ก่อนอื่นเลยเราขอบอกว่าเราจบปีสองแล้วค่ะ ที่บอกว่ารู้สึกไม่โอเค คือตอนแรกก็ไม่ได้อะไรกับเกรดมากน่ะค่ะ แต่เทียบกับเพื่อนในรุ่นแล้ว มันเกือบจะท้ายๆเลย (ปีหน้าอาจจะท้ายจริงๆ) ซึ่งตัวเราก็เรียนพอผ่าน ช่วงแรกๆเรียนก็ไม่อะไรมาก ทำกิจกรรมบ้างไปเที่ยวบ้าง จนปี2เทอม1เกรดมันก็ออกมาประมาณ2-3blockแล้วก็คิดว่าควรพัฒนาตัวเอง แต่ตอนนั้นเองก็รู้สึกถึงความกดดันรอบตัว ทั้งการนอนไม่ตรงเวลา กิจกรรมในคณะที่โดนบังคับให้ทำ พอไม่ทำก็จะมีว่านู่นนี่นั่น หลักสูตรการสอนที่เน้นให้หาข้อมูลเองแต่เวลากลับน้อยยิ่งกว่า เพื่อนรอบด้านที่เกรดดีกันมาก และตัวเราที่พอยิ่งบังคับตัวเองให้อ่านกลับกลายเป็นผลเสียจนเกรดที่ได้มาเกือบไม่ผ่านblockนั้นๆ เลยรู้ตัวว่าไม่ใช่คนที่ทำอะไรโดยใช้ความกดดัมาเป็นแรงผลัก แต่มันก็มีมากเหลือเกิน จนทุกblockต้องอ่านหนังสือไป ร้องไห้ไป พอเกรดออกทีก็ต้องนั่งร้องไห้อีกว่าที่พยายามขึ้นมามันไม่ส่งผลเลยเหรอ blockสุดท้ายก้เลยปล่อยให้ตัวเองไม่เครียด อ่ายผ่านๆ แต่เกรดก็คงเส้นคงวา สรุปว่าทำยังไงก็ไม่เพิ่ม ไม่รุ้ตั้งแต่เมื่อไรที่ความสนใจพุ่งไปอยู่ที่เกรดขนาดนี้ มันทำให้รู้สึกทรมานใจมากค่ะ 

ความกังวลมันเริ่มรุนแรงขึ้นตอนที่มีเพื่อนคนนึงเหมือนจะไปร้องไห้กับอาจารย์เหมือนกลัวเกรดไม่ผ่าน และจะลงมากไปกว่านี้ ตอนนั้นเป็นGPAXของปี2เทอม1ค่ะ เราก็ได้มา3ต้นๆ เราเองก็คิดว่าเอาล่ะต้องพยายามเพิ่มขึ้น ไม่ได่อะไรมากกับเกรด แต่ก็สงสัยของเพื่อนที่ไปร้องไห้กับอาจารย์เลยไปเลียบๆเคียงๆถาม ปรากฏว่าเค้าก็พอๆกับเราค่ะ แต่เค้าไปร้องไห้กับอาจารย์ค่ะ เราก็ระเบิดตอนนั้นว่านี่หรือเรายังไม่รู้ตัว หรือเราต้องไปคุยกับอาจารย์ แต่ก็ต้องดราม่าแน่ เราไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าอาจารย์ จากนั้นสายตาและความคิดของเราก็อยู่ที่เกรดค่ะ เวลาถามเกรดอาจารย์มันก็จุกตลอดทั้งยังสายตาของอาจารย์ที่เหมือนต้องการให้ไปขอคำปรึกษา ซึ่งเราเคยคุยแล้วว่าจะประบการสอนให้สอนเกี่ยวกับการประยุกต์ใช้ด้วยได้มั้ย เค้าก็ทำตาโตบอกว่าเรื่องนี้ต้องฝึกเองค่ะ ก็คือself learningนั่นแหละค่ะ เราก็ไม่ได้ถามอาจารย์อีกเลย แต่เราก็ไม่ชอบสายตาของอาจารย์ที่เหมือนปลงและเวทนาเราค่ะ ที่นี่คนน้อยเราอยุ่กับความทรมานที่ทุกคนรู้ว่าใครเป็นใครได้อะไรเท่าไร โดนจับตาตลอด(มีต่อ)