คำตอบคือเราเคย และมันเป็นบทเรียนที่ยิ่งใหญ่มาก เราแค่อยากบอกหลายๆ คนว่าเดินออกมาเถอะ ความรักจริงๆ คือ การที่เรา           เริ่มต้นจากการเราพบเจอผู้ชายคนนึงที่อายุห่างกับเราพอสมควรเขาให้คำปรึกษาคอยถามคอยเป็นห่วงเป็นใยตอนนั้นเราอยู่ในสภาวะนึงที่ต้องการคนเข้าใจมากๆเพราะเราสูญเสียบางอย่างไปแล้วโดนทำร้ายจิตใจเพิ่มจนเป็นโรคซึมเศร้าเราก็ระบายเรื่องราวต่างๆกับเขาจนเรารู้สึกชอบเขาแต่คิดว่าเขามีแฟนแล้วเลยไม่ได้แสดงออกแต่เขาพูดประโยคนึงที่บอกว่าไม่มีแฟนเลยกับแฟนไปแล้วแฟนไปอยู่ต่างจังหวัดแล้วเขาก็มียอดมีจีบมาเรื่อยๆเป็นเวลาหลายเดือนจนเราเผลอชอบเขา 
        แต่นั่นแหละเขามาบอกทีหลังว่าแต่งงานแล้วความรู้สึกตอนนั้นลังเลมาก  คือรู้สึกผิดคิดจะไม่เดินต่อไปแล้วแต่เขาบอกว่าแหนเขาไม่ว่าอะไรเพราะเขาอยู่กันแบบเพื่อนไม่ได้ยุ่งเกี่ยวไรกัน(อันนี้ในใจคิดว่าเขา) แต่พอเขาบอกคนนั้นรับรู้ทุกอย่างและยอมให้มีเราความรู้สึกอ้าวกูไม่รู้เรื่องอยู่คนเดียวถามว่าตอนนั้นเลิกกับเขาไหมไม่ค่ะตอนนั้นสมองคิดแค่ว่าไม่เอาอ่ะไม่อยากเสียคนที่รักในชีวิตไปอีกแล้วแต่ลึกๆคือรับไม่ได้และอยากแย่งมาเพราะความเห็นแก่ตัวล้วน