยแล้วเป็นตัวเอง อยากนั่งร้านเหล้าก็โอเคไป (แฟนจริงๆ ไม่เคยพาไปค่ะเค้าบอกว่าเค้าไม่ชอบแต่เพื่อนชวนไปเค้าก็ไปโดยที่ไม่มีเรา) ใส่ใจ เทคแคร์ พาเราไปเจอเพื่อน ซึ่งเยอะมาก แล้วเจอทุกคนเกือบจะทั้งชีวิตเลยมั้ง -.- อวดเราหนักมากค่ะ และหวงมากกกก ห่วงมาก (ทั้งหมดนี้ไม่รู้ว่าเป็นแค่แรกๆ มั๊ย) เค้าเคยพูดว่ากว่าจะได้มาไม่ใช่ง่ายๆ เพราะช่วงที่คุยกันเราเค้ารู้ว่าเราไม่ได้อะไรกับเค้าเท่าไร คุยเป็นเพื่อนกันเท่านั้นคุยบ้างหายบ้างเค้าก็รอแล้วก็ไม่ได้หายไปไหนแฟนเรา) ประมานนี้แหระค่ะ มันมาถึงจุดหนักใจที่เราไม่รู้ว่าจะทำยังไง รักทั้งคู่มั๊ย เราไม่รู้ว่ามันใช้คำว่ารักได้มั๊ยแต่คนตอนนี้ก็รักค่ะ รักไม่อยากเสียไปเพราะมันยากมากที่จะหาคนเข้ากันได้ แล้วเป็นแบบนี้ อีกคนเค้าก้จะปรับตัว 7 ปี มันก็ถือว่าเยอะสำหรับเรามาก ไม่รู้จะเลือกทางไหนค่ะ กับอีกทางคือตัดออกทั้งหมดแล้วอยู่คนเดียว(ซึ่งคิดไว้เป็นทางเลือกสุดท้ายเพราะมันยากมาก) เราผิดเองค่ะ ทุกวันนี้ไม่มีความสุขเลย ในใจอยากขอดทษสองคนมากแต่เราตัดใครออกไม่ได้เลย เพราะด้วยความลังเล อนึ่งอีกคนก้ดี ดีมาก อีกคนทางบ้านเค้าก็ดีกับเราที่บ้านรับรู้บวกด้วยเวลาที่คบกันมานานมันยากมากค่ะ เค้าก็ดูเสียใจมากอยู่ด้วยเหมือนกัน เราเลยไม่รู้ว่าจะยังไง ไม่รู้เสี่ยงของใหม่หรือจะเสี่ยงกับของเก่าดี เสียใจกับการกระทำของตัวเองเหมือนกันค่ะ เราดึงใครเข้ามาทั้งที่มันไม่ควรจะทำ เรามันเห็นแก่ตัวค่ะ TT
ต้องเลือกหรือปล่อยให้ทุกอย่างไปตามสถานการณ์
เริ่มเรื่องเลยค่ะ ยาวหน่อย...
ก่อนหน้านี้เค้าติดทหารเข้าช่วงปีที่ 4 ที่คบกัน ออกมาก็แจ๊คพอตเรื่องผู้หญิงเลยค่ะ ทั้งเพื่อนสนิทเรา ทั้งแฟนเก่า ปะปนกันไป จนเบาลงแต่ก็มีประปรายจนเมื่อเข้าช่วงปีที่ 6 ทุกอย่างเริ่มแรงขึ้นค่ะ เราจับได้เรื่องแฟนเก่าอีกเมื่อช่วงต้นปีแต่ก็ปกติ ดีกันเหมือนทุกครั้ง อันนี้ผ่านเรื่องผู้หญิง~ มาจนช่วงที่ไมามีเวลา ไม่มีเวลาในที่นี้คือไม่มีเลยค่ะ เราคุยกันทุกวัน เราทำงานเค้าก็ทำ จะได้คุยกันตอนเลิกงาน ซึ่งคำถามจะมีแค่กลับบ้านรึยัง อะไรทำนองนี้ แค่นั้นเพราะเค้าจะต้องออกไปเตะบอลทุกเย็น ซึ่งเรื่องนี้เราไม่เคยว่าค่ะ ออกไปได้และเราไม่ได้ขัดอะไร พอเสร็จจากเตะบอล เล่นเกมส์ค่ะ อยู่บ้านเพื่อนต่อเราไม่ได้ว่าค่ะเรื่องอยู่กับเพื่อนแล้วไม่เคยว่าเลย ไม่เคยห้ามบางทีมันเกินเลเวลไปเราอาจจะว่าบ้าง เค้าก็จะดีแปบนึงแล้วก็เอาอีก เข้าบ้านสี่ทุ่มห้ามุ่มตลอด บางทีอยู่ไปอยู่มาก็กินอะไรกันต่อจนเที่ยงคืนตีหนึ่งแบบนี้ทุกวัน แต่ก่อนเราก็รอค่ะ จนมากลังๆ เริ่มชิน ก็นอนก่อน เพราะเคยตกลงกันไว้เรื่องเวลาถ้ากลับเกินเท่าไรจะไม่รอนอนพร้อมกัน พอเรานอนก่อนถ้าเค้าถึงบ้านก็จะโทมาซึ่งเรานอนแล้ว สรุปวันนึงแทบไม่มีเวลาได้คุยอ่ะค่ะ เต็มที่ก็ 45 นาที (เฉพาะบางวันที่เค้าว่าง) แล้วเริ่มทะเลาะกันหนักมากขึ้นเพราะมันเนอะมากแล้วช่วงหลัง พอทะเลาะคำพูดหยาบๆ สารพัดค่ะ ออกมาจากเค้าทั้งกลายเป็นเรางี่เง่า อีนั่นอีนี่เต็มไปหมด แล้วกลายเป็นนอยเรา ละเราต้องยอมในที่สุด จนกลางปีทะเลาะกัรเหมือนเดิมเรื่องเดิมแม้ว่าจะตกลงกันไว้แล้วก้ตามเรื่องคำพูดแต่ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิมค่ะ ..แล้วที่ต่างจากเดิมคือพอทะเลาะเราก็จะไม่คุยกันเลยค่ะ เป็นอาทิตย์ สองอาทิตย์.. จนนั่นแหระค่ะ ต้นเหตุเรื่องทั้งหมด ในช่วงระยะเวลาที่ว่างมันก้เป็นธรรมดา (หรือเปล่าไม่รู้) ที่จะมีคนอื่นเข้ามาเพราะทุกวันที่คบกันจะมีแค่ที่บ้านและคนที่สนิทมากๆ เท่านั้นรู้และเรารู้จักกับเพื่อนเค้าที่สนิทจิงๆ แค่สามคน ในทางโซเซียลไม่ต้องพูดถึงเลยค่ะ ไม่มีอะไรที่แสดงได้ว่าเราสองคนคบกัน แม้แต่เป็นเพื่อนในเฟซบุ๊คยังก็ยังไม่ได้เป็น 55 .. , มาต่อที่มีคนเข้ามาค่ะ ตอนรกเราไม่ได้คิดอะไรค่ะ ก็คุยกันปกติ แต่ด้วยที่คุยกันมาปีเกือบปีได้แล้ว(แต่ยังไม่ได้คบกัน) ซึ่งเค้าก็ไม่รู้แหระค่ะว่าเค้ามีแฟน แล้วทุกอย่างมันก้เริ่มจริงจังมากขึ้นค่ะด้วยความที่คุยกันเยอะขึ้น จนเมื่อต้นปีเค้ามาขอเราคบค่ะ เรากับแฟนก็เข้าช่วงปีที่ 7 พอดี ตอนแรกเราก็โอเคเพราะเกรงใจเค้าอ่ะค่ะและตอนนั้นเค้าเฮริทมาก ตอนที่เราปฏิเสธ ด้วยความที่คุยกันมาานานและเค้าก็โอเคอยู่สำหรับเรา ก็คิดว่าจะไม่ได้คบจริงจังอะไรเท่าไร ง่ายๆ ก็คือฆ่าเวลา (เรานิสัยไม่ดีค่ะตรงนี้เรายอมรับเราผิดเอง) ครั้งล่าสุดที่ทะเลาะกับแฟนคือเกือบ 1เดือนที่ไม่ได้คุยกัน ไม่ได้ติดต่อกัน จนเรารู้สึกว่า เห้ย !! มันไม่ใช่ละ บลาๆ (อาจจะไม่เกี่ยวกับที่มีอีกคนหรือเกี่ยวเราก็ไม่แน่ใจเพราะตอนนั้นหลายๆ อย่างทั้งเราสะสมมานานด้วย มันชินชาไปแล้วด้วย ) เราขอเค้าหยุดค่ะ เค้าไม่ยอม ครั้งนั้นคือจะบอกเลิกจริงๆ .. เรากับแฟนอยู่คนละที่ค่ะ เค้าจะมาหาเดือนละครั้ง // พอมาถึงช่วงจริงจังได้ซักแปบมันรู้สึกได้ว่ามันผิด (อาจจะสำนึกช้าไปหน่อย) แฟนเราก้ง้อเราหรักมาก มาหาเราก็ไม่เคยอยู่เจอค่ะเพราะรู้สึกว่าช่วงนั้นไม่ควรเจอ เราไม่อยากเจอด้วยเพราะถ้าเจอแล้วทุกอย่างจะต้องกลับไปเหมือนเดิม เค้าก้บอกรักเรายังงั้นยังงี้พร้อมจะเปลียนตัวเองใหม่ เค้าบอกว่าเค้าอยู่ไม่ได้ บลาๆ (บ้านค่อนข้างฐานะดีค่ะมีธุรกิจส่วตัวที่บ้านรับราชการ ทำให้เราคิดว่าเออดีขนาดนี้ทำไมถึงไม่ยอมไปหาคนอื่น แทนที่จะมาง้อเรา) ในขณะที่อีกคนคือดีมากกกก ทันเรา ง่ายๆ คืออยู่ด้วยแล้วเป็นตัวเอง อยากนั่งร้านเหล้าก็โอเคไป (แฟนจริงๆ ไม่เคยพาไปค่ะเค้าบอกว่าเค้าไม่ชอบแต่เพื่อนชวนไปเค้าก็ไปโดยที่ไม่มีเรา) ใส่ใจ เทคแคร์ พาเราไปเจอเพื่อน ซึ่งเยอะมาก แล้วเจอทุกคนเกือบจะทั้งชีวิตเลยมั้ง -.- อวดเราหนักมากค่ะ และหวงมากกกก ห่วงมาก (ทั้งหมดนี้ไม่รู้ว่าเป็นแค่แรกๆ มั๊ย) เค้าเคยพูดว่ากว่าจะได้มาไม่ใช่ง่ายๆ เพราะช่วงที่คุยกันเราเค้ารู้ว่าเราไม่ได้อะไรกับเค้าเท่าไร คุยเป็นเพื่อนกันเท่านั้นคุยบ้างหายบ้างเค้าก็รอแล้วก็ไม่ได้หายไปไหนแฟนเรา) ประมานนี้แหระค่ะ มันมาถึงจุดหนักใจที่เราไม่รู้ว่าจะทำยังไง รักทั้งคู่มั๊ย เราไม่รู้ว่ามันใช้คำว่ารักได้มั๊ยแต่คนตอนนี้ก็รักค่ะ รักไม่อยากเสียไปเพราะมันยากมากที่จะหาคนเข้ากันได้ แล้วเป็นแบบนี้ อีกคนเค้าก้จะปรับตัว 7 ปี มันก็ถือว่าเยอะสำหรับเรามาก ไม่รู้จะเลือกทางไหนค่ะ กับอีกทางคือตัดออกทั้งหมดแล้วอยู่คนเดียว(ซึ่งคิดไว้เป็นทางเลือกสุดท้ายเพราะมันยากมาก) เราผิดเองค่ะ ทุกวันนี้ไม่มีความสุขเลย ในใจอยากขอดทษสองคนมากแต่เราตัดใครออกไม่ได้เลย เพราะด้วยความลังเล อนึ่งอีกคนก้ดี ดีมาก อีกคนทางบ้านเค้าก็ดีกับเราที่บ้านรับรู้บวกด้วยเวลาที่คบกันมานานมันยากมากค่ะ เค้าก็ดูเสียใจมากอยู่ด้วยเหมือนกัน เราเลยไม่รู้ว่าจะยังไง ไม่รู้เสี่ยงของใหม่หรือจะเสี่ยงกับของเก่าดี เสียใจกับการกระทำของตัวเองเหมือนกันค่ะ เราดึงใครเข้ามาทั้งที่มันไม่ควรจะทำ เรามันเห็นแก่ตัวค่ะ TT