🌴🦅🌴 THE SUMMER GLOVES 2019 <ถุงมือเรื่องสั้น> #19 "บ้านไร่ปลายดง" โดย "ถุงมือเป่อเลอะเป่อเต๋อ" 🌴🦅🌴

กระทู้คำถาม

เรื่องสั้น เรื่องที่ 1 ของวีคก่อนวีคสุดท้ายครับ

เรื่องสั้น สองวีคสุดท้ายคือวีคนี้ จัดให้ 3 กระทู้ วีคหน้าซึ่งเป็นวีคสุดท้ายอาจมีมากกว่านี้ ถ้ามีใครส่งงานเพิ่ม ยังไม่ปิดรับงานนะครับผม ใครอยากเขียนเรื่องอะไรส่งมาก็ส่งมาเลย ก่อนวันที่ 28 เมษายนนี้นะครับ

เรื่องนี้มาแนวบ้านๆ หรือลูกทุ่ง มาป้วนเปี้ยนแถวๆ แดนล้านนาหรือเปล่าก็ไม่รู้ เพราะชื่อถุงมือตั้งมาเป็นคำเมือง (ภาษาเหนือ) ครับ

ลองอ่านและพิจารณากันดูครับ กรรมการก็ยังไม่ได้อ่าน มัวแต่เมาเบียร์ แฮ่ะๆ ^^

บ้านไร่ปลายดง

ปี พ.ศ. ๒๕๑๗

เสียงขลุกขลักกึกกักเอี๊ยดอ๊าดของเกวียนเทียมควาย ค่อยเคลื่อนไปตามถนนที่เต็มไปด้วยหลุมบ่อ ด้วยความเร็วที่ไม่ห่างจากคนเดินเท่าไรนัก ตะวันบ่ายคล้อย เงาไม้ใหญ่น้อยข้างทางและสายลมบ่าย ทำให้อากาศกำลังร่มรื่นเย็นสบาย

หนุ่มสุดใจ ในชุดกางเกงขายาวสีดำเสื้อแขนสั้นที่ดูเก่าราวผ่านการใช้งานมานานกับรองเท้าแตะขาดๆ นอนหัวพิงกระเป๋าเดินทางใบเก่า เหนื่อยล้าจากการเดินทางสายตัวแทบขาด เพราะเดินเท้ามานาน ทั้งยังแบกกระเป๋าใบใหญ่มาด้วย ตั้งใจว่าจะกลับบ้านเกิดซึ่งอยู่ลึกเข้าไปในพื้นที่ชนบทเป็นระยะทางสิบกว่ากิโลเมตร โชคยังเข้าข้างว่าเห็นเกวียนของคุณลุงคนหนึ่งกำลังออกจากป่าข้างทางมาพอดี เลยขออาศัยมาด้วย

หลายปีแล้วที่สุดใจไม่ได้กลับบ้าน เขาเดินทางเข้ากรุงเทพเมืองสวรรค์ เมืองแห่งความฝันและความหวังของใครต่อใครกันหลายคนโดยเฉพาะคนบ้านป่าที่หวังจะไปขุดทองในเมืองหลวง หลายคนก็ไปได้ดีตามเส้นทางของตัวเอง แต่หลายคนก็ล้มเหลวกลับมา หรือก็ไม่กลับมาอีกเลย หลายปีที่สุดใจล้มลุกคลุกคลานอยู่ในเมืองหลวง แต่เวลานานผ่านพ้น เขาก็ไปไม่รอด ส่วนหนึ่งมาจากนิสัยใจคอของเขานั่นเอง

“ลุงเป็นคนบ้านนี้หรือครับ” เขาชวนคุยเมื่อผ่านการเดินทางมาระยะหนึ่ง

“เออ...ลุงเป็นคนบ้านนี้ และพ่อหนุ่มล่ะ” ลุงแกตอบโดยไม่หันมามอง หมวดจักสานใบใหญ่กับภาพของป่ารกชัฏข้างทาง ทำให้บรรยากาศป่าดงดูสงบเงียบแตกต่างจากสีสันของเมืองกรุงอย่างสิ้นเชิง สายตาของแกจับจ้องยังถนนเบื้องหน้า ควบคุมควายสองตัวให้พาเกวียนหลบหลีกหลุมบ่อผืวดินอย่างระมัดระวัง

