ฉันขอพื้นที่นี้ได้ระบายความรุ้สึกของฉัน ฉันไม่อยากให้ใครเป็นแบบฉัน ฉันคือลูกอกตักญู ลูกชั่ว แต่ฉันอยากให้คุณๆได้อ่าน แม้คุณอ่านจบจะด่าว่าฉัน ฉันก็ยอมรับ
เรื่องมีอยุ่ว่าฉันคนบ้านนอก ต่างจังหวัด อยู่กับพ่อแม่ พ่อฉันดีมากเป็นพ่อที่รักลูกๆรักไม่เท่ากัน แต่แม่นี้เห็นชัดๆแม่เกลียกฉัน ฉันอายุ 31 ปีแล้ว มีลูก2คน ตลอดชีวิตฉัน ฉันไม่เคยเห็นแม่พูดจาดีๆกับฉัน ดุด่าทุบตี สารพัด ฉันมีพี่สาว1คนพี่ชาย1คน โดยเฉพาะกับพี่ชายแม่จะรักมากกกกกก (ม่ได้คิดเองการกระทำมันฟ้อง)พี่ๆแยกย้ายมีครอบครัวตั้งแต่ฉันอยุ่ ป.5 ทำให้ฉันโตกับแม่ที่ดุด่าฉันตีฉัน ฉันยอมรับบางครั้งก็ดื้อตามมนุษย์ปกติ แต่ไม่ใช่ดื้อดารโดยสันดาร ทุกครั้งที่ทำผิดเล็กๆน้อยๆเช่นลืมใส่เสื้อผ้าใส่ตะกร้าก็จะโดนตีและดุด่าอย่างหนัก ฉะนั่นเราไม่ต้องพูดถึงความผิดหนักๆจะโดนขนาดไหน ที่หนักสุดๆที่โดนๆตบจนหัวแม่มือหัก นี้คือแม่ของเรา แม่ที่ทำร้ายลูกตัวเอง พอฉันโตฉันเลือกจะเรียนที่ กรุงเทพ เพราะม่ต้องการเรียนใกล้บ้านเพนาะฉันจะได้อิสระจากแม่ที่ดุด่าฉันตีฉัน ฉันจำได้ว่าตลอด 31 ปีชีวิตฉันมีความสุขคือช่วงที่ฉันเรียนกรุงเทพ เพราะฉันไม่ต้องได้ยินเสียงบ่นด่าทุบตี ฉันกลับบ้านก็แค่นารสุดสัปดาห์นึงต่อเทอม ฉันจึงไม่ค่อยโดนด่า พอฉันเรียนจบทำงานใกล้บ้าน นานๆเข้าแม่ก็เหมือนเดิม ดุด่าฉัน ด่าชนิดที่ว่าไม่รู้ด่าทำไม ฉันไม่ได้เข้าข้างตนเอง ฉันทำหน้าที่ของฉันสมบูรณ์แล้ว งานบ้าน ดูแลแม่ ทำงานแต่แม่ไม่เคยเห็นคุณงามความดีฉันเลย นานๆเข้าความอดทนฉันเริ่มหมด ด่าฉันด่ากลับ ถ้าสิ่งไหนฉันไม่ผิดฉันเถียงด่ากลับ ถ้าฉันผิดฉันเงียบ จนขนาดแม่จะตีฉันเหมือนตอนเด็กๆ จนเส้นฟางสุดท้ายของฉันจึงเกิดขึ้นเร็วๆนี้ ฉันคลอดลูกได้ 2 เดือนฉันขอเงินจากแม่ซึ่งเป็นเงินฉันเองที่ฝากเขาเก็บไว้ สาบานฉันขอดีๆ แม่ด่าฉันว่าใช้เงินเปลือง สารพัดด้วยคำพูดที่ด่าฉัน ฉันจะเอาเงินไปซื้อผ้าอ้อมลูก ฉันทั้งเหนื่อยเลี้ยงลูก งานบ้าน(งานบ้านหน้าที่ฉันแม้คลอดลูกก็ตาม) เส้นฟางสุดท้ายของขีดความิดทนที่ทนดุด่าโดยไม่มีเหตุผล จนฉันตบปากแม่ฉัน พร้อมกับผลักและเตะ ฉันตั้งใจ จะฆ่าด้วยซ้ำแต่มีคนห้ามก่อน ฉันสติยังดี ฉันรู้ผิดชั่ว แต่ฉันโดนด่าแบบไม่มีคำบรรยายที่ออกจากปากแม่ฉัน จนฉันไม่มีความรักให้แม่ แม้ฉันจะมีลูก2คนฉันก็ไม่รู้สึกรักแม่เลย ฉันคิดมาตลอดฉันแค่มาอาศัย
