ยาวหน่อยน้ะทุกคนนนนน อยากระบายจิงๆ
เราเป็นลูกคนเล็กสุด พ่อแม่เรามีลูก 3 คน เรามีพี่สาวคนโต แล้วก็พี่ชายคนกลาง ถึงเราจะมีพี่น้องถึง3 คน แต่เรากับรู้สึกเหงา โดดเดี่ยวมากๆ ในครอบครัวเราไม่มีใครเข้าใจเราเลยสักคน เราก็ไม่รู้ว่าคนในบ้านไมชอบอะไรเรารึป่าว? ไม่ว่าจะเรื่องอะไรที่บ้านจะโยนให้เราผิดเสมอ ถึงแม้ว่าเรื่องนั้นเราจะทำ หรือไม่ได้ทำก็ตาม เราดูไม่สำคัญกับคนในครอบครัวเท่าไร วันเกิดเราไม่มีใครจำได้ แต่กะพี่ กับจำได้ดีเสมอไม่เคยลืม ของขวัญมีให้ทุกปี อยากได้อะไรซื้อให้ แต่กับวันเกิดเรา กลับไม่มีใครจำได้ ขนาดเราบอกไปแล้ว 1 วันก่อนถึงวันเกิดว่า "พน. วันเกิดหนู" พวกเขาก็ได้แต่ "อืมๆๆ" เราเองก็ไม่ได้คิดอะไร แต่พอถึงวันเกิดจิง กับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ไม่มีของขวัญเหมือนพี่ๆ เราอายุ 15 ปี ตั้งแต่เล็กจนโต เราไม่เคยได้ของขวัญสักชิ้น เราก็น้อยใจนิดหน่อย แต่ไม่มีอะไรเสียใจเท่า ทุกคนในครอบครัว ลืมวันเกิดเรากันหมด ไม่มีใครจำได้ ไม่มีใครอวยพร ไม่เอาของขวัญก้ได้ แต่ขอแค่คำอวยพร แต่สิ่งที่เราได้กลับมาในวันเกิด คือคำว่า "ลืม" ทุกคนในบ้านไม่มีใครใส่ใจเราสักคน ตลอด 15 ปี แค่เพลง HBD คนในบ้านยังไม่เคยร้องให้เราเลยแต่กับพี่เรา ทั้งร้อง ของขวัญ ฉลอง แต่กับเรา มันแย่มาก วันเกิดมันควรเป็นวันที่เรามีความสุข แต่น่าแปลกที่เราต้องเสียใจทุกๆวันเกิดของเรา แต่เราก็ชินกับเรื่องพวกนี้แล้ว
แต่เรื่องที่เราไม่เคยเข้าใจเลย คือเรื่องเรียน เราเข้าใจน้ะ ว่าเราเรียนไม่เก่งเหมือนพี่สาวเรา แต่เราเองก็พยายาม แต่ไม่เคยมีใครเห็นเลย เราพยายามอ่าน นส. ติวอย่างหนัก แถบไม่ได้หลับไม่ได้นอน เพื่อจะสอบ รร. ที่อยากเรียนให้ติด แล้วเราก็ติดอย่างที่เราสมหวัง เราภูมิใจในตัวเองมาก ที่เรราสอบติดโดยที่พ่อแม่ไม่ต้องยัดเราเข้าไปเหมือนพี่ เราเลยกลับไปบอกคนที่บ้านว่าเราสอบติดแล้ว ทุกคนกับนิ่งเฉย ไม่มีใครดีใจกับเรา แล้วเขายังจะให้เราไปอยู่ รร. ประจำอีก ทั้งๆที่ รร.นั้นเราก็ไม่ได้อยากเรียน เราเลยถามเขาไปว่า "ทำไมถึงต้องให้ไปเรียน รร. นั้นด้วย" เขาตอบมาว่า "เลี้ยงแกแล้วเหนื่อย" เราช๊อค แล้วก็เสียใจมาก ว่าทำไมเขาถึงพูดคำนั้นออกมา ทั้งๆที่เราเองไม่เคยทำอะไรให้ที่บ้านกังวลใจเลย เราไม่ติดเพื่อน ไม่ติดสังคมข้างนอก แต่เราเองก็ไม่เข้าใจเขาเหมือนกัน เราไม่รู้ว่าทำไมเราถึงตรงโดนแบบนี้คนเดียวในบ้าน เราเคยคิดสั้นอยู่หลายครั้ง แต่เราก็ไม่กล้าทำ เพราะเราคิดว่ามันคงบาปมากๆ วันนี้เราเองก็ไม่ได้ต้องการอะไรมาก เราแค่อยากจะมาระบายชีวิตเรา เพราะเวลาเห็นครอบครัวเพื่อนๆมีความสุขเฮฮา เรารู้สึกว่ามันเป็นความรู้สึกที่อบอุ่นมากๆ แต่ความรู้สึกนั้นมันไม่เคยเกิดขึ้นกับเรา....
เราอยากจะถามว่า มีใครเป็นเหมือนเราบ้างรึป่าว ที่บ้านดูรักลูกหลานไม่เท่าเทียมกันเลย แล้วเราควรจะทำยังไงให้เขาเห็นค่าเราเหมือนที่เขาเเห็นค่า พี่ๆของเรา???