“แล้วพ่อหนุ่มล่ะ”

“อ้อ ผมก็เป็นคนบ้านนี้เหมือนกันครับ”

“เหมือนลุงไม่เคยเห็นหน้าพ่อหนุ่มนะ”

โอ้ย...ผมไปอยู่กรุงเทพหลายปีดีดักครับ” สุดใจเอ่ยถึงคำว่าการไปกรุงเทพอย่างภาคภูมิใจ กับชาวชนบทการเดินทางสู่กรุงเทพเป็นเรื่องตื่นเต้นยิ่งใหญ่ในฝันของหลายคน

“แล้วไปทำงานอะไรล่ะ”

“หลายอย่างเลยครับ ทั้งกรรมกรแบกหาม ทำงานโรงงาน ขายของก็เคย แต่ไปไม่รอดครับ”

พอเห็นลุงยังไม่ตอบอะไร สุดใจก็คุยต่อไป

“ผมคงเป็นคนชนิดที่เรียกว่านารีพิฆาตครับ ไปอยู่แถวไหนก็มีเมียที่นั่น ตามหึงตามหวงกันวุ่นวาย หลายครั้งก็ถูกไล่ออกเพราะเรื่องนี้ละครับลุง พ.พ.ม. พังเพราะเมีย”

“ท่าทางพ่อหนุ่มเป็นคนเจ้าชู้นะ”

“ผมก็ไปของผมอย่างนี้ละครับ อยู่ที่ไหน ก็ไม่พ้นเรื่องพวกนี้ ไม่รู้ว่าดวงดีหรือดวงซวยกันแน่ “ แม้จะฟังดูคล้ายการบ่นเบื่อ แต่เหมือนแฝงการคุยเขื่องอยู่ด้วย “สมัยผมอยู่นี่ ก็มีสาวมาติดพันหลายคน จนต้องหนีไปกรุงเทพโน่นละลุง”

“ถึงขึ้นหนีเลยเหรอไอ้หนุ่ม” ลุงเจ้าของเกวียนถามแบบยิ้ม ๆ ท่าทางเหมือนไม่ค่อยอยากเชื่อมากนัก สุดใจก็ไม่ใช่คนหล่อเหลาอะไรมากมาย

“จริงสิลุง ทั้งสีดา จำปา เกษร ก็มาติดพันผม แย่งกันวุ่นวายไปหมด กลับมานี่สงสัยผมคงต้องคอยหลบหน้าหลบตาพวกเธอกันให้ยุ่งเลยทีเดียว แต่ผมว่าพวกเธอคงแต่งงงแต่งงานไปหมดแล้วละ ลุงน่าจะรู้จักนะ”

“โถ พ่อหนุ่ม หมู่บ้านเรามันแยกย่อยไปเป็นบ้านใต้บ้านเหนือบ้านกลาง จะให้รู้จักทุกคนมันก็เป็นไม่ได้หรอกนะ อ้อ พอจะคลับคล้ายคลับคลาอยู่คนหนึ่ง สีดามันได้ผัวเป็นตำรวจ มีหน้ามีตาใกล้จะเป็นคุณนายไปแล้ว ทองหยองเต็มตัว ดวงคนเรามันไม่แน่หรอกพ่อหนุ่ม อย่างลุงสิ ทำงานทั้งชีวิตเหนื่อยมานาน ยังไม่เห็นลืมตาอ้าปากได้เลย”

นั่นละชีวิตขาวไร่ชาวนา สุดใจคิดแต่ไม่พูดออกมา ถึงการศึกษาของเขาจะจบแค่ ปอสี่ แต่ก็พอจะมองอะไรออกเหมือนกัน ชาวไร่ชาวนาไม่ได้ลืมตาอ้าปาก แต่พวกอาเฮียอาเสี่ยอาตี๋ในตลาดค้าขายจนกลายเป็นเถ้าแก่ร่ำรวยเป็นนายทุนไปแล้วก็มี คำว่าชาวนาคือกระดูกสันหลังของชาติ เหมือนเป็นคำที่ทำให้เกิดความภูมิใจแบบยากจนมากกว่า เพราะถ้าจะเป็นกระดูกสันหลัง หลายคนก็กระดูกแบบผุๆ

