ตอนที่ 3 ภารกิจในการรักษาชมรมไว้ไม่ให้ถูกยุบยังคงดำเนินต่อไป เริ่มจากการทะเลาะกันของคู่นี้ - -'


ชมรมต้องหาสมาชิกมาเพิ่มให้ได้เป็นอย่างแรก และก็บังเอิญเพื่อนๆ สมัย ม.ต้น ของจิกะ ทั้งสาม ซาเนะ มิชิทากะ และโคตะ มาเจอกับซาโตวะ ที่เปลี่ยนโหมดเป็นสาวน่ารักเฟรนด์ลี่ ชวนสามคนนี้มาเข้าชมรมโคโตะ

จิกะเห็นแบบนี้ก็โวยวาย เพราะไม่คิดว่าเพื่อน 3 คนนี้จะจริงจังหรืออยากเล่นโคโตะจริงๆ 

แต่ซาโตวะไม่สนใจ เธอแค่ต้องการให้มีชื่อสมาชิกในชมรมครบจำนวนที่ต้องการเท่านั้น เล่นโคโตะไม่ได้ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรสำหรับเธอ 

จิกะ : ความคิดเธอนี่มันปีศาจชัดๆ


ตอนแรกๆ ทั้งสามหนุ่มก็ไม่ได้จริงจังกับการเล่นโคโตะจริงๆนั่นแหละ ทาเคโซเองก็ดูงงๆ แต่ไหนๆก็ไหนๆ แล้ว ได้เวลาเริ่มต้นกิจกรรมชมรมกันสักที เริ่มจากการไปซื้ออุปกรณ์ส่วนตัวขอแต่ละคนที่ร้านเครื่องดนตรี
 
ซาโตวะ ช่วยแนะนำจิกะเรื่องเลือกสึเมะ (tsume) ก็คือที่สวมนิ้หัว ที่คนเล่นโคโตะต้องใช้สวมนิ้วโป้ง นิ้วชี้ นิ้วกลางข้างที่ถนัดเพื่อดีดสายโคโตะ ระหว่างนี้จิกะก็ถามว่าซาโตวะเรียนโคโตะจากพ่อกับแม่ใช่มั้ย คำตอบคือ ไม่เกี่ยวกับนาย!


เลือกกันเสร็จแล้วคุณยายก็มาคิดเงิน แต่จริงๆแล้วแค่ล้อเล่น เพราะจิกะมาช่วยซ่อมโคโตะที่ร้านเลยได้สึเมะ (tsume) เป็นของตอบแทนไป


แต่การจะฝึกโคโตะก็ไม่ใช่เรื่องง่ายถ้าใจไม่รักจริง 3 หนุ่มเลยมาเล่นไพ่ในห้องชมรมแล้วก็บังเอิญ ผู้ช่วยอาจารย์ใหญ่มาเห็นเข้าพอดี จากที่อคติกับจิกะอยู่แล้วก็มองชมรมนี้ในแง่ลบไปอีก เลยตั้งเงื่อนไขที่จะยุบชมรมภายใน 1 อาทิตย์ แต่ซาโตวะมาขอต่อรองเป็น 1 เดือน เงื่อนไขก็คือ สมาชิกในชมรมต้องพิสูจน์ให้เห็นว่ามีความสามารถและเล่นโคโตะได้จริงด้วยการแสดงต่อหน้านักเรียนและอาจารย์ ภายในอีก 1 เดือนนข้างหน้า

ดูเหมือน ซาเนะ มิชิทากะ และโคตะ จะยอมแพ้และอยากออกจากชมรม แต่พอมาได้ยินที่ผู้ช่วยอาจารย์ใหญ่พุดถึงจิกะ และนึกถึงเรื่องที่จิกะเคยช่วยตอนมีเรื่องสมัย ม.ต้น ก็เปลี่ยนใจอยู่ชมรมกันต่อ

และก็ต้องเรียนโคโตะโดยมีซาโตวะเป็นคนสอน ><"

แค่อ่านโน้ต กับเพลงง่ายๆที่ใช้ฝึกก็แทบไม่รอดกันแล้ว จะไหวมั้ยชมรมนี้

ซาโตวะเลยชวนแกมบังคับให้ทุกคนไปดูการแสดงดนตรีในงานอีเวนท์ด้วยกัน เผื่อจะมีแพชชั่นในการฝึกขึ้นมาบ้าง

ได้ชมการแสดงของเด็กๆ จากโรงเรียนสอนโคโตะของตระกูลโฮสึกิเข้าไป อึ้งกันหมดเลย ทั้งอายเด็กแต่ก็ได้แรงบันดาลใจในการอยากฝึกให้เก่งด้วย

 
ครูที่สอนเด็กๆ ทาเคโซสงสัยว่าจะเป็นแม่ของซาโตวะรึเปล่า แต่ซาโตวะทำเหมือนไม่รู้จัก ไม่สนใจเลยด้วยซ้ำ

ซาโตวะบอกทุกคนว่าต้องฝึกเพลงนี้ เพลงเดียวกันกับที่เด็กๆแสดงบนเวที เพื่อไปแสดงต่อหน้าอาจารย์และเพื่อนๆในโรงเรียนให้ได้ภายใน 1 เดือน ตามเงื่อนไขที่ชมรมจะไม่ถูกยุบ ทาเคโซเลยบอกว่าเราไม่มี โคโตะแบบ 17 สาย เหมือนที่เห็นบนเวที ซาโตวะบอกว่าเธอมีเป็นของส่วนตัวและจะเอามาใช้ที่ชมรม 

โคโตะ 17 สาย เป็นโคโตะขนาดใหญ่ เคลื่อนย้ายลำบาก ซาโตวะต้องแบกมาเอง พอจิกะเห็นก็จะมาช่วย แต่ด้วยความซึนหรืออะไรไม่รู้ที่ทำให้ซาโตวะพูดไปว่าเดี๋ยวจิกะจะทำให้ของเธอพัง พูดแบบนี้ก็ไปจี้ใจดำจิกะเข้าเต็มๆ เดินหนีไปเลย

เพราะมีเวลาแค่เดือนเดียวเลยไม่มีเวลามาฝึกพื้นฐานกันแล้ว ต้องข้ามขั้นตอนไปฝึกเล่นเพลงกันเลย ซึ่งมันก็ยาก บรรยากาศเลยไม่ค่อยสดใสและก็ทะเลาะกันอีกแล้ว


ซาโตวะบอกทาเคโซว่า ถ้าทุกคนออกจากชมรมไปกันหมด ก็คงเป็นความผิดของเธอเอง แต่ทาเคโซเชื่อว่า จิกะ เป็นคนที่จะไม่มีวันออกไปจากชมรมแน่นนอน ซาโตวะนึกถึงตัวเองตอนเด็กที่ไม่มีใครอยากยุ่งอยากเป็นเพื่อนด้วย เพราะเธอดูจริงจังจนน่ากลัว

และซาโตวะก็ได้เห็นว่าที่ทาเคโซพูดนั้น เป็นความจริง จิกะ คือคนที่ไม่มีความคิดจะทิ้งหรือออกจากชมรม เขาจริงจังกับการฝึกเล่นโคโตะมากจนถึงขนาดทำการ์ดบอร์ดไว้ฝึกเรื่องโน้ตแบบส่วนตัว

 
ทุ่มเทขนาดนี้แล้ว ก็ต้องช่วยกันรักษาชมรมไว้ให้ได้แม้มีเวลาแค่เดือนเดียวในการฝึก 

จบตอนที่ 3