ตอนนี้เรารู้สึกไม่มีความสุขเลย เหมือนอยู่โลกตัวคนเดียว ไม่มีเพื่อน ไม่มีคนเข้าใจ

เราลองมองกลับมาดูตัวเอง เราว่าเราอยู่เเต่ที่เดิม เราเรียนก็ไม่ฉลาด ความจำก็ไม่ดี ไม่ตั้งใจเรียน
บางทีเราก็อยากไปไหนไกลๆไปในที่ที่ไม่เจอคนรู้จัก ไม่เจอเพื่อน ไปอยู่คนเดียวในโลกของเรา เเต่เราก็ทำไม่ได้ เพราะเราไม่อยากไปไกลจากพ่อเเม่ เราเป็นคนไม่สนิทกับพ่อเเม่ ไม่กล้าที่จะเเสดงความรัก บางทีเราก็เบื่อพ่อเเม่เพราะชอบด่าเเต่เราชอบว่าเเต่เรา เราก็คิดทำอะไรไม่ถูกเราก็ได้เเต่ร้องไห้

เราเบื่อทุกครั้งเวลาที่ร้องไห้ เราเกลียดตัวเอง

เวลาเราจะไประบายปรึกษาใคร เราก็กลัวเค้าไม่อยากฟัง ฟังไปงั้นๆ สุดท้ายก็บอกว่า สู้ๆนะ ยังมีกูอยู่ข้างๆ เเล้วเค้าก็หายไป หรือไม่เค้าก็เล่าปัญหาของตัวเองแทน จนบางครั้งเรานี่เเหละที่เป็นคนสร้างความรำคาญ ความเครียดให้เค้า

ตอนนี้เราไม่อยากจะมีสังคม เราเกลียดที่จะเข้าสังคมกับเพื่อน ขี้เกียจจะพูดกับใคร ไม่อยากเจอหน้าใคร

เวลาเราเครียดหรือมีปัญหา เราก็เลือกที่จะพิมพ์ใน Google ว่าควรทำยังไง ถ้าเราเครียดเราก็จะพิมพ์ลงในสมุดโน้ต เราไม่รู้ว่าเราจะไประบายกับใคร เพราะ ทุกคนมันก็มีปัญหาของตัวเอง เวลาจะเล่า เค้าก็เหมือนฟังผ่านๆ เเต่จริงๆ สุดท้าย ใจเราต้องช่วยใจเราเอง

เราเครียดมาก เรารู้สึกท้อเเท้ เรารู้สึกเบื่อ เรารู้สึกไร้ค่า เรายอมรับว่าเราเป็นคนโง่ เราทำอะไรก็ช้าไปหมด เราพยายามเเล้วที่จะเรียนเก่งๆให้พ่อเเม่ภูมิใจ เเต่พอเราทำไม่ได้เราก็โดนตัวเอง เราก็ยิ่งเเค่เครียด หมดหวัง

จนบางครั้งเราอยากหลับไปเเบบไม่รู้เรื่องราวอะไรเลย เเต่เราไม่หลับ เรานอนดึกมาก ตี3กว่าๆ

ปล.เเต่เราก็มีข้อดีนะ ทุกสิ่งทุกอย่างมันทำให้เรากลับลืมทุกอย่างที่เกิดขึ้น