ทำไมอะไรก็ผิด ครอบครัวไม่เคยเข้าใจ
เราเป็นลูกคนเล็กสุด พ่อแม่เรามีลูก 3 คน เรามีพี่สาวคนโต แล้วก็พี่ชายคนกลาง ถึงเราจะมีพี่น้องถึง3 คน แต่เรากับรู้สึกเหงา โดดเดี่ยวมากๆ ในครอบครัวเราไม่มีใครเข้าใจเราเลยสักคน เราก็ไม่รู้ว่าคนในบ้านไมชอบอะไรเรารึป่าว? ไม่ว่าจะเรื่องอะไรที่บ้านจะโยนให้เราผิดเสมอ ถึงแม้ว่าเรื่องนั้นเราจะทำ หรือไม่ได้ทำก็ตาม เราดูไม่สำคัญกับคนในครอบครัวเท่าไร วันเกิดเราไม่มีใครจำได้ แต่กะพี่ กับจำได้ดีเสมอไม่เคยลืม ของขวัญมีให้ทุกปี อยากได้อะไรซื้อให้ แต่กับวันเกิดเรา กลับไม่มีใครจำได้ ขนาดเราบอกไปแล้ว 1 วันก่อนถึงวันเกิดว่า "พน. วันเกิดหนู" พวกเขาก็ได้แต่ "อืมๆๆ" เราเองก็ไม่ได้คิดอะไร แต่พอถึงวันเกิดจิง กับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ไม่มีของขวัญเหมือนพี่ๆ เราอายุ 15 ปี ตั้งแต่เล็กจนโต เราไม่เคยได้ของขวัญสักชิ้น เราก็น้อยใจนิดหน่อย แต่ไม่มีอะไรเสียใจเท่า ทุกคนในครอบครัว ลืมวันเกิดเรากันหมด ไม่มีใครจำได้ ไม่มีใครอวยพร ไม่เอาของขวัญก้ได้ แต่ขอแค่คำอวยพร แต่สิ่งที่เราได้กลับมาในวันเกิด คือคำว่า "ลืม" ทุกคนในบ้านไม่มีใครใส่ใจเราสักคน ตลอด 15 ปี แค่เพลง HBD คนในบ้านยังไม่เคยร้องให้เราเลยแต่กับพี่เรา ทั้งร้อง ของขวัญ ฉลอง แต่กับเรา มันแย่มาก วันเกิดมันควรเป็นวันที่เรามีความสุข แต่น่าแปลกที่เราต้องเสียใจทุกๆวันเกิดของเรา แต่เราก็ชินกับเรื่องพวกนี้แล้ว
แต่เรื่องที่เราไม่เคยเข้าใจเลย คือเรื่องเรียน เราเข้าใจน้ะ ว่าเราเรียนไม่เก่งเหมือนพี่สาวเรา แต่เราเองก็พยายาม แต่ไม่เคยมีใครเห็นเลย เราพยายามอ่าน นส. ติวอย่างหนัก แถบไม่ได้หลับไม่ได้นอน เพื่อจะสอบ รร. ที่อยากเรียนให้ติด แล้วเราก็ติดอย่างที่เราสมหวัง เราภูมิใจในตัวเองมาก ที่เรราสอบติดโดยที่พ่อแม่ไม่ต้องยัดเราเข้าไปเหมือนพี่ เราเลยกลับไปบอกคนที่บ้านว่าเราสอบติดแล้ว ทุกคนกับนิ่งเฉย ไม่มีใครดีใจกับเรา แล้วเขายังจะให้เราไปอยู่ รร. ประจำอีก ทั้งๆที่ รร.นั้นเราก็ไม่ได้อยากเรียน เราเลยถามเขาไปว่า "ทำไมถึงต้องให้ไปเรียน รร. นั้นด้วย" เขาตอบมาว่า "เลี้ยงแกแล้วเหนื่อย" เราช๊อค แล้วก็เสียใจมาก ว่าทำไมเขาถึงพูดคำนั้นออกมา ทั้งๆที่เราเองไม่เคยทำอะไรให้ที่บ้านกังวลใจเลย เราไม่ติดเพื่อน ไม่ติดสังคมข้างนอก แต่เราเองก็ไม่เข้าใจเขาเหมือนกัน เราไม่รู้ว่าทำไมเราถึงตรงโดนแบบนี้คนเดียวในบ้าน เราเคยคิดสั้นอยู่หลายครั้ง แต่เราก็ไม่กล้าทำ เพราะเราคิดว่ามันคงบาปมากๆ วันนี้เราเองก็ไม่ได้ต้องการอะไรมาก เราแค่อยากจะมาระบายชีวิตเรา เพราะเวลาเห็นครอบครัวเพื่อนๆมีความสุขเฮฮา เรารู้สึกว่ามันเป็นความรู้สึกที่อบอุ่นมากๆ แต่ความรู้สึกนั้นมันไม่เคยเกิดขึ้นกับเรา....
เราอยากจะถามว่า มีใครเป็นเหมือนเราบ้างรึป่าว ที่บ้านดูรักลูกหลานไม่เท่าเทียมกันเลย แล้วเราควรจะทำยังไงให้เขาเห็นค่าเราเหมือนที่เขาเเห็นค่า พี่ๆของเรา???