เราคบกันมา 4-5ปี เป็นทั้งเพื่อน ทั้งแฟน เป็นที่ปรึกษาให้กันและกันตลอด ไม่ว่าจะไปทำอะไรด้วยกันตลอดเวลา เว้นแต่ตอนค่ำที่เราแยกย้ายอยู่บ้านของตัวเอง จนวันนึงเราต้องห่างกันโดยระยะทาง ทำให้เราเลิกกันค่ะ

หลังจากที่เลิกกัน ใช่ว่าเราจะตัดกันขาด คุยกันมาตลอดระยะเวลา 3-4ปีหลังนี้
มีช่วงที่หายกันไปบ้าง ช่วงที่กลับมาคุยกัน 
ระหว่างที่เราไม่ได้ติดต่อ เค้าพลาด ...  มีลูก 
หลังจากที่เงียบหายกันไป กลับมาคุยกัน เราได้รับรู้เรื่องนี้ ซึ่งทำใจไม่ได้ บอกตรงๆเลยว่า เรายังรักเค้า เราไม่เคยให้ใครมาแทนที่เค้าได้ แม้เราจะคุยกับใคร เราก็ยังคิดถึงแต่เค้าคนเดียว (อาจเป็นเพราะรักแรก ความผูกพันธระหว่างเรามันมาก ทั้งเรื่องครอบครัวทั้ง2ฝั่งสนิทสนมกัน มีปัญหาอะไรเราจะช่วยกันทั้งสองฝ่าย)

ทำไงได้เราต้องยอมรับความจริง แต่เค้าก็คุยกับเราทุกวัน ได้เจอกัน กินข้าวด้วยกัน เค้าแสดงอาการหลายๆอย่างและหลายๆครั้งเหมือนตอนเป็นแฟนกัน ตัวเราเองปรึกษาเพื่อน เพราะเพื่อนก็เป็นกลุ่มเดียวกันกับแฟนเรา เพื่อนให้คำตอบว่า ต้องรอเวลา เพราะดูจากเหตุการณ์ต่างๆแล้ว. ไม่มีทางตัดขาดกันแน่ๆ (เพื่อนประเมินจากการไปเจอกัน กินข้าวกัน แชทกัน และการแสดงอาการของผู้ชายที่บอกว่าหวง เป็นห่วง และเพื่อนก็เห็นว่า เค้าทำตัวเหมือนตอนเป็นแฟนเมื่อก่อน)

ปัญหาคือ ใจเราเองก็อยากมีเค้าแบบนี้ไปเรื่อยๆ แต่อีกใจนึงเราอยากตัดขาดเพื่อเริ่มต้น(ยากมากจริงๆ)  ควรเป็นแบบไหนมากกว่ากัน

*ต้องการคำปรึกษาค่ะ  เพราะอายุเริ่มเข้าสู่วัยทำงานค่ะ