ฉันโตมาด้วยคำสอนของพ่อมากกว่าแม่ ตั้งแต่จำความได้ แม่ฉันทุบตีฉันแรงมากตั้งแต่เล็ก อะไรไม่ได้ดั่งใจไม่พอใจหรือฉันทำผิดแค่นิดเดียวก็จะฟาดและทุบตีฉัน มีแค่พ่อที่เข้ามาห้ามตลอดและด่าแม่ในบางครั้งที่ทำเกินไป จนฉันโตมาจะเรียนจบมหาลัยแล้วอีกแค่ปีเดียว ฉันผ่านเพื่อนที่แย่ๆมาเยอะแต่ฉันไม่คิดจะแย่ตาม เพราะพ่อสอนฉันเยอะมากคุยกับฉันด้วยเหตุผลทุกอย่าง ฉันเข้าใจว่าในบางอย่างแม่ก็หวงลูกเหมือนกัน แต่การหวงของเขาจะทำให้ฉันกลายเป็นเด็กมีปัญหาแล้ว พอฉันยิ่งโตขึ้น พ่อฉันปล่อยให้ฉันทำอะไรหลายๆอย่างอย่างอิสระ แต่แม่ฉันกลับหวงฉันมากขึ้น ถึงขั้นกรีดกันฉันจากเพื่อนเกือบทุกคนที่ดี เพื่อนฉันคนที่ฉันคบฉันเลือกคบตลอด คนไหนดีฉันจะคบ เขาช่วยเหลือฉันทุกอย่างเป็นที่ปรึกษาที่ดีฉันจึงคบ แต่แม่กลับมองว่าพวกเขาติดยาบ้างเพราะเพื่อนฉันผอม และฉันคบหาดูใจกับคนนึงเขาเป็นได้ทั้งพี่เพื่อนพ่อคนที่2ของฉันได้เลย แต่แม่ฉันก็กำลังจะกรีดกัน ไม่เชื่อใจฉันเลย ทั้งที่เขาก็มารับมาส่งฉันจากบ้านไปมอตลอด แบ่งเบาภาระจากพ่อ เพราะแต่ก่อนพ่อฉันจะไปส่ง และพอคนที่ฉันคบคนนั้นเขาไปรับไปส่งฉันได้ แม่ฉันก็ใช้ให้ไปรับไปส่งตลอดเพราะเขาขี้เกียจไปส่งเอง ตอนแรกเขาก็เหมือนจะปล่อย แต่พอๆนานๆไป ยิ่งมีคำด่า ช่วงปิดเทอมเขาชอบมานั่งเล่นบ้านฉันมาหาฉันแต่ไม่บ่อย นานๆที แม่ฉันก็ไม่ว่าอะไรเพราะเขาดีกับพ่อแม่ฉันมากแม่ทำไรให้กินก็ไม่ปฏิเสธแม่ให้ขับรถใช้ฉันไปซื้ออะไรเขาก็พาฉันไปเพราะแม่ แต่ครั้งนึงเขามาบ้านฉันแล้วก็กินข้าวตามปกติแต่เขาอยากเข้าห้องน้ำซึ่งมันอยุ่ในห้องนอน เขาเข้าไปในห้องแล้วแม่ฉันกลับมาเห็นพอดี พอเขากลับไปแม่ฉันเรียกมาคุยกับฉัน2ต่อ2 และพูดว่า พามันเข้ามาในนี้เลยหรอ!? คนอื่นเห็นเขาจะว่าไง? อย่าใฝ่ต่ำนักเลย อย่าไร้ค่าไปมากกว่านี้เลย และอีกหลายคำที่รุนแรง เขาหาว่าฉันเข้ามามีไรกันเพราะเจอคราบสีขาวบนผ้าปูที่นอน แต่จริงๆมันคือคราบผงซักฟอกติดเพนาะฉันให้ไปซักใหม่ ฉันไม่รุ้จะพูดยังไงได้แต่เงียบและยอมรับสิ่งที่เขากล่าวหา ถึงพูดไปเขาจะหาว่าเถียงและด่าฉันอีก แต่พ่อฉันกลับบอกแค่ว่า อย่าพามาเล่นในห้องกะนอีกมันดูน่าเกลียด แค่นั้นฉันบอกอ่าฮะ ก็คือเข้าใจ และในบางทีฉันฝึกงานกลับมาเหนื่อยๆฉันอยากมีมุมส่วนตัวบ้างเพราะฉันนอนห้องรวม พอตกกลางคืนฉันจะออกไปเล่นโทรศัพน่าร้านเปิดไฟเล็กไว้ คือมันผิดที่ตัวฉันเองที่ฉันนอนดึก แต่ทุกทีเขาจะว่าแค่ฉัน แต่ทุกวันนี้เขาด่าว่าฉันและเพื่อนๆของฉันหมด แม่ฉันบอกว่า มันต้องคุยกับไอ...แน่เลยถึงนอนดึกแทบทุกวัน คือฉันฝึกงานและวันถัดไปก็หยุดฉัน ฉันเลยคิดแค่ว่านั่งเล่นเกมอะไรสักพักค่อยเข้านอน ฉันคุยกับเพื่อนฉันและเขาแค่ไม่กี่นาทีและก็วางและฉันก็เล่นโทรศัพของฉันไปเรื่อยๆไม่ได้คุยอะไรกับใครเลย เช้ามาฉันได้ยินแบบนี้ฉันก็เสียใจนะ ตอนเด็กฉันเชื่อฟังพ่อทุกอย่างเรื่องคบเพื่อนและทุกๆเรื่องจนโตมาเป็นผู้เป็นคนฉันทำให้พ่อฉันเห็นว่าฉันไม่นอกทางเลยจนจะเรียนจบแล้วอีกแค่ปีเดียวฉันอยู่มาได้ถึงขนาดนี้ แต่ฉันกำลังจะโตไปในสังคมที่กว้างกว่านี้พ่อฉันสอนมากมายพูดด้วยเหตุผลกับฉัน ฉันจึงคิดแค่ว่าฉันทำให้เห็นขนาดนี้ปีสุดท้ายฉันจะหมดอนาคตเพราะเรื่องนี้อะหรอ!? ฉันมีแค่เขาที่เป็นคนสนิทในมหาลัยและฉันกำลังจะเสียเขาเพราะแม่ของฉัน ฉันไม่กล้าบอกหรือปรึกษาเขาเลยจริงๆฉันกลัวเขาเสียใจและเลิกคบฉันไป และมีอีกหลายอย่างเลยที่ฉันสะเทือนใจกับเขาเยอะ ขอเล่าแค่นี้ละกันนะคะ (ฉันเล่าไปและน้ำตาไหลไป)