นึกถึงสีดาก็อดเสียดายไม่ได้ มีผัวเป็นตำรวจไปเสียแล้ว สุดใจไม่ชอบพวกตำรวจในหมู่บ้าน เพราะมองว่าพวกนี้มักทำหน้าที่ของตนเองไม่ได้เรื่องเท่าที่ควร ยิ่งเป็นชาวบ้านนอกคอกนาไปแจ้งความ ก็ไม่เคยเห็นจะกระดิกตัวทำอะไรได้เรื่องสักครั้ง

มีผัวไปก็ดี จะได้ไม่ต้องมาเป็นก้างขวางคอ

“ลุงเดินทางไกลแบบนี้ทุกวันเลยเหรอครับ” เขาเปลี่ยนเรื่องคุย

“ไม่ทุกวันหรอก ลุงเอาควายไปไถนาหลายแปลง นอนนาหลายวันกว่าจะเสร็จ นี่ก็จะกลับบ้านเสียหน่อย ป้าจันไม่รู้ว่าแกจะเป็นยังไงบ้าง”

“ป้าแกไม่สบายเหรอลุง”

“เออ แกไม่สบาย เจ็บออดๆแอดๆ มาหลายปีแล้ว แต่ก็ต้องดูแลกันไป ไหนๆ ก็อยู่ด้วยกันมาแล้ว รุ่นลุงนะเวลารักใครก็รักกันจริง ขนาดถูกจับให้แต่งงานกันก็ยังรักกันได้ ว่าแต่บ้านพ่อหนุ่มอยู่ไหนละ ลุงคงไปส่งไม่ได้นะ สงสารควายมัน”

“ไม่ต้องหรอกครับลุง ผมเดินต่อไปได้ บ้านผมอยู่หมู่ 3 ครับ พ่อผมเป็นผู้ใหญ่บ้าน ผู้ใหญ่บ้านสุขไงครับ ลุงน่าจะรู้จัก แกมีลูกชายคนเดียว ก็ผมนี่ละ”

“อ้อ ลูกชายเจ้าสุขนั่นเอง”

“ลุงรู้จักแกเหรอครับ”

“ทำไมจะไม่รู้จัก” ลุงพูดเสียงดังดึงเชือกให้เกวียนหยุด ลุกขึ้นหันขวับมายืนจังก้า พร้อมด้วยมีดดาบยาวคมขาววับ ที่ถางไร่ถางพงมาจนนับไม่ถ้วนจากข้อมือแข็งแรงของคนหลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดิน สายตาของลุงเต็มไปด้วยความคลั่งแค้นดุดัน

“ข้ารู้จักแกด้วย ไอ้สุดใจ เกษรมันลูกสาวข้า แกทำมันท้องแล้วหนีไปกรุงเทพ อย่านึกว่าข้าไม่รู้ บังเอิญเสียจริงนะ เจอแกพอดีวันนี้ ไอ้คนเลว”

****************************************************

ลุงบุญมีกลับบ้านช้ากว่าปกติ แต่ถ้าใครเห็นแกขับเกวียนเข้ามาปากทางหมู่บ้านก็อดสงสัยไม่ได้ ปกติแกเป็นคนเงียบขรึมไม่เคยยิ้มมานาน ตั้งแต่ลูกสาวคนโตของแกผูกคอตายหนีความอับอายเพราะท้องไม่มีพ่อ

วันนี้ดูท่าทางแกอารมณ์ดีเหลือเกิน นั่งดูดยาเส้นควันโขมงเข้าบ้าน พร้อมรอยยิ้มเหมือนสมหวังอะไรสักอย่าง เกวียนสะอาดเอี่ยมผ่านการล้างมาหมาดๆ จะเรื่องอะไรก็ช่างแกเถอะ เรื่องของคนบ้านป่านาดอน มีอะไรเกิดขึ้นเดี๋ยวผู้คนก็พากันลืมไปเอง ไม่ได้ใส่ใจสืบสาวเอาความ

สู้เอาเวลาไปทำมาหากินดีกว่าเป็นไหนๆ

/// จบ ///

ถุงมือ เป่อเลอะเปอเต๋อ