เขาคลอดมาก แต่ความรักฉันไม่มี เพราะฉันโดนตีโดยที่บางครั้งฉันไม่รู้ว่าฉันทำอะไรผืด ดุด่าสาปแช่งฉัน ฉันแอบร้องให้ไม่รุ้กี่ครั้ง กับพี่ๆ2 คนแม่ไม่เคยดุด่าหรือตี แม่ไม่ว่าฉันทำอะไรไม่เคยถูกใจ ทั้งทำกับข้าว หรืออะไรแล้วแต่ วันนึงแม่ป่วยช่วยเหลือตนเองไม่ได้ ฉันยอมรับว่าไม่อบากดูแล แต่พ่อเป็นคนพูด ให้ดูแลแม่ ฉันทำทุกอย่าง อาบน้ำดูแลสวนแทน อาหารการกิน จัดยา จนแม่หายดี สุดท้ายพอหายดี แม่ก็เหมือนเดิม จนถึงว่าจะตีลูกฉีน ฉันไม่ยอม ทะเลาะกันอีก ตอนกลางวันฉันทำงาน เวลากลางคืนเป็นเวลาที่ฉันจะทำงานบ้านนั้นนี้นู้น แม่ด่าฉัน ฉันพูดดีๆก็แล้วว่า เวลาลูกฉันนอนฉันจึงสามารถทำงานบ้านได้ แม่ก็ด่านั้นนี้นู้น จนสุดท้าย แม่ด่าชี้หน้าฉัน สุดท้ายฉันขีดสุดๆๆๆๆจะทน เอาตะกร้สฟาดไปที่แม่ แล้วแม่ตีฉัน ฉันผลักเพื่อที่จะให้เขาล้มเขาถึงหยุด
การกระทำของฉัน ฉันรู้และสำนึกว่าผิดแต่แม่ทำลายฉัน ด่าฉัน จนฉันไม่มีค่าความเป้นคนเลย ด่าสารพัด บางทีแค่เรื่องเล็กน้อย รองเท้าขวางประตูก็ด่า ด่าชนิดที่ว่าฉันคือคนเลวๆที่แม่ไม่รักเลย ฉันเกลียดแม่ที่สุดเท่าที่ฉันจะเกลียดได้ ทุกๆวันถ้าแม่ตื่นสายฉันจะดีใจเพราะฉันจะคิดว่าแม่ตายไปแล้ว ตอนที่แม่ล้มรถมีคนโทรแจ้งฉัน ฉันไม่รู้สึกว่าตกใจ ฉันดีใจ ฉันไม่ไป รพ. ฉันไปวันรุ่งขึ้น เผื่อว่าแม่จะตาย ฉันขอบคุณที่เขาอุ้มท้องคลอดฉันแต่ฉันไม่เคยรักแม่เลย เท่าที่ฉันจำได้ เพราะแม่ดุด่าทุบตีฉัน จรฉันไม่รุ้จะอธิบายให้ใครเข้าใจฉันได้ ฉันโดนตี ทั้งไม้ทั้งอะไรก็ได้ที่อยู่ใกล้มือแม่ ทั้งมีดทั้งพร้าฉันโดนมาหมดแล้ว พ่อไม่ต้องหวังจะช่วย พ่อกลัวแม่
ฉันขอขอบคุณที่อ่าน ฉันไม่โกรธถ้ามีใครจะว่าฉันทำร้ายแม่ ฉันรู้ดี พื้นที่สำหรับฉันคือ นรก พระเจ้าเตรียมนรกให้ฉันแล้ว
ทำไมฉันเกลียดแม่แท้ๆฉันมากกกกกก
เรื่องมีอยุ่ว่าฉันคนบ้านนอก ต่างจังหวัด อยู่กับพ่อแม่ พ่อฉันดีมากเป็นพ่อที่รักลูกๆรักไม่เท่ากัน แต่แม่นี้เห็นชัดๆแม่เกลียกฉัน ฉันอายุ 31 ปีแล้ว มีลูก2คน ตลอดชีวิตฉัน ฉันไม่เคยเห็นแม่พูดจาดีๆกับฉัน ดุด่าทุบตี สารพัด ฉันมีพี่สาว1คนพี่ชาย1คน โดยเฉพาะกับพี่ชายแม่จะรักมากกกกกก (ม่ได้คิดเองการกระทำมันฟ้อง)พี่ๆแยกย้ายมีครอบครัวตั้งแต่ฉันอยุ่ ป.5 ทำให้ฉันโตกับแม่ที่ดุด่าฉันตีฉัน ฉันยอมรับบางครั้งก็ดื้อตามมนุษย์ปกติ แต่ไม่ใช่ดื้อดารโดยสันดาร ทุกครั้งที่ทำผิดเล็กๆน้อยๆเช่นลืมใส่เสื้อผ้าใส่ตะกร้าก็จะโดนตีและดุด่าอย่างหนัก ฉะนั่นเราไม่ต้องพูดถึงความผิดหนักๆจะโดนขนาดไหน ที่หนักสุดๆที่โดนๆตบจนหัวแม่มือหัก นี้คือแม่ของเรา แม่ที่ทำร้ายลูกตัวเอง พอฉันโตฉันเลือกจะเรียนที่ กรุงเทพ เพราะม่ต้องการเรียนใกล้บ้านเพนาะฉันจะได้อิสระจากแม่ที่ดุด่าฉันตีฉัน ฉันจำได้ว่าตลอด 31 ปีชีวิตฉันมีความสุขคือช่วงที่ฉันเรียนกรุงเทพ เพราะฉันไม่ต้องได้ยินเสียงบ่นด่าทุบตี ฉันกลับบ้านก็แค่นารสุดสัปดาห์นึงต่อเทอม ฉันจึงไม่ค่อยโดนด่า พอฉันเรียนจบทำงานใกล้บ้าน นานๆเข้าแม่ก็เหมือนเดิม ดุด่าฉัน ด่าชนิดที่ว่าไม่รู้ด่าทำไม ฉันไม่ได้เข้าข้างตนเอง ฉันทำหน้าที่ของฉันสมบูรณ์แล้ว งานบ้าน ดูแลแม่ ทำงานแต่แม่ไม่เคยเห็นคุณงามความดีฉันเลย นานๆเข้าความอดทนฉันเริ่มหมด ด่าฉันด่ากลับ ถ้าสิ่งไหนฉันไม่ผิดฉันเถียงด่ากลับ ถ้าฉันผิดฉันเงียบ จนขนาดแม่จะตีฉันเหมือนตอนเด็กๆ จนเส้นฟางสุดท้ายของฉันจึงเกิดขึ้นเร็วๆนี้ ฉันคลอดลูกได้ 2 เดือนฉันขอเงินจากแม่ซึ่งเป็นเงินฉันเองที่ฝากเขาเก็บไว้ สาบานฉันขอดีๆ แม่ด่าฉันว่าใช้เงินเปลือง สารพัดด้วยคำพูดที่ด่าฉัน ฉันจะเอาเงินไปซื้อผ้าอ้อมลูก ฉันทั้งเหนื่อยเลี้ยงลูก งานบ้าน(งานบ้านหน้าที่ฉันแม้คลอดลูกก็ตาม) เส้นฟางสุดท้ายของขีดความิดทนที่ทนดุด่าโดยไม่มีเหตุผล จนฉันตบปากแม่ฉัน พร้อมกับผลักและเตะ ฉันตั้งใจ จะฆ่าด้วยซ้ำแต่มีคนห้ามก่อน ฉันสติยังดี ฉันรู้ผิดชั่ว แต่ฉันโดนด่าแบบไม่มีคำบรรยายที่ออกจากปากแม่ฉัน จนฉันไม่มีความรักให้แม่ แม้ฉันจะมีลูก2คนฉันก็ไม่รู้สึกรักแม่เลย ฉันคิดมาตลอดฉันแค่มาอาศัย
การกระทำของฉัน ฉันรู้และสำนึกว่าผิดแต่แม่ทำลายฉัน ด่าฉัน จนฉันไม่มีค่าความเป้นคนเลย ด่าสารพัด บางทีแค่เรื่องเล็กน้อย รองเท้าขวางประตูก็ด่า ด่าชนิดที่ว่าฉันคือคนเลวๆที่แม่ไม่รักเลย ฉันเกลียดแม่ที่สุดเท่าที่ฉันจะเกลียดได้ ทุกๆวันถ้าแม่ตื่นสายฉันจะดีใจเพราะฉันจะคิดว่าแม่ตายไปแล้ว ตอนที่แม่ล้มรถมีคนโทรแจ้งฉัน ฉันไม่รู้สึกว่าตกใจ ฉันดีใจ ฉันไม่ไป รพ. ฉันไปวันรุ่งขึ้น เผื่อว่าแม่จะตาย ฉันขอบคุณที่เขาอุ้มท้องคลอดฉันแต่ฉันไม่เคยรักแม่เลย เท่าที่ฉันจำได้ เพราะแม่ดุด่าทุบตีฉัน จรฉันไม่รุ้จะอธิบายให้ใครเข้าใจฉันได้ ฉันโดนตี ทั้งไม้ทั้งอะไรก็ได้ที่อยู่ใกล้มือแม่ ทั้งมีดทั้งพร้าฉันโดนมาหมดแล้ว พ่อไม่ต้องหวังจะช่วย พ่อกลัวแม่
ฉันขอขอบคุณที่อ่าน ฉันไม่โกรธถ้ามีใครจะว่าฉันทำร้ายแม่ ฉันรู้ดี พื้นที่สำหรับฉันคือ นรก พระเจ้าเตรียมนรกให้ฉันแล้ว